De dirigent mag niets weten. Voor de zekerheid is er nog een mailing die je meldt je niet bij het Wilmink Theater te melden, waar het concert zal plaatsvinden, maar in het ernaast gelegen muziekcentrum. Dirigent Herbert (John Buisman) moet noodgedwongen afscheid nemen (Parkinson), maar krijgt nog een feestelijk afscheid. Bezoekers wordt verzocht een plantje mee te nemen, waar in grote getalen gehoor aan wordt gegeven. Bij de ontvangst in het muziekcentrum (vergeet niet hier al naar het toilet te gaan) kom je al in de stemming. Sommige ‘personeelsleden’ hebben wel een behoorlijk bekend gezicht.
Iedereen wordt in groepen naar het theater geleid (de VIPs via backstage), alwaar het publiek voorbereid wordt op het concert met instructies wat er met de ontvangen vlaggetje en roltoeters moet gebeuren. We krijgen zo al een beknopte indruk van de mensen die de kern van de harmonie, en na het concert leren we ze veel beter kennen, met alle problemen die zich in korte tijd opstapelen. De nogal op zijn status gestelde nieuwe voorzitter Menno (Remco Vrijdag), die een bouwbedrijf heeft, kandidaat wethouder is, en met al die petten iets moet met het plan om een winkelcentrum te bouwen op de plaats waar nu de repetitieruimte van de harmonie zich bevindt.
De nieuwe dirigent Kim Myung Lee (Paul Rigter), die hij heeft aangesteld (“bewust iemand uit een andere cultuur”) heeft nogal aparte kijk op repeteren, wat voor tweespalt zorgt in het orkest. Herbert’s dochter Tess (Julia van der Vlugt) krijgt een oogje op hem, wat niet in goede aarde valt bij Lesley (Stijn Westenend). Hij is nog verliefd op haar, terwijl hij vrouw en kind thuis heeft zitten. Het knettert ook tussen Johan (Finn Poncin), een van de bestuursleden, en zijn alternatieve dochter Ruth (Marnel de Rooij).
Diede (Juul Vrijdag) heeft het beste met het orkest voor, maar als haar voorstel voor nieuwe kostuums een veto krijgt van de penningmeester, nota bene haar man, die zo’n twee ton in kas heeft, krijgt ze wel een klap. Dat deze niet veel later gevolgd wordt door een mokerslag, die de hele harmonie treft, kan ze dan nog niet vermoeden. Daar komt voor Tess nog het verlies (maar misschien ook een beetje bevrijding) van haar vader bij, maar ook een onthulling waar ze niet echt raad mee weet.
Waar we natuurlijk weten dat niet alles is wat het lijkt, is binnen deze harmonie helemaal niets wat het lijkt. In de pauze vraag je je echt af hoe ze dit verhaal nog goed weten te breien, want bij zomertheater verwacht je wel een happy, of in deze context een harmonieus end. Of dat hier inderdaad zo is, zal ik in het midden laten, maar dat er een enorme verrassing aan het eind van de voorstelling zit, dat zal iedereen, die een kaartje voor de voorstelling kocht, ervaren.
Harmonie is een voorstelling over herkenbare mensen, in herkenbare situaties, vol veelal wat schrijnend komische momenten. Er wordt hier en daar ingespeeld op de woke-cultuur, waar ieder personage zo zijn kijk op heeft. Een kleine waarschuwing is wel op zijn plaats. Wie moeite heeft met gevloek zal zich mogelijk wat minder amuseren. De frustraties worden er soms wel met krachttermen uitgegooid.
De casting is uitstekend. Niet alleen spelen de acteurs hun rollen uitstekend, maar bespelen ze ook nog eens vrijwel allemaal een instrument. Waar je als publiek al vanaf binnenkomst in het verhaal wordt gezogen, zorgt dit er ook voor dat je ze makkelijk gelooft. Dat er in de pauze lootjes kunnen worden gekocht voor een verloting na de voorstelling, met prijzen die inderdaad passen bij een harmonie in de problemen, maakt het nog geloofwaardiger. En iets winnen blijft altijd leuk natuurlijk.
Voor in de zaal is een VIP-sectie, waar de bezoekers aan tafeltjes zitten en voorzien worden van drankjes en hapjes. Enkele scenes spelen zich ook tussen deze gasten af, zodat zij er dan echt midden in zitten. Met een flink orkest op het podium (het Wilmink Project Orkest onder leiding van Jos Pijnappel) blijft er weinig ruimte over voor decor. Het voornaamste is een stuk geprojecteerde bladmuziek, waar op een mooie manier mee wordt gespeeld. Hier en daar zijn er verrassende en grappige effecten, waarbij je je soms afvraagt of je er niet misschien meer hebt gemist.
Dat we in Enschede en omstreken een fijne zomerproductie kunnen zien, mag geen verrassing meer zijn. Wel dat het dit keer in het theater is, waar het eerder vooral om buitenproducties ging. Nu is het Wilmink Theater ook betrokken bij Fanfare in Giethoorn, dat wel buiten wordt opgevoerd en knap gebruik maakt van de omgeving. De thematiek loopt deels gelijk: ook hier ontstaan er problemen in een muziekgezelschap, maar de uitwerking ervan is wel totaal anders.
Het motto van de voorstelling mag dan wel zijn “de muziek stopt nooit”, maar Harmonie is nog slechts te zien tot en met 22 juli. (Fanfare stopt een week eerder).
