De afsluitende show van de Frank Sanders Academie speelt zich af rond het beroemdste orakel in het mythische Griekenland, dat van Delphi. Het gezelschap afstudeerders bestaat uit acht dames en een heer, een nogal onevenwichtig geheel. Ze worden geassisteerd door Oscar de Boer, die al eerder van de academie afstudeerde. Noodgreep of bewuste keuze; de beslissing om alle mannenrollen uit het stuk door vrouwen te laten spelen en de mannen die meespelen juist vrouwenrollen. Soms volkomen naturel en dan weer volledig over the top.
Ook het verhaal is heel sterk opgebouwd. Bekende mythes zijn door ze rond het orakel te plaatsen in een nieuw kader geplaatst. Maar tegen het einde krijg je ineens een beetje een ‘Sixth Sense’ en een ‘Da Vinci Code’ gevoel. Je bent als publiek namelijk totaal op het verkeerde been gezet, en het verhaal wordt op zo’n geloofwaardige manier gebracht dat je je kunt afvragen of dit niet het ware verhaal is in plaats van de oorspronkelijke mythen.
Het begin is bijzonder. De ogen zoeken angstig naar een weg hoe hier subtiel weg te komen als de show aanvangt met een experimenteel aandoende dans. Het is tevens het enige moment dat ze van het podium wegkijken, want wat volgt is een hele sterke voorstelling.
Spil in het stuk is de hogepriesteres Malpomene, die uitermate sterk wordt vertolkt door Oscar de Boer. Zij fungeert als de verteller, een rol die past bij haar rol in het leven, als medium van de goden. Via haar begrijpen we dat de dans die we zagen de ‘Chaos’ uitbeeldde die er was voor de orde kwam.
In de tempel van Apollo is het een drukte van belang. Het orakel moet eerst Perseus van dienst zijn. We zien dat zijn moeder al is voorspeld dat hij grote daden zal verrichten, maar ook zijn grootvader zal doden. Perseus zelf heeft het orakel nodig om hem te vertellen waar hij Medusa kan vinden. In een stomme bui heeft hij gewed dat hij haar een kopje kleiner zou maken. Hij wordt gestuurd naar een streek waar men brood bakt zonder graan te gebruiken. Perseus, zeker niet de slimste, moet het hiermee doen. Maar wordt vervolgens een handje geholpen door het orakel zelf, vermomd uiteraard, die haar naar het land Dodona stuurt, waar men brood bakt van gemalen eikels.
De moeder van Narcissus wil weten of haar zoon echt gelukkig wordt. Psyche komt met haar moeder naar de tempel op zoek naar een liefde die verder gaat dan uiterlijkheden.
Een belangrijke rol in het verhaal is weggelegd voor de tragische Echo. Ooit sprak zij te veel, en na iets verkeerds gezegd te hebben werd ze gestraft door de goden tot het enkel kunnen napraten van andere mensen.
Echo helpt Perseus verder op weg, door de woorden van de bomen, die de onbenullige Perseus niet hoort te herhalen. ‘Zoek de oudjes’. Echo belandt ook meermaals op het pad van Narcissus en valt als een blok voor hem. Na een aantal keren al bot te zijn behandeld is zijn laatste schoffering van dien aard dat Echo sterft aan een gebroken hart.
De oudjes blijken 3 zussen die alles samen delen, maar vooral 1 oog. Drie totaal verschillende karakters, die zorgen voor de komische noot. Van hen verneemt Perseus dat Medusa zich op de middelstevan de drie bergen achter de bossen van het Noorden bevindt en vertrekt hij met spiegelend schild om de dodelijke blik van Medusa te ontwijken en zwaard richting de berg. Narcissus is inmiddels naar 1 van de twee andere bergen gestuurd om daar te wachten op een gelegenheid zijn eigen reflectie te zien. En Psyche ontmoet op de derde berg het ‘monster’ dat haar beminnen zal.
Vervolgens vallen deze drie schijnbaar losse verhalen als puzzelstukjes ineen en verschijnt het totale plaatje. Melpomene is zeker niet slechts het medium en zo blijkt dus ook waarom Melpomene de muze van de tragedie is.
Muzikaal is het een buitengewoon geslaagde voorstelling. Het thema is fraai, ‘Alles is te vangen in een woord’ en ‘een einde is een nieuw begin’ zijn pareltjes. ‘Alles samen delen’ een buitengewoon leuke song. Alleen ‘Ik heb het’ slaat de plank finaal mis. Wat een loflied van Narcissus op zichzelf moet zijn wordt een jachtige lijdensweg waarbij je je niet kunt voorstellen dat hij zichzelf nog gelooft. Verder is de muziek van Rhody Matthijs en Gerbrandt van Kolck dus dik in orde en kan hetzelfde worden gezegd van de teksten van Allard Blom.
Maar natuurlijk staat de spotlight bij een dergelijke voorstelling op de spelers. Buiten mededinging maar toch een compliment waard is het spel en de zang van Oscar de Boer. Hij klinkt prachtig in de lage tonen, vertelt boeiend en zet zijn rol op een formidabele manier neer. Hij is deze vrouw zonder de rol echt als vrouw aan te dikken. Enige kritiekpuntje is dat hij wel erg loopt te klossen op de hoge hakken die hij draagt.
Maar ook onder de afstudeerders zitten een aantal heel sterke spelers.
Perseus wordt vertolkt door Janneke Vos, en ondanks dat ze een vrouw is, is ze ook gewoon de jonge onbesuisde held. Sterk in de vocalen, nog veel sterker in haar spel.
Travestie blijkt het meestal goed te doen, en ook Delphi is daarin geen uitzondering.
Max Roijë zet zijn zuster `Han’ heerlijk aangedikt neer. Uiteraard is zij de mannenhater van het stel Hem alleen noemen zou de twee andere zusters te kort doen, want ook Joyce van Berkel (zuster Nel) en Lotte Sinselmeijer (zuster Sjaan) weten de juiste snaar te treffen. Met goed samenspel krijgenze de lachers op hun hand, en zorgen ze voor de komische noot binnen de tragische verhaallijnen.
Rosalie de Jong heeft kleine rollen maar zingt prachtig, en Annelies Fleskens zet Echo mooi tragisch neer.
En dan, als de voorstelling het einde nadert, geeft er nog iemand haar visitekaartje af. Lara Grenfeld heeft als Medusa geen lang podiumoptreden, maar weet onmiddellijk te pakken. Haar spel doet je mond openvallen en het bijbehorende lied bezorgt je kippenvel over je hele lijf. Een bijzonder talent van wie ik hoop (en verwacht) nog heel veel te zien en te horen.
De kracht van het stuk zit zeker in de bijzondere bezetting, en het is dus hoogst twijfelachtig of er na deze serie voorstellingen ooit nog iets met dit stuk gebeurt. Het zou jammer zijn als dit ook weer in een la verdwijnt . Want als er iets meer aandacht wordt besteed aan de kleding (Psyche, Narcissus en Echo zien er vreselijk uit), die ene echte fout in de verhaallijn (Melpomene die Perseus onderweg een handje helpt) wordt weggewerkt en de muzikale uitglijder wordt opgepoetst of vervangen hebben we hier met een topper van een show te maken.
