Klein Duimpje. Het sprookje zal bij zo’n beetje iedereen wel bekend zijn. Van dit verhaal werd door Wim Hofman een boek gemaakt, en dat boek is nu door Het Filiaal bewerkt tot een theatervoorstelling, die tot eind dit jaar te zien is in de theaters. Vorig jaar nog was er een musical van Van Hoorne rond Klein Duimpje, die mede door de wens het wrede deel uit sprookjes te schrappen uit respect voor de tere kinderziel, nauwelijks nog wat met het originele verhaal van doen had. Deze voorstelling is duidelijk anders. Hoewel het niet zichtbaar is, worden ook de bloederige delen van het verhaal weldegelijk verteld.
De voorstelling wordt gespeeld door drie acteurs en twee muzikanten, een soort troubadours, die op een paar momenten ook in de voorstelling zijn betrokken. Reint van den Brink speelt gitaar en aanverwante snaarinstrumenten als banjo, Saskia Meijs speelt viool, maar ook violofoon, een soort viool met een toeter. De rol van Klein Duimpje wordt gespeeld door Stijn Westenend, zijn zus door Mirthe Klieverik, en zijn broer door Arie Rustenburg. Maar ook alle andere rollen worden door het drietal verzorgd. Zo is bijvoorbeeld Arie Rustenburg ook de vader van de kinderen en speelt het drietal met een soort blanke rastakapsels ook de kinderen van de reus.
De voorstelling wordt verteld vanuit de kinderen. Klein Duimpje is nog erg jong, gegeven zijn gedrag, maar ook het lapje wat hij nog continu bij zich draagt. De speelse interactie werkt soms op de lachspieren, maar ook de angsten van de kinderen komen goed over. De dichterlijke teksten van Hofman werken daarbij goed. Het grootste deel van de voorstelling speelt zich af in het bos, waar ze achter zijn gelaten door de vader. Eerst leek hij zelf een einde aan de kinderlevens te willen maken, maar uiteindelijk bleek hij daartoe niet in staat. Daar in het bos ontmoeten ze de zwarte vogel, die hen beschimpt als ze proberen hem te vangen en de mol. En vinden ze uiteindelijk het huis van de reus. Het leed van zijn vrouw raakt je diep. Mishandeld door haar man, en bespot en verklikt door haar kinderen. Tegelijkertijd is de leukste scene van de voorstelling in dit huis,als moeder soep maakt en er een vette knipoog wordt gemaakt naar de televisiekookprogrammas.
Het decor is simpel. Een heuvel (met een luikje dat als kelder van de reus fungeert) met contouren van een huisje, en een bos van blokken klimtouw, daar begint de voorstelling mee. Kostuums zijn ook niet figuratief. Een blauwgrijs pak voor elk van de acteurs, en de instrumenten in een pak en jurk van wat oogt als jute zakken. Een bewijs dat voor een fraaie vertelling er nauwelijks toeters en bellen nodig zijn. Je wordt simpelweg meegenomen in het verhaal, leeft met ze mee, en elke regelwijziging neem je klakkeloos aan. Je zit er bijvoorbeeld niet mee dat er tussen de gewone en de reuzenkinderen bijvoorbeeld een enorm verschil in grootte zou moeten zitten, als ze elkaar tegenkomen.
Klein Duimpje een een fraaie muziektheaterproductie, die jong (5+ volgens de makers) en oud weet te boeien. Al duurt de voorstelling nog geen uur, je komt een ervaring rijker het theater weer uit.
Na deze première werd tevens de cd van de voorstelling gepresenteerd, en het eerste exemplaar uitgereikt aan de originele auteur Wim Hofman. Om nog lang te kunnen nagenieten van de voorstelling, maar ook als boeiende luisterCD.
Foto’s: Joris van Bennekom
