Maar weinig verhalen zullen zo bekend zijn als Romeo en Julia. Het bekende verhaal van William Shakespeare (maar waarschijnlijk alleen maar door hem bewerkt) is vele malen opgevoerd, en verfilmd, en in zowel zijn huidige vorm als in bewerkingen ook als musical te zien geweest. Niet zo gek, want dit verhaal rond liefde en haat, dromen en kortzichtigheid is van alle tijden.
Hofplein Rotterdam maakt van het verhaal een nieuwe bewerking, of beter gezegd de leerlingen van de MBO Theaterschool. Ze kiezen voor een eigenzinnige theateropstelling, en een andere manier van het vertellen van het verhaal.
Bij het binnenkomen van de Shakespearezaal blijkt deze in drie blokken verdeeld, allemaal losse stoelen, die ook nog eens allesbehalve recht op een rijtje staan. Vooraf is er al de instructie geweest om ze niet te verplaatsen. Een podiumpje achter het ene blok, touwen en ladders naar boven, en diverse acteurs die al op de stoelen zitten. Alsof dit nog niet apart genoeg is begint de voorstelling met slechts geluid. We horen Romeo en Julia gelukkig samen, maar dit blijkt niet veel later om stemmen uit de hemel te gaan. ‘Deed het erg pijn, dat mes.”
In deze voorstelling staan de moeders van de twee centraal. Zij besluiten elkaar het verhaal te vertellen. Uiteraard zijn er tijdens de verwijten over en weer, want hoe anders had het kunnen lopen als één van hen tijdig had ingegrepen. Als publiek zien we de scenes die worden verteld. Om de personages uit elkaar te kunnen houden is er op de verder vrijwel zwarte kostuums gewerkt met kleur, en met een letter die doet denken aan de belettering van baseball caps. Geel en de C staat voor de Capuletti, de familie van Julia; rood en de M voor de Montecchi.
De vrouwen besluiten om het verhaal te beginnen met het feest bij Julia . Benvolio en Mercutio, in dit stuk een vrouw, praten Romeo om om mee te gaan om het feest binnen te dringen. Hoewel hij eerst niet zo’n zin heeft, hij is nog vol van zijn geliefde Rosalinde, gaat Romeo toch mee. Ze worden al snel betrapt, maar niet voordat Romeo en Julia bij de eerste blik op slag verliefd worden. Als hen duidelijk wordt dat ze houden van iemand die ze eigenlijk moeten haten, verwart ze dit, maar het houdt hen niet tegen. Julia heeft nog een ander probleem. Ze wordt uitgehuwelijkt aan een familielid van de burgemeester, Paris. Hij vindt haar geweldig, maar Julia vindt hem maar eng. Ze lijkt er in te slagen dit huwelijk uit te stellen, omdat ze daarvoor nog te jong is. In het geheim trouwen Romeo en Julia, een ceremonie uitgevoerd door broeder Lorenzo.
Het escaleert helemaal als het opgewonden standje Tybalt, neef van Julia, verhaal komt halen met Romeo. Als Mercutio voor hem in de bres springt, loopt het gevecht zo uit de hand dat zij het niet overleeft. Een volgend gevecht, tussen Romeo en Tybalt, kost Tybalt het leven. Romeo wordt verbannen.
Als het huwelijk met Paris dan toch de volgende dag moet plaatsvinden, is Julia wanhopig. Lorenzo heeft een gevaarlijk plan, waar Romeo van op de hoogte gebracht moet worden. Een plan dat hopeloos mis gaat, en wat nog eens drie doden oplevert.
Hoewel we deze voorstelling geen musical zullen noemen, wordt er toch nog wel volop in gezongen. Eigen geschreven nummers worden afgewisseld met nummers van de beste Nederlandstalige rockgroep ‘De Dijk’. Het is even wennen bij deze songs om ze door een andere stem uitgevoerd te horen worden dan de doorleefde van Huub van der Lubbe. De teksten van onder meer ‘Bloedend Hart’ en ‘We beginnen pas’ passen prima in de context.
De voorstelling wordt door dezelfde groep in twee verschillende rolverdelingen gespeeld. Wij zagen ‘Cast A’. De moederrollen worden prachtig gespeeld. Davida Blom is ijzersterk als moeder Capuletti, lid van de familie die in dit incident toch het meeste te verwijten valt. Verwijten die uiteraard komen van Davida Blom als moeder Montecchi. De spanning en emotie druipt van hun vertolkingen af. Sjoerd Koolma is als Romeo een echte dromer. Hij staat duidelijk niet met beide benen op de grond, iets wat zijn optreden sterker overheerst dan de liefde voor Julia. Julia (Willemijn van Holt) is daarmee wel wat in contrast. Realistischer en berekender als ze bijvoorbeeld een plannetjes verzint om van vriendinnen af te komen. Opvallend is verder het optreden van Sam van Es als gladjakker Paris en John-James Hansen als het vechtersbaasje Tybalt. Zeker omdat ze in de andere rolverdeling elkaars rollen spelen, rollen die wel heel erg ver uit elkaar liggen.
Van de aparte zaalindeling wordt volop gebruik gemaakt. We zien Romeo in de touwen klimmen om bij Julia te komen, er wordt gespeeld op de twee balkons, rondom, maar gelukkig is het meeste in het midden te zien. De gevecht scenes zijn beangstigend indrukwekkend, omdat ze wel erg dicht bij het publiek komen. Ik had Tybalt bijna op mijn tenen tijdens zijn gevecht met Mercutio. Spelers lopen ook diverse malen door de publieksblokken, en enkele mensen uit het publiek worden ingezet tijdens het dansen.
De Romeo en Julia is mede door de aparte benadering een buitengewoon interessante en boeiende voorstelling geworden, die je op het puntje van je stoel laat zitten. Er wordt op 1 punt echter de plank misgeslagen. Er zitten wat eigentijdse verwijzingen in, zoals het gaan naar de Mac, of met de auto naar Amsterdam. De rest van het verhaal is vrijwel oorspronkelijk, waardoor dit raar overkomt. Want in de tijd waarin we met auto’s naar de Mac gaan, is het communicatieprobleem en de machtsverhoudingen in de stad niet realistisch. Omdat het om terloopse opmerkingen gaat zou ik zeggen, snel schrappen. Dan blijft er helemaal een dijk van een voorstelling over.
