Bekend was Henk Poort natuurlijk bij theaterliefhebbers al lang , maar zijn deelname aan “De Beste Zangers” zorgde ervoor dat ook een hoop andere mensen hem hebben leren kennen. Het is ook de voorbereiding voor dit televisieprogramma, die ervoor heeft gezorgd dat deze tweede theatersolo is ontstaan. Zij vroegen wie zijn helden waren, en die staan nu centraal in dit programma, waarin ook het held zijn aan bod komt.
Op het affiche zijn de schilderijlijsten gevuld op het podium blijven ze leeg. Het is aan Henk Poort om de met woorden te vullen. Het openingsnummer sluit aan bij het thema van de voorstelling: “Heroes” van David Bowie is niet meteen een nummer dat je van Henk Poort verwacht (maar kunnen we dat überhaupt nog zeggen na zijn “Sounds of Silence-versie in ‘de beste zangers’), maar het klinkt prima. Van ‘De liedjes van weleer’ van Johnny Jordaan gaat het vervolgens via een aria voor Scarpia, die Puccini nooit schreef. Schilders worden geëerd met “De regels van de heren de gracht” uit de musical Rembrandt, en Martine Bijl’s vertaling van Don McLean’s “Vincent”. Soms zijn de teksten van de liedjes nieuw: ”Er is een Amsterdammer doodgegaan” wordt een ode aan Cruijff bijvoorbeeld, en muzikaal is het erg gevarieerd: Van Sondheim (“Everybody says don’t”) tot Luis Fonsi (“Despacito”) en Bruno Mars (“Marry you”) allen met nieuwe op de voorstelling toegespitste teksten, maar ook Anatevka komt langs.
Zowel muzikaal als qua verhalen sluit de voorstelling aan bij zijn eerste show. Jordaan-liederen, opera en musicalsongs vormen basis, al dan niet met een nieuwe tekst. We krijgen weer wat voorbeelden van de bijnaam Henkie-net —niet met situaties dat hij vlakbij een belangrijke ontmoeting was, maar die er niet kwam. Met name de keer dat zijn held Johnny Kraaijkamp bij de Phantom zou komen kijken levert een oprecht moment van medelijden op. Over het geheel genomen blijft de toon licht, met verhalen over artiesten die het Purmerendse ‘thuispubliek’ herkent, en waarin het verhaal van de weggelopen en teruggevonden kat regelmatig terugkomt. Her en der zijn er grapjes van Henk zelf, of van het wat baldadige tweetal muzikanten die hem begeleidt.
Naast dat hij helden heeft blijkt hij ook voor sommigen een held te zijn. Zijn kinderen natuurlijk, al was dat vooral vroeger maar ook anderen die vertellen dat ze door hem voor het vak hebben gekozen. Dat heeft hem niet tot een ster gemaakt. Het liefste zit hij thuis met zijn schoenen uit (de opvallende Happy Socks vallen het publiek dat wat verder weg zat nu pas op).
Met verhalen uit het hart en een bont scala aan liedjes zorgt Henk Poort voor een avond die is afgelopen voor je er erg in hebt. De bonte màªlee van genres is heerlijk, al blijkt in Purmerend het aansporen tot meezingen bij de Jordaan-nummers, waar dat eigenlijk niet nodig was, ook een vrijbrief dat te doen op plekken waar dat minder gewenst is. Dat Henk Poort een goede zanger is, weten we al lang. Dat hij veel genres aankan, hebben de televisiekijkers dit seizoen kunnen ontdekken. Dat hij een fijn verteller is blijkt uit voorstellingen als deze. Ook dat het een sympathieke vent is, zodat de omissie van “Sounds of Silence” hem ook makkelijk is vergeven,
Regie: Bart Oomen
Met: Henk Poort
Muzikanten: Ed Boekee, Jurre Hogervorst
Tekst: Koen van Dijk
Scenefoto’s: Elisabeth Melchior
