De show begint eigenlijk al voordat de show begint. Op vriendelijke wijze wordt ons gemeld over hoeveel minuten de show begint, en of we willen gaan zitten. Het Werktheater is geen Ahoy, maar even wanen we ons daar terug bij de Musicals In. Totdat de stem hier vlak bij aanvang toch minder geduldig blijkt te zijn.
De vraag of er dit jaar weer speciale gasten bij zijn wordt snel beantwoord. Tijdens deze eerste avond is de rest van de cast van Jesus Christ Superstar naar Cabaret, maar missen daar dus de ster van de show. Want het is aan Ara Halici net als bij Cabaret om bij deze Forbidden Musicals de verbindingen tussen de scenes te doen.
De introductie ala Cabaret is grappig; het verwelkomen van de mensen in de zaal, zijn enthousiasme bij “de vakbroerders en collega’s” en het gebrek eraan bij “de fans”. Wie de show Cabaret gezien heeft weet natuurlijk al wat de punchline gaat worden als hij zich afvraagt: “weet je wat er zo leuk is aan Pietje Bell?”. Inderdaad, “Er is niets leuk aan Pietje Bell’‘. Iets te hard misschien voor de spelers van dat stuk, maar wel een terecht oordeel over het stuk zelf. Het hoort natuurlijk bij het zwart-witte van satire. Natuurlijk moeten ook anderen het ontgelden, waarbij V&V, de voorstelling Queen in Concert, Vera Mann en Stanley Burleson het het zwaarst te verduren krijgen.
De voorstelling lijdt bij sommige songs echt onder een gebrek aan verstaanbaarheid. Van de “crossover” die bestaat uit een variant op de rap van Lange Frans en Baas B (Het land van… of hoe die draak ook moge heten) zijn delen niet te verstaan. En ook een leuk lied waarin “Pia”(Joke) de pers de oren wast over hun oordeel van haar spel in Cabaret lijdt er onder. Als het gedeeltelijk falen van de microfoon als een persiflage is bedoeld, dan is dat een verkeerde keuze geweest.
Toch maakt dat wat wel te verstaan is indruk. Rond dezelfde show is zeker ook het nummer van Doris indrukwekkend. Een lied waarin ze aangeeft (en aantoont) een bijzonder goede Frau Schneider te zijn, maar is gepasseerd ten faveure van die andere vrouw (is er iets wat ze niet kan) wordt met verve gebracht
Zo passeert het hele jaar de revue. The Lion King-cast krijgt het aan de stok met onze ijzeren Rita, en vertonen ze ook hier ziekteverschijnselen. Al hebben ze in dit geval geen TBC maar schurft. Bij Jesus Christ komen de tranen van Maria aan bod, en zien we tevens een heel fraaie verdwaasde Jesus. Een mooi staaltje van ridiculiseren is het gebarentaal-gedeelte, waarin we uiteindelijk niet op het onze vader, maar de Macarena worden getracteerd.
“Lone” krijgt de gelegenheid te vertellen hoe zij Sweet Charity opnieuw heeft gechoreografeerd en krijgt het met “Vera” aan de stok over wie nu de echte Mamma-Mia-Donna was.
Beauty & the beast krijgt er voornamelijk van langs in een geestig animatie-filmpje, al is de scene rond de nogal doorzichtige gedaantewisselingstruc eveneens van hoog komisch niveau.
Echt geen spaan wordt heel gelaten van de Queen in Concert-show. De imitatie is dodelijk, juist ook omdat het lijkt op (het dieptepunt in) die show. Fans van Michael kunnen hun lol op: in een sexier dan wat hij deze avond draagt zal hij waarschijnlijk nooit te zien zijn.
Minder op dreef is de cast bij Annie (het broodje poep is mij wat te gemakkelijk, maar er zaten ook aardige grappen tussen, vooral in de mimiek toen de verhuizing naar de Efteling ter sprake kwam) en Turks Fruit. Die laatste show werd gelinkt aan het wel/niet verschijnen van Liza Minelli bij Cabaret, maar ging aan een totaal gebrek aan verstaanbaarheid ten onder.
En als zo’n beetje alle voorstellingen aan bod zijn geweest begint de stemming. Een aantal personen mag nog even promotie maken voor hun show, met een knipoog naar de musicalawardsuitreiking: Jos Brink, Jelka van Houten, de Abba-man (die eerst Mamma Mia wil aanbevelen, maar die mag niet omdat deze van het vorige seizoen is, vervolgens Chess (ook afgekeurd, volgend seizoen), daarna Kristina (die zullen we hier nooooooit doen) en dan maar The Lion King (because Tim Rice is my best friend) en Loeki Knol (de handen op dezelfde wijze als de anderen, die er echter wel een award tussen hadden. Waarom heb je je handen zo? Ow, ik dacht dat dat een choreografie was.
Na de stemming blijkt niet het door de MC zo veelvuldig gepushte Cabaret de winnaar van de “wat zullen we pimpen”-verkiezing, maar Jesus Christ Superstar. Dezelfde arty-enscenering (inclusief het rode kruis wat de hele voorstelling al op de grond ligt, al is het wel een maatje kleiner dan het origineel), maar met andere muziek. En tevens biedt deze oppoetsbeurt het optreden van de tweede gastster. Het geeft Casey Fransisco de gelegenheid eens een andere invulling te geven dan de snikkende bijfiguur. Het is overdonderend.
En zo passeren alle bekende voorstelling van het afgelopen jaar de revue. Bij de controverses treft me vaak een gevoel van instemming (zoals de rare Musical-Awards nominaties bij Beauty& the Beast), soms ook met een gevoel van verbazing (is Vera Mann echt zo arrogant) en dan weer met een stukje bewondering over hoe treffend personen zijn neergezet.
Forbidden Musicals moet het elk jaar weer in een paar voorstellingen doen. Aan de ene kant behoudt het zo zijn ruwheid, aan de andere kant laten sommige scenes een gevoel van gemiste kans achter, die met wat vaker spelen juist veel beter zouden worden. Iedere musicalliefhebber die de grote shows heeft gezien beleeft deze avond in ieder geval een hoop lol. De spelers hebben het zeker, en dat enthousiasme straalt van het podium af.
