Niet één uitvoering per leerjaar, maar drie voorstellingen gespeeld door gemengde groepen. Dit jaar was er keuze uit drie bekende musicaltitels: Chicago, Legally Blonde en The Addams Family, waarbij de studenten voor de musical van hun keuze moesten auditeren. Het kleine probleem dat de opleiding te weinig mannen kent om al deze voorstellingen te vullen, werd deels opgelost door een aantal alumni mee te laten spelen.
Chicago
De voorstelling die het spits afbijt is Chicago. Opvallend is dat er maar een jongen in de cast zit, die de rol van Amos speelt. De rest van de mannenrollen wordt gespeeld door een van de meiden, vaak heeft ook de bijbehorende rol een gender-swap gekregen. Chicago is natuurlijk fameus door de briljante choreografieën van Fosse, en de aanstekelijke songs van Kander en Ebb. Deze blijven in deze uitvoering gelukkig fier overeind staan. De liedjes worden goed vertolkt, en de dans spat van het podium. Af en toe voelt het podium wel wat te klein voor de energie die er vanaf spat.
Opvallend is het optreden van Dewi Inesia als Velma Kelly. Ze is zeer overtuigend als de b-artiest die het wat hoog in haar bol heeft gekregen en dus de diva uithangt. Roxie staat minder sterk in haar schoenen, en wordt als zodanig prima vertolkt door Diewertje Hoefnagel. De lastige rol van Amos komt vooral goed uit de verf bij het nummer Cellofaan, waarmee Colin Slingerland zowel medelijden als een lach oproept. In zijn totaliteit een meer dan waardige uitvoering van deze musical-klassieker.
The Addams Family
Ooit een populaire televisieserie, later een aantal succesvolle speelfilms. Vrijwel iedereen zal wel een beeld hebben bij deze vreemde, macabere familie. Als we ze op het podium zien verschijnen, zijn de meesten wel duidelijk herkenbaar. Morticia en Gomez, de mater en pater familias en dochter Wednesday en zoon Pugsley, mede door de kostuums. Butler Lurch torent boven iedereen uit, en grootmoeder is duidelijk grootmoeder. De enige die wat vragen oproept is, zo blijkt al snel, Fester, die hier geen kaal hoofd heeft maar een weelderige haardos. In deze musical heeft Wednesday de liefde gevonden in Lucas Dommerholt. Hij komt met zijn ouders kennismaken met de familie Addams.
Zoals verwacht ontstaat er een en al onbegrip voor de andere familie. Als Wednesday haar vader in vertrouwen neemt, komt hij in een loyaliteitsconflict met zijn vrouw, die vermoed dat hij wat achterhoudt, iets wat zij nooit voor elkaar doen. De boel loopt helemaal uit de hand als de jalourse Pugsley (hij wil niet dat Wednesday weggaat; wie moet hem dan martelen) per ongeluk moeder Dommerholt een drankje geeft, en zij zich vervolgens van een hele andere kant laat zien.
Alle heren in dit stuk zijn alumni, waarbij vooral Karel Mahieu als Gomez voor een sterke basis zorgt, rond wie de studenten kunnen schitteren Drie daarvan steken er bovenuit, natuurlijk ook deels door de inhoud van de rol. Wednesday wordt mooi gespeeld door Tessa de Vree, en Elza Smith is prachtig als Fester, met name als het ‘zijn’ verliefdheid aangaat. Tenslotte haalt Solana Akerboom alles uit de geweldige momenten die moeder Dommerholt heeft, Rond de hoofdcast zien we een sterk ensemble, die de voorvaderen van de Addams familie spelen, Zij hebben een aantal schitterende, energieke momenten. Mede hierdoor missen we ook niet een groots decor, die deze voorstelling doorgaans wel heeft. De oorspronkelijke voorstelling is ingekort tot een éénakter van anderhalf uur, en die tijd vliegt voorbij. Ook deze tweede groep levert dus een prima prestatie.
Legally Blonde
Na Cabaret is de derde titel ook weer een persoonlijke favoriet (the Addams Family vind ik persoonlijk muzikaal wat minder interessant). Alleen denken aan het zien van Legally Blonde maakt me blij. Dat blijkt wel een grote teleurstelling op te leveren, maar dat ligt niet aan datgene wat ik deze avond wel te zien kreeg.
Legally Blonde is één brok energie; de dans spat van het podium en ondanks dat het stuk een aantal geweldige rollen kent, is dit een ensembleprestatie pur sang, Myrthe Hoorn is prachtig als Elle Woods, het zogenaamde domme blondje, dat haar voormalig vriendje volgt naar Harvard Law School om hem voor zich terug te winnen. Deze had haar gedumpt omdat ze niet serieus genoeg was voor de ambities die hij in het latere leven heeft. Ze weet te slagen voor haar toelatingsexamen, en komt er daar achter dat haar ex al een nieuwe vriendin heeft. Pogingen hem terug te winnen draaien op niets uit, mede ook omdat ze haar studie niet serieus neemt. Totdat ze daarin wordt geholpen door ouderejaars Emmett, en kapster Paulette. Dat haar belangstelling voor mode en uiterlijk haar tot grote hoogte zal brengen, weet dan nog niemand.
Roefke Kusters is zeer goed in de rol van Paulette, mede door een prima gevoel voor timing. Jens Leenders speelt Emmett met verve, al is zijn spraak wel wat netjes voor iemand met zijn achtergrond. Ook het Grieks koortje (Elles morele ondersteuning) is heerlijk, terwijl Sari Elings goed gedoseerd de rol van de antagonist Vivienne vertolkt. Een aantal van de dansen is zeer spectaculair, met als uitschieter die rond fitnessgoeroe Brooke Wyndham, waarbij springtouwen een belangrijke rol spelen.
Maar bij deze verkorte versie blijkt ook dat leuke scenes en nummers niet essentieel zijn voor het verhaal. De heerlijke eerste les op Harvard is nu zwaar ingekort (geen puppy-question) en de getuigenis van de badmeester tijdens de rechtszaak is verdwenen, en daarmee ook het leukste nummer uit de voorstelling There Right There. Geen Carlos en Nikos dus, wat de heren in de cast ongetwijfeld ook betreurd hebben.
Wat overblijft is overigens evengoed een feestje van topklasse, en een waardige afsluiter van dit drieluik.
Foto’s: Erick Kicken (KVX)
