En weer ben ik anderhalf uur ouder

Het Vredespaleis bestaat 100 jaar, en dat heeft dit jaar al tot diverse festiviteiten en evenementen geleid. Een ervan is een musical, opgevoerd door een dertigtal acteurs, samen met een band, allemaal in de schoolgaande leeftijd tot 18 jaar. De titel, Peace of me, dezelfde als het lesprogramma voor het voortgezet onderwijs waarmee het jubileum eind vorig jaar is begonnen. Vanaf maart wordt er gewerkt aan het stuk, dat niet alleen wordt gespeeld door jongeren. Ook scriptbijdragen, decor en kostuums en de promotie wordt deels door hen gedaan. Het resultaat is een heel bijzondere eenakter van een kleine anderhalf uur.
De productie van Peace of me is in handen van het Koorenhuis en wordt ondersteund door de top de Haagse theaterwereld. De acteurs krijgen begeleiding van Nationale Toneel-regisseur Hans van den Boom en van choreograaf Rinus Sprong van De Dutch Don’t Dance Division.
Hoewel Peace of me in naam een musical is, noemt de productieleider het muziektheater. Erg belangrijk is zo’n stickertje natuurlijk niet, maar het klopt wel. De voorstelling is niet een duidelijke vertelling met liedjes die het verhaal verder helpen. Peace of me is een beleving, met flarden van ervaringen, verhalen en meningen van kinderen, en er zijn maar een paar echte liedjes. De muziek is vooral verantwoordelijk voor de sfeer.
Bij de opening is het toneel vol met kinderen, slaapzakken en kleding. Er zijn drie etages; de bovenste bevat ook het instrumentarium van de band. De kinderen slapen, zijn kleren aan het opvouwen, of spelen een beetje. Wat het precies voorstelt is niet duidelijk. Is het een vuilnisbelt? Is het een naaiatelier? De verbeelding moet meteen overuren maken, en dat zal de hele voorstelling zo blijven. Want een verhaal als een weesmeisje dat een nieuwe vader vindt, of een jongetje dat een liefde voor ballet ontwikkelt is niet aanwezig.  Wel horen we wat verschillende kinderen bezig houdt.  Verloren kinderen, die liefde zien als een cadeautje, het je al dan niet druk maken over het dierlijke in de mens en Elsje wiens moeder in de war is, maar liever een gekke moeder dan geen moeder. Over liefde voor dieren en niet voor mensen, over je kwaad maken over de huidige maatschappij, en een drietal pogingen tot het vertellen van het verhaal over hoe het begon. En het verstrijken van de tijd op zoek naar de toekomst. ‘En weer ben ik een seconde ouder’. ‘Ik ook’.
De openingsscène duurt wat lang. Er is genoeg te zien, maar de behoefte naar een rode draad, naar een instructie waar te kijken is groot. Pas als er gesproken wordt, is de voorstelling echt begonnen en fascineert deze tot het eind. Goed gebracht kan herhaling van tekst boeien, en onbeschrijflijke dans en groepschoreografieën je aandacht pakken en vasthouden. Echte rollen die volledig zijn uitgewerkt zijn, zijn er niet. Dat betekent dat we veel van hen steeds kort zien of horen. Het sololied ‘How can we hang on to a dream’ (oorspronkelijk van Tim Hardin) is daar een uitzondering op, net als het verhaaltje van Elske en haar moeder. Vertolkte opinies passen goed bij de uitstraling en leeftijd van de spelers, wat het goed geloofwaardig maakt. En de muziek is op een stukje klassiek en het eerder genoemde nummer vooral origineel (Marne Miessen, van televisieserie Top Stars en onder andere de theatervoorstelling Help).
De cast is zonder meer goed. Het is leuk om tussen de onbekende gezichten de hoofdrolspeler uit Icarus terug te zien en te horen, duidelijk een liefhebber van het acteren, maar het enthousiasme straalt van iedereen af die in de podiumlichten staat. Iedereen speelt met overtuiging, en het is erg prettig dat iedereen ook goed te verstaan is. En mocht je het even missen: voor de buitenlandse gasten is de vertaling van de gesproken teksten boven het podium te lezen, dus met terugvertalen zijn die hiaten ook weer opgevuld. De gezongen teksten zijn vooral Engels. De band speelt lekker en klinkt volwassen, en krijgt hulp van een jonge violist en saxofoniste uit de acteursgroep.
Van de drie voorstellingen zijn er reeds twee voorbij. Aanstaande zaterdag is de laatste, die, op wat plekken op het derde balkon na, uitverkocht is. Dan is een prachtig initiatief met een boeiend resultaat verleden tijd.
Foto’s: Studio Kazerne