Eerst was er niets, behalve een leeg podium, met wat decorstukken die een huis zouden kunnen zijn en wat andere blokken, allen zeer kleurrijk. Dan horen we kinderstemmen uit de hoogte: ze gaan familie spelen. Zo ontstaat de familie, vader Theo (Gustav Borreman), moeder Saar (Marieke van Leeuwen), dochter Pam (Jade Olieberg) en zoon Jonathan (Roben Mitchell). Ze gaan trouwen. En als één van de stemmen het raar vindt omdat ze al kinderen hebben, krijgen ze een backstory. Zo is Theo weduwnaar, en Pam zijn tienerdochter. Saar is moeder van de jonge Jonathan, die stottert, een rijke fantasie heeft en een Supermankostuum als kledingstuk krijgt. Pam moet het doen met blauw haar. Ook oma (Lieneke le Roux) krijgt nog een plaatsje. Jonathan vindt het aanstaand huwelijk leuk; hij krijgt een hond. Het blijkt een bakbeest, wat hem verleidt tot de naam Bakkie. Pam ziet het helemaal niet zitten, en na eerst zoek te zijn, komt ze aan met een huwelijkscadeau: een biggetje dat ze gered heeft van de slacht. Niet helemaal wat ze verwachten, en als Saar wat voorbeelden geeft van wat ze wel had verwacht, is Pam natuurlijk in alle staten. De adviezen van oma aan haar dochter worden ook niet erg gewaardeerd: zij was zelf BOM. Maar dit gezinsdrama wordt curieuzer als oma in haar kast een man (Joost Dekker)ontdekt, die weer een raam heeft. Iedereen die door dat raam kijkt, ziet wat anders. Oma ziet de steppe van Rusland, een herinnering aan haar jonge jaren. Als Saar het raam vindt en kijkt, ziet ze een gondel. En zo besluiten ze het huwelijksfeest, dat steeds niet door ging, te verplaatsen naar Venetië. En daar wordt het pas echt avontuurlijk.
De voorstelling is een slow starter. Het idee van kinderen die de familie creëren en enkel als stem te horen zijn is leuk, maar duurt net even te lang. Want het begint pas echt als zij klaar zijn. De personages zijn zeer herkenbaar, en bepalen bij wie de sympathie ligt zal niet moeilijk zijn. Waarschijnlijk bij de stotterende Jonathan, wiens stotteren ontwapenend werkt en wiens fantasie voor de volwassenen ook wel iets sentimenteels oproept. Voor de spaarzame groep mensen die Sky heeft gezien: hij was als Howie, de rups ook al zo aandoenlijk. Pubermeisjes zullen dat misschien wel voelen voor Pam, die toch voor anderen een onredelijke puber met veel te lange tenen is. De stress die het aanstaande huwelijkspaar door al het gedoe voelt is evenzeer voelbaar. Toch is de voorstelling vooral komisch. Deels omdat de situaties toch een komische ondertoon hebben, deels door creatief decorgebruik en grotendeels door die rare meneer in de kast, die elke dag een andere naam heeft. Vandaag Friedrich. Friedrich Niets-euh.
De muziek wordt gemaakt door een viertal muzikanten, waarvan de helft blazers. Ze zijn continu op het podium (en spelen bijvoorbeeld een fanfare tijdens de huwelijksceremonie). De muziek heeft daardoor wel een hoempa-ondertoon, hoewel veel andere genres worden geraakt, zoals Russische en Oosterse muziek.
Het verhaal wordt uiteindelijk helemaal rondgebreid, op die rare meneer na. Zelfs de indiaan (gespeeld door Lena Stallinga, die samen met Suzanne Heijdra en Komeel Defranq het ensemble vormt), die op sommige plekken ineens verschijnt, wordt verklaard, evenals de titel van het stuk. Om vervolgens wel met een cliffhanger te komen als aanzet naar deel 2. Dit vervolg kunnen we dus volgend jaar verwachten.
Kwatta legt zich voor vier achtereenvolgende kerstperiodes met een stuk vast, en dat is gewaagd. De basis die met dit eerste stuk wordt gelegd, alsmede de toon ervan, is echter goed genoeg om één of meerdere sterke vervolgen te kunnen maken. Laten we hopen dat er voldoende mensen nieuwsgierig zijn naar dit eerste deel. De voorstelling is nog te zien tot begin maart in diverse theaters in het hele land.
Scènefoto’s: Laura Luca
