Het was wel enigszins verrassend. Bij de aankondiging van de musical Kruimeltje door REP leek het voor de hand te liggen dat dit een wat bewerkte versie zou zijn van hun vorige musical Kruimeltje, die ruim 10 jaar geleden werd opgevoerd in de Efteling en als tour. Maar nee, er is werkelijk niets uit de vorige productie overgenomen. Een totaal ander script, andere muziek en dus ook een andere setting. De schaal is nu vele malen kleiner, en in plaats van een realistische rechttoe rechtaan vertelling is er nu gekozen voor de losse theatervorm van het verhaal in het verhaal. Dus op het podium staan acteurs als acteurs, die vervolgens de rollen uit het verhaal spelen. Dit zijn rollen die ze soms toebedeeld krijgen, dus dan wordt er teruggevallen op het instrueren van een medeacteur. De tofste is rol is ongetwijfeld de hond Noor, die slechts uit een kop en een romp bestaat, en die door meerdere acteurs om en om wordt gespeeld. Soms geloof je echt even dat het een hond is, terwijl op een ander moment er juist mee wordt gespeeld dat het alleen maar een hoofd en romp is. Het levert een grappig moment op. De meest hilarische vertolking is ongetwijfeld die van een regenpijp.
Aan het begin zien we dus de vier volwassen acteurs, waarvan de oudste (die Jaap Valkhoff heet) het verhaal inleidt: voor het publiek, maar dus ook voor zijn collega’s. Ze hebben het over 4 acteurs die alle rollen spelen, maar natuurlijk zijn dat alleen de volwassenen. Daarnaast is er uiteraard nog Kruimeltje, een bijdehante straatjongen, die leeft bij de strenge vrouw Koster, waarvoor hij ook geld moet verdienen. Bij een ontmoeting met een bekakte heer, die op hem neerkijkt en zijn dochter, blijkt op een geestige manier dat hij, ondanks dat hij niet naar school gaat, zeker niet dom of onwetend is. Die dochter blijkt later in de voorstelling geadopteerd, en zich als stoere meid totaal niet thuis te voelen in het keurslijf (en de jurkjes) van haar nieuwe gezin en al helemaal niet bij de nieuwe naam die zij haar gaven.
Zij heet Keesie, en zij wordt Kruimeltje’s beste vriendin. Maar het zit Kruimeltje niet mee. Als Koster sterft, heeft geen thuis meer, maar het medaillon dat hij van haar krijgt, blijkt wel een hulpmiddel bij zijn belangrijke zoektocht. Vooral die naar zijn vader, die volgens hem naar Amerika is gegaan, en misschien ook een beetje zijn moeder, die hem wel in de steek heeft gelaten. Elke meevaller wordt wel weer opgevolgd door een tegenslag in het leven van de jongeman, maar met de hulp van hond Noor en vriendin Keesie, en natuurlijk ook Wilkes, die een zwak heeft voor de jongen, slaat hij zich er goed doorheen.
Deze Kruimeltje is een eenakter, en met de beperkte cast is er een hoop van het oorspronkelijke verhaal weggelaten of ingekort. Bovenstaande samenvatting geeft ook wel wat eigentijdse veranderingen aan. De inkortingen zorgen ervoor dat het verhaal wat minder spannende momenten kent dan de eerdere voorstelling, maar in deze vorm wordt dat ruimschoots gecompenseerd met een enorme dosis humor. Al zijn er her en der wel enige momenten die wat meer context kunnen gebruiken, zoals de vondst van het geld op het moment dat Kruimeltje in het internaat zit of die nu wel heel erg snel gaan.
Hoewel de voorstelling vooral op de lachspieren werkt en de ontknoping niet heel erg als een verrassing komt, levert het slot toch wel een emotioneel moment op. Dat is onder andere te danken aan het goede spel van Luca van Ammers, die zo te zien ook model stond voor Kruimeltje op de poster van de voorstelling. Zijn zang is ook zeer prettig om te horen. De andere kinderrol wordt eveneens sterk vertolkt, door Romy Joosten. Zoals we allemaal weten zijn er bij dit soort tourproducties meerdere jeugdige spelers voor de rollen van Kruimeltje en Keesie, dus het is niet zeker dat je hen te zien krijgt. Bente van den Brand, Finn Poncin, Marnel de Rooij en Sven Blom zijn de acteurs, die de acteurs spelen. Het spelplezier spat van het podium af en dat ze spontaan rollen pakken of als mens op het verhaal reageren wordt overtuigend gacteerd. Het soms groteske spel (onder meer bij de Western en de opera) wordt fraai afgewisseld met geloofwaardigere rollen, al lijkt een knipoog nooit ver weg. Daarnaast wordt er prachtig harmonieus een christmas carol gezongen.
De vormgeving (ook bij deze voorstelling is dat weer Joris van Veldhoven) is passend bij de enscenering. Een beperkt aantal geschilderde achterdoeken, kisten die vooral passen bij de havenscenes, maar die makkelijk ook bijvoorbeeld een huis kunnen voorstellen. De haard van het chique huis bestaat uit twee delen die ook weer een ander doel dienen. Ingenieus, en mooi tegelijk. De muziek van Peter van de Witte ondersteunt het verhaal goed, al is de kans klein dat er eentje ooit in een musicalconcert zal belanden. Een ‘hit’ zit er niet in. De ‘losse’ regie werkt goed. Danny Westerweel heeft onder supervisie van de meester van het familietheater, Jasper Verheugd, prima werk afgeleverd.
De nieuwe Kruimeltje is dus buitengewoon onderhoudend voor jong en oud. Het boek van Chris van Abcoude zal niet meer door veel kinderen worden gelezen, maar het verhaal is ijzersterk. Deze musical houdt dat in ieder geval goed levend. De voorstelling is tot en met half februari te zien in diverse theaters in het hele land.
Scenefoto’s: Nick Franken
Overige foto’s: Musicalworld
