Een glazen muiltje op een trap in Zoetermeer

Greg & Baud heeft een nostalgisch seizoen. Waar ze normaal eigen producties, of bestaande, redelijk recente stukken brengen, is dit jaar gereserveerd voor stukken die meer dan een halve eeuw oud zijn. Komende zomer is dat West Side Story in het Buytenpark, en deze kerstperiode staat Rodgers’ & Hammerstein’s Assepoester in het Kwadrant-theater.
Met een recente productie van hetzelfde stuk in de Efteling is het moeilijk de vergelijking niet te maken, al is Greg & Baud ondanks alle kwaliteit natuurlijk een amateurgezelschap.
Over het verhaal valt natuurlijk niet zo veel te vertellen. Het sprookje van Assepoester is algemeen bekend, en in deze versie is het verhaal nauwelijks bewerkt, zoals dat tegenwoordig schijnt te moeten van diverse producenten. Er wordt gebruik gemaakt van dezelfde vertaling als die van 2008 in de Efteling, gemaakt door Ivo de Wijs.
Wie vaker naar Greg & Baud-voorstellingen is geweest weet dat het gezelschap een aantal uitstekende spelers en vocalisten heeft, die niet zouden onderdoen tussen de professionals. Assepoester heeft echter geen van deze ‘bekende’ namen op het podium staan. Toch is dat geen probleem. De vele relatief onbekenden zorgen toch voor een fraaie voorstelling, die ook qua zang prima in orde is. Vrijwel alle rollen zijn dubbel bezet, dus we kunnen niet over iedereen spreken maar de cast die wij zagen bracht het er uitstekend van af. Er is een duidelijke groei merkbaar bij deze castleden sinds eerdere voorstellingen van Greg & Baud, of het WarmWater Jeugdtheater. Zo is Arjos Pronk sinds De Vliegende Hollander nog geen half jaar geleden vocaal een stuk sterker.
De rol van Assepoester was voor Romy Krommert. Het is even wennen aan de slis in haar stem, maar daarna weet ze je volledig in te pakken. Ze vertedert als de kwetsbare Assepoester. Wesley Faaij, die we voor het laatst in actie zagen als Javelin in Zigana van NME-kids on tour, heeft een lekker stemgeluid, en speelt de prins als een gewone jongen met wie het makkelijk identificeren valt. Dat wordt nog eens vereenvoudigd door de rol van koningin Constantia (Esmée van Engelen). Haar bemoeizucht zal menig kind of puber bekend voorkomen. Ze speelt lekker met de koning (Jeroen Janssen), wiens pogingen om zijn (inmiddels) te krappe broek dicht te krijgen hilarisch theater opleveren.
De goede fee wordt gespeeld door Ramona Lopupapan. In eerdere voorstellingen kon ze haar komisch talent ten volle uiten; hoewel ze zeker een frisse vertolking van de fee weggeeft, is ze in deze rol toch wat beperkt in haar grootste talent.
Stiefzussen Cilly (Lucia Ros) en Medusa (Marinka van Osch) zijn lekker egoïstisch, vals en dom, respectievelijk nog dommer, en weten de lachers op hun hand te krijgen. Stiefmoeder (Marjolijn Twilt) is lekker slecht, begrijpbaar wanhopig met zulk nageslacht, en hilarisch in haar veelal ordinaire pogingen hofmaarschalk Leonard (Arjos Pronk) aan de haak te slaan. Zijn soms gevatte afweerpogingen zijn begrijpelijk, maar aan dovemansoren (maar dan vrouwelijke) gericht.
De spelers worden ondersteund door een prachtig, zeer professioneel ogend decor. Er wordt gespeeld op een boek, dat aan het begin van de voorstelling wordt geopend. De achterwand van gaasdoek, de omgeslagen bladzijde, is een projectiescherm, dat afbeeldingen van de locaties toont. Deze tekeningen, gemaakt door “Greg” Jeroen Verheij, zijn oogverblindend mooi. Alleen als er achter het gaasdoek wordt gespeeld is het soms wat te donker om echt goed te zien wat er gebeurt. De voorstelling is strak en helder geregisseerd, en zowel solo- als samenzang komen uitstekend uit de verf.
Als we dan toch gaan vergelijken met de Efteling wint deze zeker qua vormgeving; de fraaie beelden zijn doeltreffender dan het trillend bordkarton. Verder is Greg & Baud er beter in geslaagd wat vaart in deze old-timer te krijgen. Ook is, alleen al door de leeftijd, de jonge cast hier overtuigender dan die van de professionele productie. Een verdere castvergelijking is natuurlijk niet eerlijk; Greg en Baud heeft geen Melise de Winter, Barend van Zon of Loeki Knol.
Assepoester is een halve eeuw oud, geschreven in de tijd dat Julie Andrews een megaster was. Een andere tijd, waarin vaart een synoniem was voor kanaal en dat is te merken. Hoewel er knap is gesneden om wat tempo te krijgen blijft de voorstelling vrij traag. Ook de muziek blijft redelijk gedateerd, wat voor de één juist charmant, en voor de ander saai zal zijn. Hoewel deze Assepoester kwalitatief goed is zou ik volgend jaar liever weer een fraaie eigen, eigentijdse productie zien, zoals De Sneeuwkoningin, het meesterwerkje van afgelopen jaar.