Dolfje Weerwolfje is niet mee met zijn adoptieouders op vakantie. Wie wil er nou naar Ibiza als je ook bij volle maan in het bos kunt huilen. Als hij voorstelt om een wedstrijdje hardlopen om het moeras te doen, sidderen de anderen. Weet hij dan niet dat daar het heksenbos is? En heksen en weerwolven zijn vijanden, sinds 1000 jaar geleden een liefdesrelatie tussen een weerwolf en een heks verkeerd afliep, en de heks de weerwolf doodde. Toevallig is Foeksia die dag naar school geweest, en zij moest een verslag maken van die onderwerp. Zij hoort het verhaal dus ook, alleen heeft daar de weerwolf de heks gedood. Ze heeft nog nooit een weerwolf gezien, maar de beschrijving is wel erg angstaanjagend. Natuurlijk gaat toch Dolfje naar het bos, en komt daar Foeksia tegen. Omdat hij er totaal niet uitziet als de beschrijving, gelooft ze in eerste instantie de leugen van Dolfje dat hij een moeraskonijn is. Wel een met hele kleine oren. Maar eenmaal terug bij haar vader, de tovenaar Kwark, en moerasheks Minuul, komt ze er al snel achter dat hij een weerwolf was. Er wordt dus groot alarm geslagen…
Voor het eerst zijn de twee hoofdfiguren, met elk hun eigen boekenserie, samen te zien. Foeksia is een beetje onhandig (als ze de verkeerde vloeistof in een drankje gooit bijvoorbeeld) , maar ook wel ondeugend (als ze een . Dolfje is ten opzichte van haar wat serieuzer, al is hij zeker ook niet het braafste jongetje. Foeksia gebruikt regelmatig haar Wakkabakkaboe-kreet, en uiteraard moet een weerwolf ten tijde van de volle maan ook huilen.
De voorstelling is eerst en vooral een comedy. Soms heel subtiel (zoals de aarzelende Les Miserables pasjes in het Val aan strijdlied), soms wat minder subtiel (als de uit zijn oehoe laat volgen met een ‘who let the dogs out’), soms verre van, als het liefdesdrankje wel een heel sterk effect heeft. Dit levert hilarische worstelingen op tussen met name Finn Poncin (als opa Weerwolf) en Bente van de Brand (als juf Minuul). Strega is de tweede heks. Pascalle Langhorst speelt deze volgzame, maar wel erg weifelende en angstige heks vol flair. Ondanks de sterren op zijn jas lijkt Danny Westerweel met zijn lange baard erg op Dumbledore, maar de Harry Potter verwijzing belandt bij Dolfje. Hij wordt een keer een kruising tussen Nijntje en Harry Potter genoemd. Als Kwark probeert Westerweel de rust te bewaren, maar heeft het daar met de hysterische heksen en een ondeugende dochter zijn handen vol aan. Deze sterke bijfiguren zorgen ervoor dat ook de hoofdrolspelers kunnen stralen. Caitlynn van der Meer is prachtig als Foeksia, en Luca Gielissen às duidelijk Dolfje.
De voorstelling kent veel die-zoekt-die momenten, waaronder een stukje in de zaal. Het is een van de momenten dat de zaallichten oplichten, en er extra hilariteit is. Dat er wordt meegeleefd in de zaal wordt duidelijk aan de reactie als er een toverstaf die kant op wijst. Dat is duidelijk niet de bedoeling. Een ander succes is het gebruik van het huilende wolvenlied uit de eerdere Dolfje Weerwolfje-voorstelling, waarin je als zaal ook goed kunt meehuilen. In zijn totaliteit is het een heerlijke voorstelling vol momenten waar je enorm om kunt lachen, waar de jongste bezoekers volop in mee kunnen gaan, en waarin je (ook zonder fantasie) duidelijk een vredesboodschap kunt ontdekken. Het is het weer een bewijs dat Jasper Verheugd een kei is in het regisseren van aansprekende jeugdvoorstellingen.
De voorstelling is fraai geënsceneerd. De opening met schaduwspel in de volle maan is creatief (we herkennen hier al de hand van visueel ontwerper Joris van Veldhoven, die eenzelfde effect gebruikte bij zijn Agatha Christie voorstelling in het TapasTheater). Het decor van zijn hand bestaand uit grote bezems die in bomen eindigen, werkt uitstekend; met kleine veranderingen verandert ook de plek waar het verhaal zich afspeelt. De liedjes (Peter van de Witte), waarin veel samenzang zit, zijn over het algemeen erg traditioneel, maar ook effectief.
Wie vooraf dacht dat het samenbrengen van deze twee karakters een geforceerd verhaal op zou leveren, krijgt het bewijs van het tegendeel. Dolfje Weerwolfje en Foeksia de miniheks heeft een vlot verhaal, dat geweldig wordt uitgevoerd. Een heerlijke uitje voor gezinnen met kinderen vanaf een jaar of zes.
