Le Roi Soleil was in Frankrijk een enorme hit. Uitverkochte shows, en de soundtrack leverde een groot aantal hitparadesuccessen op. Zelden zal één musical zo veel verschillende CD en DVD-formaten hebben opgeleverd. Regisseur en choreograaf van dit succes was Kamel Ouali. Met de musical over Cleopatra duikt hij opnieuw in het verleden, al is dat dan niet de Franse historie.
Hoofdpersoon is Cleopatra en haar verhaal mag bekend worden verondersteld. Ze iseen egyptische prinses die, hoewel getrouwd met haar broer, het aanlegt met Julius Caesar. Hoewel het voor haar in eerste instantie een politieke verstandsrelatie is onstaat er toch een innige band met de man. Ontstemd over deze relatie (en om andere redenen) wordt Caesar vermoord. Octavianus en Marcus Antonius twee overgebleven heren uit het besturende driemanschap verdelen het land. Wederom om politieke reden trouwt Marcus Antonius met de zus van Octavius. Maar ook hij valt voor de charmes van Cleopatra. Zijn “bigamie” wordt door Octavius niet op prijs gesteld en hij valt aan. Als de nederlaag onafwendbaar blijkt pleegt Marcus Antonius zelfmoord door zich op een zwaard te werpen. Cleopatra volgt hem op deze weg; ze kiest voor de slang.
Een musical in het Frans is lastig voor iemand die een beetje frans spreekt en iets meer verstaat, maar zich zeker geen Francophone zou willen noemen. In het geval van Cleopatra is het verhaal wel bekend, dus dat maakt het iets makkelijker. Veel van de details mis je, ook omdat niet alles even goed te verstaan is. Toch is een bezoek aan een Kamel Ouali-show -maar waarschijnlijk geldt het voor alle grote franse producties- zeker de moeite waard, al spreek je geen woord frans. Een dergelijke voorstelling is namelijk een enorm visueel spektakel.Veel massa-scenes, waarin ook nog eens van alles gebeurt. Eigenlijk zien we de Tarzan-truc, het opleuken van een show met veel energie en spektakel, hier in veelvoud terug. Meest spectaculair zijn de acrobaat in de paal, en een acrobaat in een enorme hoepel, die maar blijft draaien. Er is een enorm sfinx-achtig decorstuk wat multi-functioneel is, en er is een hoop goud te zien. Het spektakel leidt soms wel erg af van de hoofdactie, maar daar het verhaal toch wel bekend is, is dat in dit geval ook weer niet zo erg.
De cast is vocaal fantastisch, met 1 uitzondering. Julius Caesar zingt toch met enige regelmaat noten die je op een andere toonhoogte zou verwachten. Het blijkt Ivan Pavlak te zijn, de enige understudy in de voorstelling; jammer dat dat in dit geval zo opvalt. Qua spel is het Mehdi Kerkouche die opvalt als de wel erg kinderlijke Ptolemeus (broer en echtgenoot van Cleopatre). Je zou bijna zijn geschiedenis willen vervalsen om hem langer op het podium te houden. Ook de Romeinse senaat als geheel is goed op dreef.
Muzikaal is de show een samenraapsel van zeer diverse muzieksoorten. Van danspop zoals Britney Spears ze tegenwoordig brengt tot muziek met zeer veel oosterse invloeden, van powerpop en rockballad tot de wat meer traditionele musicalmuziek, al is deze laatste categorie wel ondervertegenwoordigd. Er zit ook een geweldig instrumentaal dansnummer in die wat lijkt op die uit Romeo et Juliette is en ook zeker bijna net zo lekker. De variatie,alles wat er te zien valt, het houdt de vaart er in. Alleen tegen het einde valt het even stil, en krijg je de neiging wat pepers in de spelers te stoppen. Verder blijkt de tijd omgevlogen.
Dé definitie van een musical is natuurlijk die uit Miss Kaandorp, namelijk dat er wat uit de lucht komt, en dat er wat uit de grond komt. Daarin is Cleopatre zeker geslaagd, want er komt van alles van alle kanten. En alsof het immense podium nog niet groot genoeg is, worden zijpodia en een gedeelte van de zaal gebruikt.
Het gedrag van het franse publiek blijft voor ons wonderlijk. Als de voorstelling is afgelopen, en voor eventuele toegiften stormen de Fransen naar voren, om voor het podium te gaan staan, in de rijen en op de toegangspaden om vervolgens de toegift als een popconcert te beleven. We zagen het bij Le Roi Soleil ook, maar waren toen in de veronderstelling dat het fans waren van de acteur die toen zijn laatste voorstelling speelde. Kennelijk is het dus de Franse equivalent van het Nederlandse standaard-staand-applaus.
Voor een ongekend spektakel is de show in Parijs zeer redelijk geprijsd met eersterangskaartjes van tussen de 60 en 70 euro. Daar staat wel tegenover dat je je benen nauwelijks kwijt kunt. Verder is het bespottelijk dat de souvenirbrochure/programma, wat er naar onze maatstaven goed uitziet, maar zeker niet heel bijzonder, wordt verkocht voor 20 euro. Absoluut enorm overpriced.
Cleopatre is in juni te zien in Lille en in september in Brussel. Voor het volledige tourschema: http://www.cleopatre.com/dates.html
Copyright fotomateriaal : Alain Guizard / Agence Angeli / CLN
