De voorstelling begint met Goos Guts op het podium. De jongen vertelt wat hem is overkomen. Een lange verhandeling over wat hem allemaal is overkomen. Een hoeveelheid informatie om van te duizelen, dus als hij zegt: “Ik ga misschien iets te snel.” is dat geen moment te vroeg. En zo valt de voorstelling in een flashback. In een klein uur worden de eerder vertelde gebeurtenissen getoond. Hoe Goos woont in Polderdam, het saaiste dorp ter wereld. Dat er op een avond een mummie in zijn bed ligt, die nog blijkt te leven ook. Dat hij de eerste letters van zijn moeilijk uit te spreken voornamen samenvoegt en zo tot Dummie komt. En hoe hij Dummie mee neemt naar school; een ideetje van zijn vader Klaas, die een weinig succesvol kunstenaar is, maar daardoor wel veel thuis is. Ook wie de boeken niet kent zal die setting bekend voorkomen. Sympathieke leraar, minder vriendelijk schoolhoofd, en een klasgenoot die het meteen op Dummie voorzien heeft.
De voorstelling kent vele leuke losse, creatieve scènes. Bijvoorbeeld de vrachtwagen met twee chauffeurs die een lading mummies naar het lokale museum moet brengen. De ruitenwissers moeten met de hand worden bewogen, als de ander wil rijden wordt het stuur overgegeven. Ook de aanleiding tot het mummie zijn van Dummie, zijn overlijden 4000 jaar geleden in een soort schaduwspel, waar wat gespeeld wordt met accenten ziet er leuk uit. Het spel met woorden komt hoogstwaarschijnlijk uit het bronmateriaal. Dummie, die natuurlijk geen woord Nederlands spreekt in eerste instantie, krijgt een inburgeringscursus, een training Nederlands voor Dummie. Dat leidt er bijvoorbeeld ook toe dat Dummie de naam Klaas verbastert tot Kaas, iets wat in de première stad Gouda natuurlijk extra grappig is. Guus is soms nogal grof in de mond, en wordt door zijn vader gestimuleerd tot een wat creatiever taalgebruik. Zelf horen we hem bijvoorbeeld Plofzak Drollemans zeggen als het niet helemaal gaat zoals gewenst. Het taalgebruik, waarin zo nu en dan een Engels woord voorkomt, voelt niet helemaal natuurlijk aan. Een paar keer wordt de vierde wand doorbroken, en blijkt het bestaan van het publiek. Een achtervolging door de zaal is daarbij de meest hilarische.
De belangrijkste rol in de voorstelling is weggelegd voor Guus, die de voorstelling in zijn eentje op gang moet brengen, en uit wiens perspectief we naar het verhaal kijken. Deze rol wordt tijdens de première gespeeld door Mats van Heusden. Hij lijkt wat gespannen, wat niet zo heel gek is bij zo’n belangrijke voorstelling, al lijkt die druk in de loop van de voorstelling minder te worden. De rol deelt hij tijdens deze tour overigens met Thijs Overpelt, Floris Puts en Ivo Timmers, jongens die onder andere eerder te zien waren in Dolfje Weerwolfje, Pinokkio en Billy Elliot. Minst zichtbaar, ondanks veel podiumtijd, is Jules van Rijn. Hij zit onder de windsels van Dummie. Hij speelt geloofwaardig als de vreemdeling in ons land, in onze tijd, in woord, in klank en in gebaar. Finn Poncin is lekker op dreef als de leuke vader K(l)aas. De rest van de cast, Bente van de Brand (o.a.schoolhoofd Friek met Duits accent), Roos van Erkel (o.a. pestkop Anne-Lies) en Wolter Weulink (o.a. meester Krabbel) kan los gaan op vreemde typetjes.
Kijkend naar de lijst met creatives zien we vakmensen staan. Helaas leveren ze met Dummie de Mummie niet hun sterkste werk af. De muziek door Peter van de Witte is in orde, net als de songteksten (Allard Blom) en de kostuums, inclusief het uiterlijk van Dummie, dat nog tamelijk kleurrijk is. Het decor, dat vooral bestaat uit een gevormd krijtbord, oogt saai, terwijl er niet consequent gebruik wordt gemaakt van dit concept. Wel grappig is de signatuur K. Guts op een aantal vaak wat slordig geschilderde decorstukken. Maar vooral het script is niet sterk; het sleept veel te veel voort, en soms zijn er ongelukkige keuzes gemaakt voor liedjesmomenten, zoals een nummer rond de vissenkom.. De opbouw met een enorme flashback, en het vervolgens afraffelen van het echt spannende gedeelte van het verhaal doet vermoeden dat het boek zich misschien niet leent voor een eenakter, of misschien heeft schrijver/regisseur Jasper Verheugd hier toch een verkeerde keuze gemaakt. Jammer, want hij heeft ons de afgelopen jaren op prachtig theater voor de jeugd getrakteerd.
REP heeft de laatste jaren met succes diverse kinderboeken op het toneel gebracht. Dik Trom en Dolfje Weerwolfje waren zeer geslaagde voorstellingen, en ook Kruimeltje was, eenmaal herzien, in de tourversie goed. Helaas is het met Dummie de Mummie niet gelukt een meeslepend verhaal op de planken te zetten. Ondanks een groot aantal leuke losstaande scènes mist het homogeniteit, blijven vrijwel alle karakters karikaturen en zit er, mede door de gekozen opbouw, weinig spanning in. Dat maakt de voorstelling vooral geschikt voor mensen die de boeken kennen en leuk vinden en nu Dummie ook eens live willen zien.
