Hetzelfde script, dezelfde decors, en ook de kostuums komen grotendeels overeen, maar toch is de huidige Dolfje Weerwolfje niet een volledige kopie van de Nederlandse versie. Waar in Nederland vijf volwassenen en drie kinderen het stuk vertolkten, bestaat de cast nu uit vier volwassenen en elf kinderen/jongeren. Niet verwonderlijk als je weet dat de producent van nu, Event Team, een historie heeft van werken met de jeugd. Van een aantal lokale voorstellingen in Evergem is de speellijst inmiddels is uitgegroeid tot een landelijke tour.
In Dolfje Weerwolfje draait het natuurlijk om Dolf. Hij is geadopteerd door het aardige, maar wel wat vreemde echtpaar Vriends, en heeft een stiefbroer Tim(mie). Dolfje is niet zo’n indrukwekkende verschijning, en wordt dan ook geplaagd door klasgenoten. Op zijn zevende verjaardag merkt hij tot zijn schrik dat hij een weerwolf is. Anders zijn is al niet leuk, maar als de veren op je kleren niet van een kapot dekbed, maar van een verdwenen kip uit de ren van de buurvrouw komt, wordt het helemaal ongemakkelijk. De buurvrouw, mevrouw Krijtjes, maakt jacht op de witte wolf met een brilletje. Er komt een vreemde dokter, Van Dale, die een manier heeft om weerwolven te ontmaskeren. Dus genoeg onheil voor een zevenjarig jongetje. Al blijkt het weerwolf zijn ook een keerzijde te hebben.
De drie grote kinderrollen, Dolfje, Timmie en vriendinnetje Noury worden gespeeld door drie casts. Wij zagen Obe Lambert, Flavio Rizzuto en Emma Villays aan het werk. De eerste speelt in Evergem een thuiswedstrijd, maar alle drie zitten ze lekker in hun rol, en spelen het overtuigend. Het is makkelijk meeleven met de enthousiaste Timmie en de vriendelijke Nouri, die ook niet op haar mondje is gevallen, maar evengoed met de ellende die Dolfje doormaakt of denkt te moeten doormaken.
Zo’n beetje alle andere rollen worden extreem groot gespeeld. Moeder Vriends (Katja Retsin) heeft een enorme lach, vader Vriends (Tim Asselman) is extreem vreemd, en buurvrouw Krijtjes (Dorothy Wuyts) is erg hysterisch. De enige redelijk normale figuur is de weerwolf-opa van Dolfje, gespeeld door Jan Schepens, maar zijn andere rollen als Vandale en turnleraar zijn weer groot. Al is die laatste misschien dan weer niet zo’n enorme vergroting, afgaand op de eigen leraren van vroeger. Ook de kibbelende kippen in de ren en de mede-klasgenoten spelen enorm op de comedy. Door deze bonte karakters te combineren met een toch serieus probleem ontstaat een boeiende voorstelling, die nooit echt te zwaar wordt. Neigt de voorstelling naar wat al te veel comedy, volgt er wel weer een ballad om tot rust te komen. Muzikaal valt vooral het griezelige thema op, dat erg fraai is. “Ik vind het een beetje eng”, hoor ik achter me, maar die gevoelens blijken ook weer snel verdwenen.
Het artistieke Nederlandse decor, een soort omlijsting gevormd door stoelen, is ook in deze versie terug. Het oogt vreemd, maar mooi, en als deze in twee delen verplaatsbaar blijkt te zijn, kan er ook nog eens een fraaie boom van worden gemaakt.
Dolfje Weerwolfje is een leuke voorstelling voor de hele familie (als we kinderen onder de vijf voor het gemak niet meetellen), met herkenbare thema’s als het accepteren van anders zijn, maar vooral ook heel veel humor. De voorstelling speelt tot en met 17 juni, vooral in de weekenden, door heel Vlaanderen.
Foto’s: Lauranne Cleenwerck
