Het is inmiddels zo’n zeven jaar geleden dat Dolfje Weerwolfje voor het eerst in de theaters werd opgevoerd. Theater Terra maakte van deze weerwolfjongen uit de boeken van Paul van Loon een buitengewoon sterke voorstelling met een uitstekende cast en heerlijke, sterk uitgevoerde songs. Nu is het tijd voor een tweede musical rond Dolfje, de Nieuwe Avonturen met Dolfje Weerwolfje. De voorstelling ging op 18 december in première.
De voorstelling begint nogal raadselachtig, met het gesjouw van een kano door drie louche vrouwfiguren in het zwart. Dan komt in de klas van Dolf en zijn vriendin Noura een nieuwe leerling, Loek. Stoer en zelfverzekerd palmt hij Noura in, tot ongenoegen uiteraard van Dolfje, Als hij op een dag met een taart ook de juf voor zich wint, maar tegelijkertijd aankomt met zilveren vorkjes is het duidelijk dat hier iets niet pluis is. En als juffrouw Krijtjes, die Dolf al eens eerder wilde vernietigen weer terug blijkt te zijn van het OZDM waar ze was opgesloten (of opgevangen) is het helemaal duidelijk dat er gevaar dreigt. Voor Noura, voor Dolfje, voor opa Weerwolf; zal het allemaal wel goedkomen?
Jules van Rijn heeft zijn postuur mee voor de rol van Dolfje, waardoor hij al lijkt op een jonge jongen, Qua spel weet hij echter niet helemaal te overtuigen. Sommige teksten komen niet helemaal natuurlijk over zijn lippen, en ook zijn zang is niet zo sterk. Sanguita Akkrum vertolkt zijn vriendinnetje Noura erg goed; dat ze als een blok valt voor de macho Loek geloven we onmiddellijk. In deze Loek herkennen we Pim Wessels. Een lekkere zangstem , maar in de rol die balanceert tussen geloofwaardig en karikaturaal moet hij nog wat groeien. In de derde Snuf-film, waar hij ook tussen een vriendschap komt (maar met andere motieven), weet hij meer te overtuigen. De bijfiguren zijn verder enorm uitvergroot. Isabel Commandeur speelt met overtuiging (onder andere) de vreemde juf van de klas. Mareille Labohm is een lekker gestoorde Krijtjes. Ara Halici leeft zich helemaal uit als haantje-de-voorste-leerling Sem. Dat de vader van Dolfje prettig gestoord blijkt wel aan zijn hoofddeksel (is het een gieter, is het een ketel, het is een ketel blijkt uit het lied), en uit zijn overtuiging met zijn valse gezang en accordeonspel de wereld een beetje mooier te maken.
Waar de eerste voorstelling van Dolfje als een trein doordendert met sterke liedjes en geestige dialogen verloopt deze tweede wat stroef. Het openingslied Hoei Boei klinkt regelrecht vals, en er lijkt tijd nodig te zijn om het goede spelritme te vinden. Latere nummers worden over het algemeen beter vertolkt. De liedjes zijn niet onaardig, maar missen veelal een stukje power dat nodig is om te overtuigen. Zo komen dezelfde songs op CD veel beter en sterker over, en blijkt de muziek van Fons Merkies ineens best goed.
Over het geheel genomen is de voorstelling aan de trage kant. Dat erg lang onduidelijk is wat er nu precies aan de hand is werkt dit gevoel in de hand. Ook het overigens prachtige lied Zorgenkind, dat de zorgen van een vader belicht zal aan het jeugdige publiek minder bekoren. De poppen van de kippen zijn een welkome afwisseling, en zorgen voor zowel een stuk humor als de broodnodige informatie voor hen die de boeken niet kennen. Al zal het hen ook weer niet duidelijk zijn wat de rol van de kippen in het verhaal zelf is.
De vormgeving van de voorstelling is in zijn totaliteit wel fraai. Het met een krassend geluid ondersteunde op en aflopen met schoolbankjes, die ook op andere momenten worden gebruikt is leuk en effectief. De transformatie van jongen Dolf naar zijn weerwolfgedaante in vol zicht is zeer fraai gedaan. De poppen van de kippen in de voorstelling zijn ouderwets Terra-mooi. De schuifpanelen die de locaties moeten verbeelden lijken iets te goed geolied en bewegen soms ook als dat niet helemaal de bedoeling is, maar zijn verder effectief. De keuze voor de kostuums om op meer op de plaatjes uit de boeken dan op de realiteit te lijken, wat voor velen vrij vormeloze kledij oplevert, voegt helaas niets toe. Verder mag de keuze voor Discoband als muziek op het feestje van Loek bij mij leuke nostalgische kampgevoelens oproepen, maar daar dit kamp al 25 jaar geleden plaatsvond lijkt het niet de meest logische keuze voor muziek op een hedendaags kinderfeestje.
Na zeven jaar is natuurlijk de doelgroep ten opzichte van de originele musical geheel vernieuwd. Vergelijken met de eerste zal derhalve volledig zijn voorbehouden aan een aantal volwassenen. Toch is het jammer dat deze niet kan tippen aan de originele, die op alle disciplines dit vervolg overstijgt. Het was waarschijnlijk een betere keuze geweest om net als bij Kikker het origineel uit de kast te halen en deze opnieuw in het theater te brengen. Al is het in het geval van Kikker natuurlijk het gebrek aan materiaal dat deze keuze verklaart. De Nieuwe Avonturen met Dolfje Weerwolfje is een aardige voorstelling, maar van Theater Terra zijn we nu eenmaal beter gewend.
