169 Huis is de vijfde speciale M-Lab productie Bij het woord vijfde schieten automatisch de beginnoten van Beethoven’s vijfde symphonie naar boven. Een dergelijk intro zou wat te veel van het goede zijn voor deze popsical. Een show die wel aardig is, maar niet echt weet te imponeren of te raken.
In 169 Huis kijken we in de woonkamer van het studentenhuis, waar ook alle actie plaatsvindt. De vijf bewoners zoeken een nieuwe huisgenoot. Iedereen in het huis beseft of meent te beseffen dat dit het zwaarst is voor Pim. De kamer was van zijn vriendje, en is vrijgekomen omdat een bus hem heeft doodgereden. Dat de twee een relatie hadden was tegen de eerste huisregel van de 169 regels, “opgesteld door de huisbaas”. “Geen stelletjes.” Niels van der Laan speelt Pim, die erg veel praat om zijn verdriet te onderdrukken, en waarvan zijn flatgenoten bang zijn dat hij zelfmoord zal plegen.
Suus, vertolkt door Maaike Martens, is de stoere meid van het gezelschap. Het liefst zou ze hebben dat haar vriendje in de lege kamer trekt, maar daar steekt regel 1 een stokje voor. De stoerheid is echter ook voor een deel een facade.
Barbara van den Eerenbeemt is Saskia. Ze lijkt het meest in de realiteit te staan, maar als blijkt dat ze geen slecht nieuws gesprek kan voeren stort ze in. Dit is vooral heel vervelend voor Joep, de huisgenoot met wie ze stiekem een verhouding heeft.
Joep (Rein Hofman) is nog echt een jongetje. Hij gaat moeilijk om met zijn emoties en weet zich soms niet, en dan weer heel ongelukkig te uiten, wat hem niet erg in dank wordt afgenomen.
Het meest extreme type is Femke. Maria Noë speelt deze uit Lutjegast (Groningen) afkomstige studente. Afkomstig uit een beschermde milieu en een leven dat simpel in elkaar stak voelt ze zich buitengewoon onzeker in de grote stad. Het gaat haar allemaal te snel en het is allemaal veel te ingewikkeld.
Langzamerhand komen in de voorstelling de frustraties en geheimen naar boven, met als gevolg hilarische, komische maar ook bittere momenten.
De cast speelt overtuigend, en ook de mensen aan de deur worden in de beperkte tijd die ze hebben goed neergezet. Vooral Maria slaagt er in haar niet alledaagse personage iets levensechts te geven, waardoor je haar wel begrijpt en met haar meeleeft. Qua zang moeten we van het vijftal wel wat slippertjes door de vingers zien. Vaak is het goed; soms maakt het niet zo uit en een enkele keer is het ook behoorlijk vals.
Het sterkste onderdeel van de voorstelling is het script. Er gebeurt eigenlijk heel weinig in de voorstelling, maar elke keer dat de deurbel klinkt en een bezoeker het pand betreedt werkt deze mooi als katalysator. De problemen van de bewoners worden er steeds duidelijker door. De komische momenten zijn het sterkst; er valt veel te lachen. De dramatische momenten raken mij veel minder; waarschijnlijk omdat de muzikale uitvoering het gevoelige ontbeert.
De songs weten helaas niet te imponeren. Op een prachtige solo van Femke na is het over het algemeen vrij vlak. Als song-coach staat Paul de Munnik vermeld en dat mag niet verbazen. Hoewel de één meer dan de ander hebben ze wel een Acda & de Munnik-sound gekregen. Gezien hun populariteit zullen er dus liefhebbers genoeg zijn voor dit materiaal, maar mij gaat het te snel vervelen helaas. De teksten zijn wel in orde. Een schrijnende rijm als dictater en later zijn gelukkig een zeldzaamheid.
M-Lab is een mooie plaats om dingen uit te proberen, een plaats waar bijzondere dingen kunnen ontstaan, en zelfs al heel bijzondere dingen heeft laten zien. Helaas hoort 169 Huis niet bij deze hoogtepunten. Een best aardig script en een vrij onopvallende score zorgen wel voor een amusante avond, maar ook niet meer dan dat.
