Floor & Friends: waarom in de WW

Een leuk initiatief vorig jaar. Florens Eykemans bracht met 5 vriendinnen Floor & Friends.  Een succes dat om een vervolg vroeg, en dat vervolg vond deze week plaats; onder de titel Bij ons in de WW. Musicalworld zag de tweede en laatste voorstelling
Een van de Friends van vorig jaar, Lara Grünfeld, zit zodanig niet in de WW (ze speelt in WW-RY) dat ze dit jaar niet kon meedoen. Een geval van jammer, maar niet te vergelijken met die van Barbera van der Kaaij. Zij raakte tijdens de eerste avond haar stem kwijt, en moest dus de tweede voorstelling aan haar voorbij laten gaan. Zo bleven er deze dinsdag dus nog maar drie van de Friends over: Roos van Breukelen, Petra Creutzberg en Britt Lenting. Tijdens de voorstelling blijken de stemmen van Florens & Friends allemaal wat wat te lijden gehad te hebben. Vooral bij Florens klinkt zijn fraaie stem in de hoge regionen wat schreeuwerig.
Toch mogen we na deze tweede Floor & Friends weer zeggen dat het voor herhaling vatbaar is. Florens sluit af met ‘tot volgend jaar’, dus laten we het hopen. Dankzij een eigenzinnige keuze van materiaal, speelse intermezzo’s en een paar goede grappen is het optreden een onderhoudende avond. De afwezigheid van Barbera wordt goed opgevangen, al mis je natuurlijk gewoon een zangstem in de ensemble-stukken. Ook pianist Hilmar Leujes, die als muzikaal begeleider vaker bij de voorstelling zelf betrokken is, zingt een eigen nummer, ‘Rosie’.
Er wordt geopend met ‘The Typewriter’. In deze computertijd lijkt het stuk waarin op muziek wordt getikt (op een ouderwetse typemachine dus) vrij snel in de vergetelheid te zijn geraakt, maar het is buitengewoon geschikt voor een stukje mime. Want als je in de WW zit moet je natuurlijk solliciteren, of in de artiestenversie, auditeren. Met een eigen tekst op een stukje uit het bekende Fantasticks-nummer (Try to remember/Zomer in Zeeland) gaat het al snel over in ‘It sucks to be me’ uit Avenue Q. In ‘Het leven is kut’ bezingen ze hun eigen ellende. In de aanpassing van deze avond mag het duidelijk zijn dat het leven van Barbera nu het meest kut is.
Na het fraaie ‘Catch me I’m falling’ uit Next to Normal (komend seizoen ook in Nederland te zien) heeft Florens misschien wel zijn grootste uitdaging van de avond. Zijn eerste understudy-optreden in de rol van Barbara, met het Evi de Jean nummer Branding. Opvallende nummers in de eerste akte zijn verder het komische ‘The facebook song’, Dieper uit de Frank Sanders’ voorstelling ‘Zonder moeite niets’ en It’s gonna be good, wederom uit Next to Normal. Verrassend is om te horen dat de lengte van Florens hem bij audities niet zo hindert. Om vervolgens te onthullen waar het wel vervelend is: op het toilet, waar de verfrisser in zijn nek spuit. Waarna hij het vervolgens aan zijn Friends laat zien, wat Petra weer de gelegenheid geeft om weg te sluipen en bij Hilmar om een extra solonummer te bedelen (een soort van achterover vallen van Theo Nijland).
De tweede akte begint met een minuut stilte ten behoeve van de cultuurkaalslag. Om er vervolgens nog 19% tijd aan toe te voegen. Een leuke medley met eigen teksten over hun WW, waarin bijvoorbeeld het Pathé abonnement wordt geprezen, volgt. Hierin onder andere Bij ons in de WW(Jordaan) en Bloed, zweet en tranen. Opvallende nummers zijn Breaking up, uitgevoerd door Roos en Florens, waarin de storingen in een telefoongesprek er voor zorgen dat een relatie kapot gaat, de huidige hit Price Tag, met ukelele-begeleiding van Florens en de mash-up van ‘The Song of Purple Summer’ uit Spring Awakening met het Prince nummer ‘Purple Rain’. Tevens zijner fraaie solo’ van Britt haar eigen nummer ‘Geen Groen Gras’ en van Florens met ‘I’d Rather Be Sailing’ uit A new Brain. Met het enthousiaste ‘Keep coming back’ als finale staat er weer een punt geslaagde voorstelling.
Juist de buitengewoon gevarieerde muziekkeuze, die naast de genoemde artiesten en voorstellingen van Dreamgirls tot Acda en de Munnik gaat, en van Rihanna tot Scott Alan en Toon Hermans, maakt van Floor & Friends een aparte voorstelling. Cliché-nummers, zeker uit de Musical-hoek worden vermeden. De spelers spelen zichzelf, al mag je niet hopen dat ze echt “voor de grap” een brief zouden sturen naar Florens waarin hem gouden bergen worden beloofd met een Amerikaanse Floor & Friends tour. Al met al dus een ontspannen avondje uit, met een lach en wat kippenvel en met leuke en mooie liedjes. Waarom zitten ze in vredesnaam in de WW.