Bekende titels. De grote musicalproducenten in onze omgeving lijken voor een groot gedeelte voor veilig te kiezen. Op die manier kun je ook aankijken tegen de keuze voor Evita, natuurlijk een van de kassuccessen van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. Misschien iets minder voor de hand liggend als je weet dat er anderhalf jaar geleden nog een internationale tourversie van Evita in Oostende te zien was. En ook een volledig nieuwe aanpak ligt niet onmiddellijk voor de hand. Toch is dat precies wat Music Hall heeft gedaan, en dat voor een beperkt aantal voorstellingen.
Het verhaal van Evita is waarschijnlijk wel bekend. De arme Evita Duarte werkt zich omhoog vanuit de laagste kringen, en eindigt als de vrouw van Juan Perà³n, president van Argentinië. Ze wordt aanbeden door het volk, maar blijkt lichamelijk minder sterk, dan van geest. De cynische kijk van Ché op haar leven is een belangrijke smaakmaker in deze vertelling. Was ze een idealiste, of gewoon zeer geraffineerd bezig. De balans helt over naar het laatste.
30 september ging de voorstelling in Gent in première, en dit weekend (tot en met 1 november) is de voorstelling in Antwerpen te zien. Al zijn extra speeldagen aangekondigd op 3 en 4 maart (Gent) en 13 en 14 april (Antwerpen)), het gaat om een korte speelperiode. Of dit van invloed is geweest op de decorkeuze is de vraag, maar de vaste setting, zonder veel poespas, oogt niet heel geavanceerd. Geen vliegtuigtrappen, maar karikaturen van bekende personen alsof ze rechtstreeks uit een carnavalsoptocht zijn gehaald. Geen visuele overdaad dus, deze Evita moet het van de acteurs hebben. En die maken het ook zeker waar.
De titelrol is voor Ann van den Broeck, een van de bekendste musicalnamen van Vlaanderen en dat blijkt niet voor niets. Ze zingt haar rol helder en duidelijk, en laat mede dankzij de regie, duidelijk zien hoe Evita’s weg naar de top verlopen is. Sterk tegenspel is er door Sébastien de Smet als criticus Ché. Binnen zijn bereik klinkt ook zijn zang heel aangenaam. Waar het tegen de grenzen van zijn bereik aankomt wordt het qua volume en zuiverheid duidelijk wat minder. Hans Peter Janssens is misschien wel the voice of Belgian Musical: duidelijk, helder, zuiver. Qua spel kan hij in de rol van Juan Perà³n niet zo veel laten zien. Interessante en sterke bijrollen zijn er voor Sven Tummeleer als Magaldi (hoe lang kun je een noot vasthouden) en Lotte Stevens als de maà®tresse (prachtig in Another Suitcase in another hall).
De voorstelling is bij vlagen uitermate expliciet. De executies zijn niet fijn om te zien, de manier waarop Evita zich omhoogwerkt laat ook weinig aan de verbeelding over. Andere locaties worden dan weer wel heel symbolisch aangepakt, zoals de eerder genoemde carnavalspoppen als de reis door Europa van Evita wordt bezongen. Het ensemble is erg veel op het toneel, en maakt indruk met sterke choreografieën en bewegingen, en prima zang. De mooiste scène is ook een groepsscène, wanneer het geld uit de lucht komt vallen, en in deze herfstige setting van papiergeld wordt gedanst. Het geluid is over het geheel genomen goed. Een prima orkest, en de verstaanbaarheid is alleen onvoldoende als er solisten door elkaar zingen, of het koor overstemd moet worden. De vertaling is in orde, al lijkt deze niet beter dan de bestaande eerdere., Argentina blijft bijvoorbeeld lastig te vertalen. Argentienje is het ditmaal geworden.
Hoewel de voorstelling tegen het einde wat inzakt, in plaats van naar een climax te gaan, mag deze Evita er zeker zijn. Wie bij de presentatie tijdens de cultuurmarkt zijn twijfels had, of misschien wel nog negatievere gevoelens, kan daar beter overheen stappen, Deze voorstelling is vele malen beter dan dat voorsmaakje deed vermoeden.
Scènefoto’s: Steven Hendrix
