Aan de hand van een hypothetische televisieprogrammering het musicaljaar doornemen. Het klinkt als een zware opgave, en dat is het ook. Zo wisselen een flink aantal heel sterke vondsten en een paar zwakteboden elkaar af. De presentatie van de voorstelling doet het in ieder geval geen goed. Jacques D´Ancona lijkt de teksten voor het eerst te zien, en maakt er een potje van. Klemtonen verkeerd, niet meer kunnen vinden waar hij was, het leesniveau van groep 6, echt erbarmelijk. En als dit opzet, een poging tot humor was, dan is dat wel een verkeerde keuze geweest. Ook helaas is dat Michael Diederich niet goed bij stem is; vooral zijn zang klinkt erg hees en dus minder mooi dan we van hem gewend zijn. De humor zit nog steeds wel snor. Doris Baaten, Alberto ter Doest en Joke de Kruijff hebben geen stemproblemen, en goed op dreef.
De opening a la Nederland in Beweging, met Cats in beweging is bijzonder geestig. Als tussen de eenvoudige oefeningen (niveau stap naar voren, stap opzij)Cat Michael Diederich een salto maakt zijn we onder de indruk. Oké, het is wel geen “kleedje”, maar nog. Natuurlijk krijgt Anita Meijer een veeg uit de pan en wordt ze neergezet als has-been zangeres die in een musical de zangeres staat te zijn.
Wat volgt is “Anders” uit Honk!. Honk is anders, met verwijzingen naar een te oude awardsjury en het onbegrip dat het geen prijzen kreeg. Vanzelfsprekend was er bijval van het publiek.
Na de speech van Nijntje en medekonijntje bij het awardsgala in de richting van Amalia keren ze terug op FMTV. Hetzelfde niveau, en een geslaagde persiflage. Een reeks van kindertelevisiemusicals komt vervolgens voorbij: Beerje Colargol, Bolke de Beer (die Colargol van het podium schiet, Maja de Bij (Michael op zijn elegantst), Barbapappa (in geestige kostuums die op de trullen uit Ollie B Bommel leken), Peppi en Kokkie, en de Smurfen, vergezeld van Vader Abraham.
Michael’s persoonlijke auditieworsteling komt aan het bod in het blokje dierenprogramma’s. Zijn falen voor de rol van kat (Cats), beer (Jungleboek), mensaap (Tarzan) en Leeuw (Wiz), de voorbereidingen waarin je in de rol moet inleven, en de beesten van de auditiecommissie komen aan bod.
In het reclameblok komt onder andere Birgit Schuurman voorbij, met een alternatief voor botox, het teruggaan in de tijd, waarin vooral de onbegrijpelijkheid van Last 5 Years aan de orde komt. “Ik leg het uit, ik ga achteruit… Maar dat geldt niet voor Ara, dus dan denk je rara”.
Bejaarden die mee doen krijgen er van langs in een “Liedjes van Toon”-fragment.
Chantal is de presentatrice van het belspel. Ze demonstreert dat ze niet dom is aan de hand van een lijst onbegrijpelijke plantennamen waarin een letter ontbreekt, uiteraard op een melodie uit Tarzan. Om tussendoor te presenteren: “Een viool? Nee dat is toch geen bloem. Muziekinstrumenten hadden we gisteren”.
Lifestyle van BN’ers op Reis en Sport wordt 1 televisieprogramma. Op de melodie van Kuifje wordt de Nederlander op reis geconfronteerd met het enige wat deze local van Nederland weet, Johan Cruijff. Na een lied met veel Cruijffiaanse logica en een dame die gevraagd wordt voor sportpresentatie, maar voor de zoveelste keer moet uitleggen dat ze geen familie is (haar naam is met de en begint met een K) volgt de promotiestem Cruijffje, de musical.
Tijdens de show “Medisch Centrum West Side Story” zien we Bettina zingen, “Hopeloos vergeten door jou”. De finale voor de pauze is de Grote Donor Show, waarin de vogelverschrikker, de blikken man en de laffe leeuw op zoek zijn naar een donor voor de lichaamsdelen die ze missen en het filmpje “het zijpad naar Fame”. Beiden hebben te weinig leuke momenten om de lange duur ervan te rechtvaardigen.
Na de pauze is het Fear Factor-tijd; twee musicalsterren die hun angst moeten overwinnen. Jeroen Phaff zijn hoogtevrees (hij wordt gecoacht door Chaira Borderslee) en Jim Bakkum die zijn rij-angst moet overwinnen met coach Bettina Holwerda). Ze zijn ondanks het “het moet, het moet” nog niet overtuigd.
Als juryvoorzitter van een of ander sterren-doen-iets-programma neemt Seth Gaaikema de microfoon om te bepraten/zingen waarom hij Thom Hoffman maar helemaal niets is.
De discipline voor de sterren: Schaken. Met twee direct betrokkenen in de Forbidden Musicals-cast zat er dik in dat Chess ruim aan de beurt zou komen. Vooral veel inside humor, waardoor je in de zaal meteen het Chess-blok terug kon vinden. Maar de projecties, de poestvrouw en Freddy zullen ook de gewone bezoekers wel bekend voorkomen.
Het NMT-journaal geeft vervolgens gelegenheid voor losse grappen, met als rode draad de val van Albert Verlinde tijdens het gala.
Met Doe maar liever niet wordt op de melodie van Nederwiet de musical Doe Maar (en het genre op de hak genomen). Een mooi gezongen Inspiratie over de toekomst van de musical kan tekstueel niet echt potten breken.
“Haar van boven in het raam” mengt “Wat zien ik?!” met Rembrandt, om vervolgens af te sluiten met het het grote probleem van laatstgenoemde show: het onderwerp. Het gaat niet over de grootste aller tijden, om vervolgens deze fout goed te maken. Met Bob Ross, the musical.
Al met al is de kapstok niet stevig genoeg om de hele show er aan op te hangen. Het wordt soms zeer gezocht om leuke stukken hieraan op te hangen. Toch blijft Forbidden Musicals, zoals elk jaar, een leuke knipoog naar het musicalwereldje, heeft ze ook dit jaar weer genoeg hoogtepunten voor een amusante avond. Voor de regelmatige bezoeker komen de running gags weer terug (Zo moet Stanley Burleson het weer ontgelden). Een feestje van herkenning om dat ene dingetje waar je je al over verbaasde in het origineel hier weer, al dan niet uitvergroot, terug te zien. Gebaartjes, stemgebruik, teksten, het zit er allemaal in. En voor de direct betrokkenen bij de productie Chess was het deze keer extra geslaagd.
