Bij binnenkomst in de zaal staat er een grote holle boom, met een ladder en klimtouwen op het podium, met afgebroken takken er onder. Duidelijk een boom op leeftijd. Etnische muziek klinkt en we wanen ons in Noord-Afrika. In de zanger muziekspeler herkennen we Ali Çifteci, die zichzelf op zijn Saz begeleidt. Een beetje onrustige jongen komt op, schrikachtig, capuchon over zijn hoofd. Het is Sofian Abayahya; hij speelt Soef, die op vakantie is in Marokko bij zijn oom, daar gevlucht is en verdwaald is in het bos. Zijn vader heeft het namelijk met Soef’s oom over verhuizen naar Marokko gehad, en hoewel Marokko een mooie vakantieplaats is, is Amsterdam zijn thuis en wil hij dus absoluut niet in Marokko komen wonen. Hij is ook een echt kind van Nederland nu, dat bijvoorbeeld MSN’t, hiphopt, televisie kijkt en speelt op de Playstation.
Als de boom antwoord geeft op een vraag die hij hem stelt, is hij in eerste instantie verbaasd. Praten doen bomen in Amsterdam toch niet (“Jawel hoor, maar heb je hen wel eens wat gevraagd dan.”) Langzamerhand begint het Sofian te dagen, al gaat er eerst nog een komisch misverstand over wortels aan vooraf. Hij kent deze plek van vroeger, en ook de gedachten aan zijn opa, die hem altijd prachtige verhalen vertelde bij deze boom, komen langzaam weer terug. Maar het weerzien verloopt niet zonder slag of stoot, maar wel met een paar prachtige korte verhalen. Verhalen vol humor en vol wijze raad.
De twee acteurs passen perfect bij hun rol. Ali Çifteci is een uitstekend verteller, en doet het prima als personificatie van de boom, Ook de interactie met de jonge Soef is uitstekend. Sofian Abayahaya weet het publiek makkelijk mee te krijgen, en is volkomen geloofwaardig in zijn handelen, in de vriendelijke, maar ook in de minder vriendelijke dingen. Pure magie is als de pop, die Soef jaren geleden bij de boom is kwijtgeraakt, weer wordt gevonden, en door de twee heren als het ware tot leven komt. Een prachtige pop, maar onmiskenbaar ook de speladviezen van de poppenmeesters van Theater Terra zijn hiervoor verantwoordelijk.
Het gaat hier om een muziektheater voorstelling. Twee nummers klinken als Marokkaanse volksmuziek, er is een rapnummer, en een gewoon lied, die de voorstelling goed op weg helpen. De sfeer van Marokko door de traditionele muziek (ook al komt de Saz eigenlijk uit Turkije, net als de bespeler ervan) en de rap om de belevingswereld van Soef te verduidelijken. Bij het tweede onverstaanbare volkslied wordt de zaal wel wat onrustiger. Mogelijk komt dit omdat de oorsprong van dit liedje Turks is, zodat de Marokaans-sprekenden in verwarring raakten, mogelijk is het liedje zelfniet aan iedereen besteedt. In ieder geval is de onrust van korte duur.
Twee acteurs die we hebben kunnen zien in het commercieel niet succesvolle, maar buitengewoon goede Sjakoo staan dus weer samen op het podium. Ook deze voorstelling is prachtig, maar loopt eenzelfde risico dat het publiek niet wordt bereikt, en dat zou zonde zijn. Uiteraard is het een interessant verhaal voor kinderen met Marokkaanse ouders (maar dat is niet het meest theatergaand publiek), maar ook voor de kinderen van een andere geboorte is het een prachtige voorstelling. Een ode aan het vertellen van verhalen, en de herinnering aan iemand op basis van zijn verhalen is tenslotte een universeel gegeven, waarbij in dit geval ook kennis wordt gemaakt met een andere cultuur. De Oude Boom van Sofian roept theaternostalgie op. Het is puur en eenvoudig, zowel in zijn verhaal als in de presentatie. Het is simpelweg weer een prachtig theater-pareltje voor jong en oud.
