Een tweede kans. Vaak genoeg zou je er een willen hebben. Als het gaan om het kunnen zien van The Story of My Life is die kans er nu weer. De voorstelling is terug in de Kleine Fakkel in de kelder van het Fakkelteater (Rode Zaal) in Antwerpen. De trap ernaartoe is met de gammele leuning een beetje eng, maar eenmaal binnen ben je blij dat je deze kleine angst hebt getrotseerd. Een knusse theaterzaal van naar schatting nog geen vijftig stoelen, en naar het blijkt een prachtige voorstelling.
Die tweede kans is er niet voor Thomas Weaver in het stuk wat het Robin Kelby betreft. De grafrede, die centraal staat in de voorstelling, zal moeten worden geschreven, en uitgesproken worden.
The Story of My Life gaat over twee vrienden van jongs af aan, Thomas Weaver en Robin Kelby. Bij de begrafenis van de juffrouw van hun school horen ze de prachtige woorden die daar werden gesproken, en besluiten ze, als het zover is, elkaars grafrede te schrijven. Nou ja, de langstlevende dan over de ander. Robin is een wat zweverige jongen, die het allemaal niet erg mee zit, maar toch enthousiasme uitstraalt. Zijn vader, die voor iedereen het perfecte boek wist te vinden (voor Thomas was dat De avonturen van Tom Sawyer), sterft ook vrij snel, en Robin moet de enorme boekenzaak overnemen. Robin is gek op Thomas, die een beroemd schrijver wordt, maar Thomas heeft soms wel moeite met het wat wereldse gedrag van Robin.
Beiden jongens delen de liefde voor de Frank Capra Film It’s a Wonderful Life, waarin een man op kerstavond in de sneeuw op een brug staat, en waarin een engel hem moet proberen te weerhouden van zelfmoord. Een soortgelijke brug heeft ook een belangrijk aandeel in het leven van Robin.
Het verhaal wordt verteld door middel van terugblikken van de heren samen. Er worden anekdotes aangehaald, en soms ook weer abrupt afgekapt, omdat het volgens de ander niet zo is gegaan. Maar successievelijk wordt het plaatje van de vriendschap tussen de twee steeds duidelijker; een vriendschap die minder hecht werd in de loop van de tijd, met name vanuit de kant van Thomas. Ook de pijn die Thomas Robin moet hebben aangedaan. Soms onbewust, bijvoorbeeld door het gebruiken van een citaat bij de afscheidsspeech van Robin’s vader in plaats van een eigen tekst uit te spreken, maar als hij een afspraak afzegt waar Robin zich erg op had verheugd moet hij beseffen dat dit bij hem als een klap zou aankomen. Niet alles wordt duidelijk: er blijven voor Thomas, en het publiek, ook vragen onbeantwoord, zoals dat in het leven altijd gaat.
De twee acteurs doen het geweldig en zetten twee prachtige geloofwaardige personages neer. Michaël Lejeune is Robin, de zachte jongen. Hij wordt geholpen bij zijn vertolking door zijn heerlijke stemgeluid. David Imbrechts is Thomas, meer een ‘gewone’ jongen, die wel wat meer voelsprieten had kunnen gebruiken.
Het decor is eenvoudig: alles is hagelwit: Het bureau, de stapels boeken en de kasten, het katheder. Op wat kleine speciale effecten na op een projectiescherm, en een ietwat overbodige sneeuwmachine moet alles van de acteurs komen, en van Thomas Vanhauwaert, het orkest. Het blijkt genoeg: The Story of My Life is ronduit fascinerend en buitengewoon indringend. Beide heren hebben een pareltje (geschreven door Neil Bertram en Brian Hill) van Amerika naar Vlaanderen gehaald en er iets prachtigs van gemaakt.
The Story of My Life is nog tot en met 27 december te zien in de Kleine Fakkel in Antwerpen. 9 januari staat de voorstelling in Haacht.
