Sprookjes als thema voor een jeugdvoorstelling. Het is regelmatig een gouden greep gebleken. En met de overname en het upgraden van de sprookjesvoorstellingen van Van Hoorne Entertainment was het slechts een kwestie van tijd dat zij ook met een sprookjesconcert zouden komen. Maar soms gaan dingen net even anders. Het concert werd uitgesteld en verplaatst van de Lotto Arena naar de Stadsschouwburg, omdat ze de voorstelling wilden upgraden, en dit weekend heeft Antwerpen de primeur ervan. Een voorstelling met een eigen script, op basis van bestaande sprookjesfiguren. Dat de titel inmiddels de lading niet meer dekt is jammer. Het enige op basis waarvan dit een sprookjesconcert zou kunnen noemen, is dat er daadwerkelijk een live-orkest is, iets wat vrij uniek is voor een jeugdvoorstelling. Daarnaast wordt grotendeels gebruik gemaakt van bestaande, bewerkte songs, maar ook dat is voor andere producties niet een reden om van de beschrijving musical af te wijken. Net als bij de reguliere sprookjesvoorstellingen worden de kinderen aangespoord verkleed te komen, en is er een prijs voor het mooiste verklede prinsesje. Tevens is er in de foyer vooraf wat entertainment, en kun je achteraf met de cast op de foto.
In Er Was Eens is het hommeles in het koningshuis. De vier prinsessen, Sneeuwwitje, Rapunzel, Doornroosje en Assepoester komen hun kamer niet meer uit. Ze zijn te actief op hun tablets en mobiele telefoons. En dat terwijl het tijd is om prinsen te ontmoeten, iets waar de prinsessen nog niet aan toe zijn. Dus moeten koning en koningin de nodige dwang en chantage (dan geen oui-fi maar non-fi) gebruiken. De zus van de koningin is een heks. Zij heeft een dochter, Sterrenkind, die graag wil leren magie te gebruiken en het liefst een goede fee wordt, zoals haar moeder ooit was. De heks ziet haar dochter echter als troonsopvolger. Als de prinsen met hun standaard hooghartigheid op het bal verschijnen, blijken ze totaal niet te klikken met de prinsessen. Er is dus een groot probleem. Maar gelukkig komt er hulp uit onverwachte hoek.
Of deze verhaallijnen rond puberproblemen helemaal geschikt zijn voor de doelgroep zal een vraag zijn. Het wifi-gedoe lijkt wat hoog gegrepen voor de jongste bezoekers, al wijkt het ook weer niet heel erg af van een doorsnee televisie aflevering van K3 of Prinsessia, dat ook door deze jonge doelgroep wordt bekeken. Wel bevat deze voorstelling wat ‘ondeugende’ grapjes, die we daar doorgaans missen. De voorstelling gebruikt een aantal bestaande bewerkte songs uit de Van Hoorne catalogus van de hand van Floris de Haan en Michiel van den Boer, onder meer de oorspronkelijke producties rond deze prinsessen, en een aantal nieuwe, gecomponeerd door Ad van Dijk.
De cast bestaat uit een aantal bekende namen. In het geval van de prinsessen worden gespeeld door actrices die de rol al speelden, zoals Shauni Rau als Rapunzel en Tinne Oltmans als Doornroosje, of in het geval van Assepoester, die de rol gaat spelen (Helle Vanderheyden). Anne van Opstal speelt Sneeuwwitje. De rol van de prinsen blijft beperkt, maar ook daartussen treffen we bekende namen als Matthew Michel en Laurenz Hoorelbeke aan. Voeg daaraan Charlotte Champion als Sterrenkind en Jasmine Jaspers als Heks aan toe en je hebt een sterrencast. Ze spelen hun rollen degelijk, met de nodige overdrijving, die bij kindertheater gebruikelijk is, en in een grote zaal als de Stadschouwburg noodzakelijk. Voor de volwassenen is het een goede zet om Walter Baele terug te laten keren als koning. Uiteraard heeft deze nog steeds dezelfde manieren en fouten, maar deze aan profiteroles verslaafde, Nederlandse uitdrukkingen verbasterende vorst op het podium te zien is puur genot. Ook zijn strenge echtgenote wordt een fijne powervrouw, uitstekend vertolkt door Deborah de Ridder.
Het podiumbeeld is fraai, met een door projecties opgesierd sprookjesboek, en de nodige rekwisieten. Een flink ensemble zorgt voor een swingend geheel. Het geluid is af en toe nog een probleem, al wordt het tijdens de voorstelling nergens zo erg als bij de toegift, als geen van de zangers te horen blijkt te zijn. Het verhaal is simpel, maar doeltreffend. Minder sterk zijn de onvermijdelijke momenten van meedoen vanuit de zaal. Deze lijken nogal plichtmatig in het script te zijn verwerkt, en voelen zo niet echt natuurlijk aan, al zal dat de kinderen die moeilijk op hun stoel kunnen blijven zitten verder worst zijn.
Voor maar drie speeldagen (een succesverlenging is vooralsnog niet aangekondigd) is het “Sprookjesconcert” een tussendoortje, waar zichtbaar veel energie in is gestoken. Het eindresultaat overstijgt een liedjesfestival met een kleine rode draad, maar blijkt een volwaardige vertelling. Er zijn nog wel punten waaraan kan worden gewerkt (hoeveelheid platte grappen, interactiviteit logischer in het verhaal verwerken), maar afgaand op de opmerking in de voorstelling dat het ‘eens per jaar uit de hand loopt’ met de sprookjes, kunnen we waarschijnlijk een vervolg verwachten.
Er was eens… het sprookjesconcert is nog te zien op 29 september in Gent.
