Het is zaterdag 31 mei als het nieuwste boek van Stephen King zijn wereldpremière beleeft in Nederland. De fans krijgen de gelegenheid als eerste het boek te kopen (nog voor de Engelstalige release), en er zijn presentaties en lezingen. Wat is er nu een betere omgeving dan dit om voor het eerst wat te laten zien van de nieuwe musical Misery, gebaseerd op het beroemde boek van dezelfde schrijver, die deze zomer in het theater in de Amsterdamse bibliotheek te zien is. Ook Musicalworld was bij deze bijzondere presentatie en sprak tussen repetitie en het daadwerkelijke optreden met de maker van de voorstelling,
Misery werd op een paar dagen na vier jaar geleden voor het eerst aan de buitenwereld gepresenteerd. In het inmiddels gesloten Werkteater speelden Sander de Heer, Marjolein Algera, Nyncke Beekhuyzen en Lieuwe Roonder de musicalbewerking die Florus van Rooijen van het beroemde boek maakte. In de nieuwe cast maken Sander de Heer als schrijver Paul Sheldon, en Marjolein Algera als zijn fan Annie Wilkes opnieuw hun opwachting. De rollen van de boekpersonagers Misery en Ian worden nu vertolkt door Tara Hetharia en Buddy Vedder. Deze laatste speelt ook de romanfiguur uit Paul’s nieuwe boek en tevens zijn geweten, Tony.
De presentatie zal voor de fans, die het verhaal natuurlijk kennen, weinig geheimen kennen. De leek zal het lyrische nummer van Paul, en het daaropvolgende gesprek niet onmiddellijk kunnen plaatsen. Toch wordt ook voor hen situatie wel duidelijk. Een schrijver, aan zijn stoel gebonden dankzij twee gebroken benen, een fan die hem verzorgt, die niet zo enthousiast is over het manuscript van zijn nieuwste boek met autobiografische elementen. Want haar favoriete romanfiguur zit er niet in. Geen Misery, en ook nog eens grof taalgebruik, dat valt tegen. We zien ook een scene tussen Misery en een jongen die haar leuk vindt. En ook een eerste aanzet waarin Paul met zijn romanfiguur praat.
De ontvangst is uitstekend, en de cast en musici worden op een luid applaus getrakteerd.
Musicalworld sprak ook met Florus van Rooijen over deze wel heel verrassende come-back.
Vier jaar geleden hebben voor het laatst iets gehoord over Misery. Dus we dachten: daar horen we nooit meer wat van. En nu ineens is de voorstelling er weer. Wat is er in de tussentijd gebeurd?
Er is een hoop gebeurd. De showcase, die we toen gedaan hebben om te kijken of het werkte, als stuk, is goed verlopen. We hebben goede reacties gekregen en er veel van opgestoken, en zijn tot de conclusie gekomen dat het kan, dat je een psychologische thriller in een musicalvorm kan gieten. De voorstelling is toen opgepikt door een impresariaat, die het heeft willen aanbieden in de theaters. Dat stond allemaal in de planning, en toen kwam de botte bijl in de cultuursector, waardoor theaters ineens huiverig werden om nieuwe dingen te programmeren. Er waren zeker theaters die het wilden hebben, maar net niet genoeg om een hele tournee op poten te zetten. Er is nog gedacht om het een jaar uit te stellen, maar uiteindelijk is dat toen niet gelukt. Vervolgens hebben we besloten om het hele van een tournee los te laten. Stephen King heeft de licentie gegeven op basis van een vertaald script en een Cd wat we hem hebben toegestuurd; hij heeft er een stempel ‘approved’ op gezet. Die licentie loopt tot 1 januari 2015, dus er was inmiddels haast bij. Tot twee weken geleden was het ‘zou het wel of niet’. Toen kwam de uitgeverij van Stephen King, die zei dat ze het heel leuk zouden vinden dat we wat zouden doen of erover te vertellen op deze dag. Daarna is het heel snel gegaan. Ik ben rond gaan bellen en ineens viel alles op z’n plek Er was er een theater beschikbaar. De mensen waren beschikbaar, de band kwam rond en konden begin van deze week een ‘go’ geven. Het persbericht is uitgegaan en 3 juni start de kaartverkoop.
En dan speel je in een bibliotheek?
Het is een theater, dat in het OBA gebouw zit. Het is natuurlijk evident dat de voorstelling iets met literatuur en boeken te maken heeft en dat was een voorwaarde van de bibliotheek. Het is fantastisch dat we daar een maand mogen staan. Ik wist helemaal niet dat er een theaterzaal zat in dat gebouw, maar het is een prachtige zaal. Waar kun je beter een boek tot leven zien komen dan in een bibliotheek. En de locatie is ook nog eens goed bereikbaar met het openbaar vervoer, zo vlak bij het centraal station.
Een cast van twee jonkies en twee oudjes. De oudjes van de showcase heb je gehouden.
Ja, zij konden weer en hadden er weer zin in. De vorige keer hadden we drie-en-een-halve week de tijd om de hele voorstelling in elkaar te zetten. Dat is vrij krap. Nu heeft het stuk kunnen indalen en berusten, en kunnen ze er weer met een frisse blik naar kijken. Het is heel verrassend wat een frisse blik dat oplevert. Ik heb heel veel zin om aan de repetities te beginnen.
Voor de senioren heb je ‘echte’ acteurs
Acteurs die ook kunnen zingen zeg maar.
En voor de jongeren
Buddy Vedder komt van de Frank Sander’s Akademie, dus die is opgeleid tot musicalacteur. En Tara Hetharia heeft haar sporen verdiend in Les Miserables en the Lion King, dus die kennen het klappen van de zweep van het musicalvak. Ik denk dat het een mooi contrast is omdat de scenes die zij spelen passen mooi bij de romanfiguren. Het is niet zo bewust gegaan dat we hebben gezegd dat het musicalacteurs moeten zijn, maar nu het zo toevallig uitkomt past het wel. Ik word er wel blij van, het ene stel wat meer spelgericht, het andere wat meer zanggericht.
Is er sinds de showcase veel veranderd aan het script
Het mooie van een showcase is dat je kunt zien waar dingen wel en niet werken. Ook als je het een tijd hebt weggelegd kun je er weer met een frisse blik naar kijken. Dan zie je waar je minder tevreden over bent, of juist wel tevreden. We hebben ook goed ons oor te luister gelegd bij de mensen die toen zijn komen kijken. We hebben gekeken of we dat mee konden nemen als we het er mee eens waren, of dat we juist heel bewust hebben gekozen . Er zullen dus hier en daar wat veranderingen zijn en dat alles ten behoeve van een mooi stuk.
.
