Centraal in La Cage Aux Folles staan Albin en Georges, en Jean-Michel, de 24-jarige zoon van Georges. Georges bestiert met Albin in Saint Tropez de nachtclub uit de titel van de musical, waar travestieten het publiek vermaken. Albin, al enigszins op leeftijd, is in die shows Zaza, de ster van de avond. Als Jean Michel op een dag langskomt, heeft hij opmerkelijk nieuws. Hij is stapelverliefd op Anne, en wil met haar trouwen. Al wat geschokt door dit nieuws, is het volgende verzoek nog wat pittiger. Anne’s ouders komen langs, en zij zijn nogal conservatief van aard. Haar vader Edouard Dindon wil als politicus bijvoorbeeld al het platte vermaak aan de kust laten sluiten, en staat dus volledig in contrast met het leven van de twee heren in hun nogal expliciet aangeklede woning. Dus vraagt Jean Michel aan Georges zijn echte moeder te benaderen, zodat zij samen voor een dag het perfecte standaardgezinnetje kunnen spelen. Hijzelf zorgt dan wel voor wat her-decoratie van de woning. Georges stemt schoorvoetend toe. Albin, die ook zonder pruik nogal theatraal is aangelegd, moet maar een dagje weg. Om er toch bij te kunnen zijn krijgt Albin een spoedcursus mannelijk gedrag, met niet al te veel succes. Zoals zo vaak laat Jean Michel’s moeder het echter op het moment supràªme weer afweten. De oplossing laat zich waarschijnlijk wel raden.
“La Cage aux Folles” is een familiedrama, die bol staat van ondeugende grappen en grollen. Helaas is deze uitvoering van ‘La Cage aux Folles’ verworden tot een extreem platte klucht zonder ruimte voor ontroering. Schunnigheden en ander grappen vliegen zo frequent voorbij, dat je, als je met je ogen knippert of even kucht, er ongetwijfeld weer één hebt gemist. Dit soort humor en toespelingen horen bij de Cagelles: de heren/dames die in de club dansen. Ook in het huishouden, waarin de ‘meid’ Jacob haar ondeugende hart niet op haar tong heeft, maar er lijkt geprobeerd te zijn hem geen normale zin uit te laten spreken, of geen stap te zetten zonder dat er iets wordt gesuggereerd. De grootste grappenmaker zal na het zien van deze voorstelling moeite hebben nog een nieuwe schunnigheid te verzinnen.
De hele voorstelling lang lijkt er iets komisch te mà³eten gebeuren. Zo is de dans van Jean Michel met zijn Anne normaal het moment om wat begrip te kweken voor de achtergrond van zijn nogal egocentrische houding, maar door een switch van Anne door Jacob is de aandacht ervoor volledig weg. De schrijnende pijn van Albin lijkt te moeten worden weggelachen nog voor we deze mogen voelen. Met het gevolg dat de emotionele pauzefinale die “I am what I am” normaal is, nu niet meer is dan een nieuwe uitvoering van een bekende golden oldie.
De vertolking van Georges door Koen van Impe is bijzonder sterk. Deze rasacteur, die op het laatste moment de rol heeft overgenomen weet alle facetten van de rol mooi in te vullen en is zo de ster van de voorstelling. De rest van de hoofdrollen lijdt onder de regiekeuzes. We zien Koen Crucke zijn best doen, maar hij weet je hart niet te veroveren als de gekwetste Albin. Voor de komische kant blijkt hij daarnaast te weinig een echte comedian. De benodigde komische timing zien we wel in de korte optredens van Greet Rouffaer als Jacqueline. Zij is de eigenaresse van het restaurant, dat een belangrijke plaats inneemt in de ontknoping van het stuk. Matthew Michel’s Jean Michel blijft tot het eind een kille jongen, omdat de motivatie voor zijn gedrag ondergesneeuwd blijft. Zijn mogelijk aanstaande schoonouders zijn platte schertsfiguren, waarbij de onnozelheid van Marie Dindon geen grenzen kent.
Bij “La cage aux Folles” horen dubbelzinnigheden en de pracht en praal van glitters en veren (al is het natuurlijk wel een club met weinig cachet). Daarin is deze voorstelling ook zeker geslaagd. Dankzij Koen van Impe is er ook wel één karakter met wie we nog een beetje kunnen meeleven, maar voelbare emotie ontbreekt. Wie een andere versie zag, zoals bijvoorbeeld recentelijk op West End, zal zich met mij verbazen over deze keuzes, die regisseur en vertaler Stany Cretz heeft gemaakt. Geldt dit niet voor jou, dan weet je nu precies wat je kunt verwachten.
Scenefoto’s: Steven Hendrix
Overige foto’s: Musicalworld
