Zes kinderen gaan samen voor het eerst op reis. Zonder ouders, en voor de rijke tweeling, zonder au pair. Kim Van Zeben speelt de wat bazige, moederlijke Carla. Zij wil alles regelen, maar ervaart daarin nogal wat weerstand van de rest van de groep. Dorien Haan is Francien, een nogal huilerig aangelegd meisje, dat huilen om bijvoorbeeld een zielig verhaal ook wel weer prettig vindt. De tweeling Harry en Berry (Steyn de Leeuwe en Robert de Sacadura Lima Orvalho)gaan naar een internationale school, waardoor ze een Engelse tongval hebben gekregen. Marijn (Boy Ooterman) denkt nogal veel aan eten, en Kai (Sergio IJssel) is de grapjas, die veel plaagt en probeert de anderen in de maling te nemen.
Als ze hun kamp opslaan blijkt dat iedereen vergeten is zijn voorleesboek mee te nemen. Gelukkig weet iedereen zich nog wel een verhaal te herinneren. Zo is er bijvoorbeeld de hongerige leeuw, die langzamerhand het hele bos leeg eet, dit tot ongenoegen van de bosbewoners. Als een konijntje de dieren mobiliseert en voorstelt om de leeuw een vegetariër te laten worden, mag hij dit plan zelf uitvoeren. Sterk uitgevoerd en nog best spannend. Zo passeren een hoop verhaaltjes deels of geheel de revue. Sommige verhalen lopen door in het volgende, en soms zien we eerst de kinderen weer als kinderen voordat een volgend verhaaltje begint.
Niet elk verhaal loopt even goed af. Zo blijft er bijvoorbeeld weinig over van het koekemannetje. Het verhaal wordt grotendeels opgevoerd als schaduwspel, zodat het al wat minder wreed wordt. Om eventuele heftige reacties bij de kinderen te voorkomen is Francien dan ook zeer verdrietig, waarop de anderen haar dan weer duidelijk maken dat het maar een verhaaltje is. Zij reageert er dan weer op dat verdrietig zijn ook wel fijn kan zijn.
Er is veel moeite gedaan om de bekende beelden uit de boekjes op het podium te laten herleven. Platte rekwisieten zien er precies zo uit als in de Gouden Boekjes, wat het heel herkenbaar maakt voor wie de boekjes kent, en voor wie het niet kent ziet het er gewoon grappig uit. De show is verder heel creatief en simpel vormgegeven. Er is een achterdoek (met dag of nacht) en ervoor wordt alles gedaan met een aantal ladders, doeken, pruiken, kostuums, instrumenten en wat rekwisieten.
De interactie met het publiek blijft beperkt tot één boekje: “Groot en Klein”. Van achter tot voor wordt in het begin fel meegedaan als moet worden gezegd wat groot en klein is, maar het animo lijkt wat te verdwijnen als dit een flink aantal keer moet worden herhaald. Hier kan misschien nog wat in worden gesneden om het enthousiasme vast te houden tot de overgang naar het volgende verhaaltje, zodat de vaart, die deze voorstelling zo lekker maakt, er ook hier in blijft.
Een van de hoogtepunten in de show is Het Eigenwijze Eendje, dat perfect wordt gezet. Met een laken op de achtergrond dat langzaam beweegt door twee van de kinderen wordt de route uitgebeeld die Eendje loopt. De dieren die Eendje tegenkomt zijn prachtig uitgevoerd door Steyn. Vooral de koe is grandioos uitgebeeld en de straat-kip met zijn rap krijgt van het publiek een groot applaus.
De voorstelling is heel muzikaal. Allerhande instrumenten passeren de revue. De didgeridoo is misschien wel de meest exotische, maar ook bijvoorbeeld een banjo, viool, tuba en hoorn. Deze laatste komt voor in het verhaaltje dat volwassenen waarschijnlijk het meeste aanspreekt; de combinatie van Henkie met de Hoorn en 5 Brandweermannetjes. Hierin wordt op een Theo en Thea achtige wijze overact, wat de scene enorm geestig maakt. Een van de mooie momenten is als de dominee een lied inzet: “Er was eens een koster in het zuiden; het is een lang en saai verhaal.” Er zijn nog een aantal momenten dat de grap over de kinderhoofdjes heen gaat en duidelijk voor de ouders bedoeld zijn, maar ze zijn zeldzaam. Het maakt “Op reis..”voornamelijk een geslaagde voorstelling voor kinderen, en voor iedereen die kind is gebleven.
“Op Reis Met de Gouden Boekjes” is er in geslaagd om overtuigende kinderen op het podium te zetten, met al hun eigenschappen en nukken. Het jeugdig enthousiasme komt goed over, en doet je zeker meeleven met de verhaaltjes. Met jonge kinderen is de voorstelling zeker een bezoekje waard. Het lezen van een aantal van de boekjes zal, als dat nog niet is gebeurd, de voorstelling een stuk interessanter maken. Vanwege de soms letterlijke teksten, maar vooral vanwege de manier waarop de plaatjes uit de boekjes ook op het podium worden gebruikt.
scenefoto’s: Joris van Bennekom
