Het is een gewaagde stap: een totaal nieuwe titel verzinnen en vervolgens drie vervolgdelen te willen spelen. Dat is wat Kwatta vorig jaar gedaan heeft met de familie van Nielie. Dit jaar is deel twee, en deze begint waar het eerste deel eindigde.
Terwijl het publiek de zaal binnenstapt, zit de zoon des huizes Jonathan op een groot pak. Het is nogal koud, blijkens de winterkleding die iedereen draagt. Het pakket bevat een verjaardagscadeau, en gezien de adressering opgestuurd uit een ver land, iets Oost-Europees. Als hij het mag uitpakken blijkt er een enorme robot in te zitten, met wieltjes, dus de naam Wheely ligt voor de hand. Ook de merkwaardige, filosofische man met het teleportatie-raamkozijn keert weer terug. Ditmaal heet hij de hele voorstelling Aristoteles. Omdat Jonathan jarig is, mag hij de bestemming kiezen. Het wordt een camping in hartje zomer. Uiteraard stapt de hele familie mee door het raam. Zijn vader, die stiekem ook het biggetje meesmokkelt, zijn stiefmoeder Saar en stiefzus Pam, hond Bakkie, oma Wil en natuurlijk het verjaarscadeau. Waar ze precies zijn beland is nogal vaag. Paradiski, in een land waar ze paradiskies spreken? Vooral Pam vindt deze kampeerbestemming maar niks. Als haar vragen door de filosoof als levensvragen worden uitgelegd, raakt Pam, mede door de gebeurtenissen, steeds meer verward. Wat als het leven een groot toneelspel is? Het wordt zo erg dat ze door het bijzondere raam gewoon niets meer ziet. De ouders krijgen het vooral druk met het varken. De campingbaas tolereerde de hond nog net, mits deze aangelijnd werd. Een varken zou zeker een probleem opleveren. Maar uiteraard laat deze zich niet in een tent opsluiten. Het blijkt nog druk op de camping. Naast de vreemde campingbaas met de vreemd klinkende naam Boris Nogietzj verblijven er nog twee meisjes, die alles lijken te (willen) weten van het sterrenstelsel, en de robot razend interessant vinden. En er is ook nog een tentje met muzikanten, die we regelmatig met wc-rol in de hand richting de faciliteiten zien lopen. Ondertussen ontrafelt zich een spionageverhaal, met de robot als middelpunt. Wie had kunnen denken dat oma haar expertise van vroeger weer zou moeten gaan gebruiken.
Wie verwacht dat de voorstelling begint met een terugblik of toelichting, voor de bezoekers die het eerste deel niet zagen, of voor wie de inhoud wat is weggezakt, komt bedrogen uit. De informatie die je nodig hebt, wordt gedoseerd in het verhaal nog eens aangehaald. De gezinssamenstelling bijvoorbeeld, en dat Pam en Jonathan dus niet echt broer en zus zijn. Het is waarschijnlijk voldoende om ook van dit tweede deel te genieten zonder het eerste te hebben gezien, al zal met name de man met het bijzondere raam wel wat vraagtekens opwerpen.
Het verhaal speelt zich af in meerdere lagen. De jongere bezoeker zal zich vooral op de vooral spannende avonturen van Jonathan focussen, terwijl de oudere zich meer aangesproken zal voelen door de boodschappen op een hoger niveau, die zich vooral rond Pam afspelen, maar die ook op andere plekken terugkomen.
De componist heeft niet gekozen voor simpele deuntjes, die dagen later nog door je hoofd spoken. Ze klinken behoorlijk complex, en een enkele keer is het voor de spelers, die zo te horen niet allemaal ervaren zangers zijn, ook te moeilijk. Doorgaans klinkt het echter goed. De Oost-Europa-link is er wel duidelijk in terug te horen. Het decor is wederom simpel en kleurrijk, en de fraaie poppen keren ook weer gewoon terug. Het is fascinerend te zien hoe beide dieren tot leven komen, en je ze echt als beesten gaat beschouwen. Dat de muzikanten onderdeel uitmaken van het verhaal maakt het ook nog eens extra leuk, zeker als het spelen een excuus wordt om iets niet te hoeven doen.
De cast speelt overtuigend. Van de vertrouwde gezichten is het nu vooral oma Wil(Lieneke LeRoux), die lekker los kan gaan. De nieuwe kinderen doen het ook goed: Pleun de Roode is overtuigend als de puber met levensvragen en Enzo Coenen straalt als jonge avontuurlijke knul. Coenen is zo overtuigend jong en spontaan, dat ik hem zo een carrière in de voetsporen van Soy Kroon had willen toedichten, maar hij blijkt slechts een jaar jonger te zijn.
Een titelverklaring valt niet echt te geven (alle tenten blijven gewoon staan), maar het tweede deel van het Familie van Nielie-vierluik is dus het zien meer dan waard. Een leuk en spannend spionageverhaal gecombineerd met een aantal levensvragen. En een cliffhanger naar deel drie: gaan we kennis maken met een nieuw en onbetrouwbaar familielid?
Scènefoto’s: Laura Luca
