Een divers publiek worstelt zich tussen de lopers door, die op ongeveer hetzelfde moment vlakbij de hal van start gaan. Ouderen, mensen van middelbare leeftijd, maar ook behoorlijk wat jonge kinderen, waarvan een deel verkleed is in een prinsessenjurkje. Veel zijn getooid in het blauw, als Elsa uit het nog steeds razend populaire Frozen.
In het decor van Symfonica in Rosso bevindt zich op het podium het Metropole Orkest, gedirigeerd door Jan Stulen, en ook twee etages (van de vier) zijn gevuld met musici. Hoog daarboven ook nog een vierpersoonskoortje, dat de eer heeft de vocalen te openen. Met een medley van diverse bekende melodieën uit de wat oudere films wordt de toon gezet. De meeste liedjes worden in het Engels gezongen, maar voor Frozen wordt in de eerste akte een uitzondering gemaakt. Gezien het grote aantal jonge Frozen-fans een goede keuze. Waarom de opvolger met de naam Villans-medley, met liedjes van Kaa, Ursula en Scar, ook in het Nederlands wordt gedaan blijft een raadsel. Hier valt ook de disbalans in het geluid wat op. Juist Ursula klinkt met een overdreven S, terwijl dat toch meer bij de slissende slang Kaa past.
Twee ‘musicalklassiekers klemmen de pauze in. Slotmedley The Lion King, opent met een heel aardige rauwe poging van Jamai om Rafiki na te doen, en na de pauze zorgen de fraaie klanken van Aladdin dat je weer snel in de stemming komt. In dit tweede deel is er ook meer ruimte voor het aankondigen en afkondigen van de muziek, en hier en daar een grapje, zoals een kwinkslag naar Idols.
Jamai en Kim Lian nemen het merendeel van de liedjes voor hun rekening, maar ook Leona Philippo, Sjors van der Panne, Thomas Berge en Anita Meijer zingen meerdere nummers. Over het algemeen wel zuiver, al klinken sommige nummers door het andere stemgeluid wel wat onwennig. De zwaarste opgave valt Kim Lian ten deel: zij moet in de tweede akte Let it go zingen, wat al zo vaak is uitgevoerd door diverse topvocalisten. Ze haalt een ruime voldoende. Vreemd genoeg wordt dit nummer dan weer wel in het Engels gedaan. Gastvocalisten Jim en Guido Spek zingen ook een paar nummers. Beiden blijven redelijk overeind, al is het bereik van beiden vrij beperkt.
Toch blijft, zeker voor de volwassenen, het orkest de ster van de voorstelling. Zeker de lyrische stukken klinken prachtig; uptempo is het soms wel wat staccato, zoals bijvoorbeeld bij één van de hoogtepunten: Pirates of the Caribbean.
Het voordeel van het trekken van een divers publiek maakt het mogelijk een show als deze te doen, maar het is ook meteen een nadeel. Er wordt regelmatig op de meisjes in de Frozen-jurkjes ingespeeld, en op een gegeven moment mogen ze ook allemaal naar voren komen. Het haalt voor de volwassenen wel de vaart uit de voorstelling. Die hadden waarschijnlijk nog wel het orkest wat langer horen spelen. En zo mixt het toch niet helemaal lekker. Dit geldt zeker voor het moment van publieksinteractie, dat weinig enthousiast wordt ontvangen, en ook in de uitvoering nogal schort. Een canon van It’s a small world werkt in deze setting niet goed; iedereen in de zaal volgt het orkest, waardoor de meerstemmigheid volledig de mist in gaat. Maar ondanks dat dit op het eind van de voorstelling plaatsvindt verlaat je toch tevreden de concertruimte. Er was genoeg fraais te horen, leuk geïllustreerd met filmbeelden.
