In een briljante scene in Blackadder goes back and forth ontmoet een hedendaagse Blackadder William Shakespeare. Na eerst een handtekening gescoord te hebben slaat hij hem neer met de tekst dat dat is voor alle engelse schooljongens voor de komende vierhonderd jaar, en alle ellende die hij bij hen heeft aangericht. Vooral de komedies moeten het ontgelden. De Piraten van Illyrië is gebaseerd op zo’n komedie van Shakespeare, Twelfth Night, or What You Will, dat in deze uitvoering een hedendaagse saus heeft gekregen. De woordkeuze is helemaal van deze tijd, en in één van de liedjes wordt de liefde met een achtbaan vergeleken. Wel wordt er veel gebruik gemaakt van monologen om de situaties of gevoelens duidelijk te maken, wat we in de hedendaagse stukken steeds minder tegenkomen. De combinatie van de komische situaties uit het originele verhaal en de toegevoegde humor maakt deze voorstelling zeker niet tot een reden van Blackadder’s wraak.
Viola en Sebastiaan zijn tweelingbroer en -zus. Als ze schipbreuk leiden raken ze van elkaar gescheiden, en weten dus niet of de ander het overleefd heeft. Sebastiaan komt terecht op het schip van de zeerover Antonio en daar met alle vriendelijkheid ontvangen. Viola treft het minder. Ze komt terecht in Illyrië, een land van woestelingen. Om niet het beeld te scheppen van eenzaam, kwetsbaar meisje besluit ze zich als jongen te verkleden en zich Caesario te noemen. Zo krijgt ze werk aan het hof van koning Orsino, op wie ze op slag verliefd wordt.
Deze koning ziet in haar, of moeten we hem zeggen, de perfecte bode voor zijn avances aan het adres van Olivia, want de ruwe kerels die die klus eerder kregen waren tot dan toe weinig succesvol.
Als Viola/Caesario echter bij Olivia verschijnt raakt zij op slag verliefd, en ook de complete (vrouwelijke) hofhouding én de nar raken opgewonden bij de aanblik. Terwijl ze, met al die gevoelens, toch zo goed mogelijk probeert haar werk te doen en tegelijkertijd haar ware identiteit probeert te verbergen komt ze steeds dieper in de problemen. De driehoeksverhouding, misverstanden en verwikkelingen vormen een komisch geheel, en één en ander komt tot een uitbarsting als Antonio samen met Sebastiaan ook in Illyrië aankomt.
Wat vanaf het begin van de voorstelling opvalt zijn de prachtige kostuums. Alle partijen hebben hun eigen kleur, wat goed is voor het overzicht. De blauwe kleur van het kamp Olivia beeldt in de eerste scene ook mooi de woeste zee uit. Orsino’s manschappen zijn rood, de piraten wit met piraten hesjes, en de tweeling roze. Hoewel ze qua uiterlijk niet echt op elkaar lijken hebben we, door deze kleurkeuze, er geen moeite mee dat personen op het toneel ze niet van elkaar kunnen onderscheiden.
Het decor is simpel en praktisch en laat eigenlijk alles aan de fantasie over. Een aantal houten tafels of banken vormen de woonverblijven en het schip van Antonio. Wel vallen een aantal struikelpartijen op, (die gelukkig niet verkeerd aflopen) wat de indruk geeft dat de spelers er nog niet helemaal aan gewend zijn. Maar naarmate er meer is gespeeld zal dat vanzelf wel goed komen.
In de eerste akte is aan de snelheid wel duidelijk dat het een Shakespeare-vertelling is. Het tempo ligt, door de monologen vrij laag. Dit zorgt er voor dat je ondanks een aantal goede grappen toch op een aantal momenten op een muzikaal intermezzo te wachten, en zou iets meer vaart zeker welkom zijn. In de tweede akte ligt het tempo hoger, en mede door de hilarische scenes in deze helft vliegt de tijd.
Over het geheel genomen wordt er door deze cast B erg goed gezongen. Zeer sterk zijn Corine Hulleman (als Viola) en Paulette Flore (Olivia); hun samenzang klinkt wonderschoon. De composities van Nicolaas Duin zijn over het geheel heel aardig, met een paar goede songs. Qua geluid is het nadeel dat de hakken op de vloer vrij veel geluid maken, waardoor de onversterkte gesproken tekst af en toe niet goed te verstaan is.
Zoals je kunt verwachten bij vrijwel alle musicals van Jeugdtheater Hofplein (en uiteraard bij een bewerking van een komedie, ook al is het Shakespeare) is er veel aandacht voor humor. Vooral de tweede akte is gevuld met een aantal hilarische momenten. Vooral de scene waarbij Sebastiaan aangezien wordt voor Viola, die ze net ontmaskerd denken te hebben en wordt gekeken wat voor vlees er in de kuip zit is meesterlijk. Eerst als de hofnar met tegenzin een blik werpt en blij verrast wordt, en de blik van Olivia daarna is onbeschrijfelijk geestig.
Alle karakters hebben zo wel hun komische momenten, maar het meeste van de comic relief komt ook van hoofd hofhouding Malvolia. Madelon Kooijman speelt deze rol voortreffelijk en windt het publiek volledig om haar vinger. Een fraaie invulling van haar wat hysterische rol in combinatie met een geweldige komische timing is het al genieten op het moment dat ze op het podium verschijnt.
Hoewel het stuk zeker niet moralistisch gebracht wordt is het toch een eerbetoon aan ware liefde, van welke soort dan ook. Een fijne boodschap, een leuk stuk en een paar briljante scènes. Wat wil je nog meer als je naar het theater gaat.
De Piraten van Illyrie is in mei en juni nog te zien in Ridderkerk en Barendrecht. Na de zomervakantie, vanaf eind september is ze weer een maand te zien te zien in theater 222 in Rotterdam.
Foto’s: Joke Schot
