De Regels van Floor draait om de tiener Floor, die met haar iets oudere broer en ouders leeft. De verhalen uit de boeken en de afleveringen van de televisieserie draaien steeds om 1, vooraf uitgeschreven of gesproken regel van het soort: “Als je ouders willen verhuizen, mag je alles proberen om hen te stoppen.” In deze voorstelling komen een aantal regels naar voren, als blijkt er wel één hoofdregel.
Het gezin van Floor is bijzonder. Vader zit in een midlifecrisis, koopt hippe sokken en wil nog een keer totaal opnieuw beginnen. Moeder is een zweverig type, die niet van de drank kan afblijven. Ze denkt dat ze anderen kan coachen, maar is toch vooral met zichzelf bezig. Haar broer Kees is niet bepaald een licht, die vooral bezig is met het schrijven van liedjes voor zijn band “Dope Shit.” En in dit gezin leeft ‘normale’ Floor. Die nieuwe baan van vader blijkt aan de andere kant van het land, wat betekent dat het gezin moet verhuizen naar een gehucht vlakbij de Duitse grens. De rest van het gezin staat niet meteen te springen, maar moeder is nog vrij snel om. Ze kan online blijven coachen en heeft daar alle ruimte voor een praktijk. Het is dus aan Floor om alle zeilen bij te zetten om deze ramp (in haar ogen dus) te voorkomen. Ondertussen zijn er nog wat subplots rond de rol van Floor in de schoolmusical, die niet helemaal is wat ze ervan verwachtte, en haar crush op de jongen van de Scapino-folder.
Het thema is natuurlijk goed gekozen. Verhuizen en het moeten achterlaten van alles wat vertrouwd is zal voor de meeste tieners het ergste zijn dat ze kunnen bedenken, zeker naar een gebied waar ze anders leven. Wel is het jammer dat het spookbeeld dat ze terug in de tijd gaan ook daadwerkelijk wordt bevestigd als de ouders er een etentje hebben en er middeleeuwse kost krijgen voorgeschoteld.
Het levert een alleraardigste voorstelling op, maar wel eentje met wat kanttekeningen rond het script. Zo wordt er wel erg makkelijk over een moment van totale crisis tussen Floor en Kees gestapt, en leidt een bizarre actie van Kees in het vervolg niet echt tot consequenties. Ook de manier waarop het verhaal wordt afgerond het wel een heel groot “het is maar een komedie, neem het niet serieus”- gehalte.
De cast weet goed raad met hun karakters. De midlifecrisis en zweverigheid zijn grotesk, maar daardoor enorm geestig. Rutger de Bekker en Eva Poppink buiten hun ervaring in het theater goed uit. Zeker in het begin van de voorstelling is broer Kees de ster van de show. Max Laros, die we in Hanna van Hendrik prachtig een totaal andere jongere zagen vertolken, maakt hem levensecht, ondanks dat ook hij wel wat bizarre trekken heeft. Hij is lomp, grofgebekt (op een middelvinger werd in deze Randstad-gemeente al met oh gereageerd, dus heel benieuwd hoe dat in het land is) en soms ongelofelijk onnozel, maar ook met een aanstekelijk enthousiasme voor zijn interesse. De rol van Floor wordt afwisselend door vijf jonge actrices gespeeld. Eva van der Merwe speelde deze middag in haar eigen regio, en dat is misschien de reden voor de aarzelingen aan het begin van de voorstelling. Ze zijn gelukkig snel verdwenen, en met een fraai uitvoering van een lied over haar leven tegen het einde van de voorstelling toont ze haar kwaliteit helemaal.
Dat deze recensie pas later in de voorstellingenserie valt komt omdat we niet wisten dat dit een musical was en na het zien ervan is er wat twijfel of het wel een musical had moeten zijn. De liedjes in de voorstelling zijn voor het grootste gedeelte weinig memorabel, en en slechts een enkel nummer voelt als een toevoeging. Het had heel goed een toneelstuk kunnen blijven, is derhalve de conclusie.
De regels van Floor is dus een onderhoudende voorstelling voor de doelgroep, met een wat rammelend verhaal. Het is vooral de leuke cast die zorgt voor een onderhoudende middag of avond.
Scenefoto’s: Annemieke van der Togt (tonen een andere actrice als Floor: Saïda Manar Alami Chentoufi)
