Het M-lab heeft zijn nut al bewezen met een sterke “Into the woods” en een lekker voorproefje van “De Vliegende Hollander”, maar dit “Ganesha, een perfecte God” overtreft alles. De voorstelling is ontstaan als “Een Perfecte God”, een eindvoorstelling van de Frank Sanders Akademie. Onder de vier
castleden zaten toen twee toppers van nu, Ara Halici en Sabine Beens. Nu worden de vrouwenrollen vertolkt door vrouwen van ongeveer dezelfde leeftijd.
In de voorstelling volgen we twee vriendinnen, vrouwen van middelbare leeftijd, dis samen op vakantie naar India gaan. Ze schijnen volstrekte tegenpolen. Margreet is zakelijk, fel en zeer gesteld op zekerheden. Karin is zweverig, en doet alles op gevoel. Dat is althans het beeld dat je in eerste instantie krijgt. Als Ganesha in het leven van de vrouwen verschijnt, komen ze vooral zichzelf tegen. Dan komt een boel onverwerkte ellende uit heden en verleden naar boven.
Wit is de hoofdkleur: voor kleding, rekwisieten en podium. Er is een soort catwalk waarnaast ook een aantal stoelen staan. Voor een goed overzicht kun je het best vooraan op de tribune zitten, of op de achterste catwalkrijen. Daarvoor mis je toch een stukje show, hoewel je wel weer dicht op de meeste actie zit. Met de spaarzame rekwisieten wordt op creatieve manier de omgeving geschetst. En zitblok en een koffer is een vliegtuigstoel; de koffer op zijn kant is een balkon. Nergens gekunsteld, en nergens storend en soms buitengewoon creatief, zoals de manier waarop de Taj Mahal wordt neergezet.
Frédérique Sluyterman-van Loo heeft vaker een zweverig type gespeeld. Ook ditmaal doet ze dat vakkundig, maar zodra het oppervlakkige gezweef plaats maakt voor heftige emoties blijkt pas hoe goed ze eigenlijk is. Je wordt echt meegezogen in haar verhaal, haar verleden. Ook Ellen Pieters weet haar rol perfect neer te zetten. Haar Margreet is een vrouw van vlees en bloed; je gelooft haar volledig in handeling, reactie en emotie.
Jan Schepens is de god Ganesha. Rust in houding, rust in spraak, rust in zang, rust in beweging. Vooral in het begin van de voorstelling is zijn Vlaams accent nagenoeg verdwenen, al steekt het in de loop van de voorstelling her en der weer de kop op. Erg noodzakelijk voor de rol lijkt me de tongval echter niet. De andere rollen worden vertolkt door Jorik Buijs. Hij is hiermee de enige speler van de oorspronkelijke cast die zijn rol heeft hernomen. Een juiste keuze: hij speelt alle bijrollen en doet dit goed, met voldoende afwisseling om niet in de war te raken.
Het script is sterk; de bewerking is prima. Rhody Matthijs heeft prachtige muziek gecomponeerd, en de teksten van Allard Blom passen naadloos. Ze zijn natuurgetrouw; passend bij de karakters, en de setting zorgt er voor dat die lach en traan, die zo dicht op elkaar zitten, moeiteloos elkaar kunnen afwisselen. Dit materiaal is simpelweg goud.
De voorstelling wordt versterkt gespeeld. Voor de vocalen is dit geen probleem; die komen goed over. Muzikaal klinkt het allemaal wat minder; nogal uit balans en een beetje dof. Eerder gaf `Rent` ook al dit gevoel; het kan dus heel goed aan het theater liggen. Laten we hopen dat er toch wat mee te doen valt. Want eigenlijk is het de enige dissonant in een voorstelling waarbij superlatieven tekort schieten om het te kwalificeren. Een prachtige, emotionele voorstelling: kippenvel, tranen, een lach, rillingen. Een productie die iedereen met een beetje fantasie en gevoel moet zien. een voorstelling die vooral ouders en homo’s door de herkenbare thema’s extra zal aanspreken. Een voorstelling waarvoor producenten in de rij zouden moeten staan: Nederlandse, maar ook buitenlandse. Off-Broadway, Menier of West-End: ze zou er niet misstaan.
Terrence McNally
Tijdens deze eerste voorstelling was de schrijver van het toneelstuk waarop de musical is gebaseerd, Terrence McNally, aanwezig. Hij was zeer te spreken over de versie die hij zag, ondanks dat hij de Nederlandse taal niet machtig is. Ondanks dat hij het niet verstond was zijn gevoel bij de scenes, door muziek en spel, goed. Dat is bijzonder, omdat hij, als hem gevraagd zou zijn welk werk hij geschikt zou vinden voor een musical, Ganesha ergens onder aan de lijst zou zijn beland.
Ganesha is een werk uit eigen fantasie. Het idee is ontstaan toen hij tijdens een India-reis inderdaad twee vrouwen zonder hun echtgenoten tegenkwam en met hen aan de praat raakten. Hij heeft ze zelfs uitgenodigd voor de premiere, waarbij ze zich zeer beledigd voelden. Ze dachten dat het over hen ging. Sindsdien is hij terughoudend. Alleen zijn moeder, maar die denkt altijd dat het over haar gaat.
