Dutch Junior Musical Academy speelt voor het eerst een compleet eigen productie. Eigen muziek, en eigen teksten, en het resultaat mag er zijn. Net als bij de grotere voorstellingen van Hofplein in Rotterdam is gekozen voor een constructie waarbij één volwassen speler meespeelt. In dit geval is dat Daphe Bruineberg, die zelf binnenkort zal afstuderen aan de Dutch Academy of Performing Arts. De jongeren spelen rollen die doorgaans van dezelfde leeftijd zijn als zij zelf.
In Michiko maken we kennis met geisha Michiko, die een flink aantal toekomstige geisha’s onder haar hoede heeft. De meeste zijn volgzaam, maar de dromerige Aya trekt haar eigen plan en is snel afgeleid, met name door de natuur. Dit tot ongenoegen van sommige medeleerlingen, die haar ook pesten, en er bijvoorbeeld met haar eten vandoor gaan als ze weer eens te laat is. Het doet Michiko denken aan haar eigen jeugd, toen ze nog Maiko heette. Zij werd samen met een zus Yasuko uitgekozen, en moest zo twee andere zussen achterlaten. Vijf minuten afscheid nemen is best kort, zeker van je kleine lievelingszusje. Ook al is je ander zus jaloers, en je vader nogal streng. Ook zij had het niet gemakkelijk, met de nare behandeling door de mede geisha’s in opleiding en de strenge Okasan, die niet altijd even redelijk reageerde. Zij had steun aan de hanger van haar overleden moeder, die haar zusje haar had meegegeven, een hanger met een vlinder. En aan de vlinder Cho, die af en toe voor een wonder kon zorgen en ze zo haar zusje weer kon zien. Omdat de band met zus Yasuko steeds slechter werd, was dit een welkome droom. En zo volgen we voornamelijk het verhaal van de jeugd van Maiko, met sprongen naar het heden.
De kinderen spelen goed. Dat valt vooral op bij de jongste hoofdrollen. Hier en daar vervalt er iemand in de valkuil die we op deze leeftijd vaker zien, het zo snel praten dat ze lastig te volgen is. De dansen zijn overzichtelijk en de scenes over het algemeen ook, al eindigen ze soms wat abrupt.
Het verhaal begint met een vrij lange uitleg over wat een geisha nu is. Voor de jongere bezoekers is dit wel fijn, en voor de oudere bezoekers is het in ieder geval duidelijk dat het om een sjieke erudiete gezelschapsdame gaat, en niet om een dame voor pleziertjes. Een wat meer beeldende manier om deze informatie te presenteren had de voorstelling goed gedaan, net als de soms wat makkelijke keuze voor een black out om van scène te verwisselen, die ook het tempo wat ophoudt. Ook de hoeveelheid namen is aanzienlijk; ik hoop dat bovenstaande samenvatting naamsgewijs klopt.
Aan de andere kant zien we ook prachtige beelden. Als ze bang zijn voor vader wordt met wat rook, rood licht en gestamp duidelijk dat met deze vader niet te spotten valt, een vader die we als publiek dus nooit zien. Ook het gebruik van de balustrades van het balkon levert een paar mooie beelden op. De kostuums, veelal kimono’s, zijn duidelijk door de kleurvoering, waarin die van de hoofdpersonen net even afwijkt. Ook bij Bruineberg zorgt de kleur voor het verschil tussen de vriendelijke Michiko en de nare Okasan. Voor de vlinder is niet voor een kostuum gekozen met wapperende doeken, maar strakke kledij, waarop de vlinder is afgebeeld als was het een body paint. Dit zorgt ervoor dat de dans strak en duidelijk overkomt.
De muziek heeft duidelijk oriëntaalse invloeden, al is dat vooral in de opstart van de liedjes. De groepsnummers hebben kracht en klinken goed, en ook de meeste solonummers worden goed zuiver gezongen. Opvallend is ook het instrumentale nummer tijdens een (soort van) gevecht, dat niet zou misstaan in een film als Pirates of the Caribbean.
Michiko is in zijn geheel zeker een geslaagde voorstelling, en doet hopen dat het gezelschap deze nieuw ingeslagen weg doet volgen.
