Sinds vorig jaar maakt MusicHall zijn eigen sprookjesmusicals. Na Roodkapje is het dit jaar de beurt aan Hans en Grietje, dat wel een fikse herschrijving heeft gekregen. Het gaat niet goed met het houtzagerijbedrijf van de ouders van Hans en Grietje, en om hen te helpen besluiten de twee kinderen op zoek te gaan naar de wensput. Daar kunnen ze dus wensen om een betere toekomst. Onder leiding van Grietje vertrekken ze die nacht en maken ze een spoor van stukjes glas. Grietje had namelijk een glazen schoentje, dat ze toch niet gebruikte. De zoektocht is tevergeefs, en als ze de volgende avond thuiskomen, krijgen ze huisarrest. Dat houdt ze niet tegen, en de volgende nacht ontsnappen ze door het raam. In het bos is ook nog een prins, die met twee lakeien op zoek is naar de liefde van zijn leven: het meisje van het glazen schoentje. En twee bekenden uit de vorige musical: het kibbelende konijnenduo Whoppie en Floppie. Uiteraard belanden de twee kinderen bij de heks, en wordt Hans opgesloten als aankomende maaltijd.
De voorstelling wordt geintroduceerd, en af en toe aan elkaar gezongen door een drievrouwskoortje, (Oonagh Jacabs, Elke Buyle en Charlotte Verduyn) zoals dat bijvoorbeeld ook in Hercules gebeurt, of in Little Shop of Horrors. Soms inhoudelijk wat overbodig, maar altijd aangenaam in het gehoor. Waar de teneur van het sprookje toch serieus, en voor de jongste bezoekers waarschijnlijk ook spannend is, is er ook de broodnodige komedie. Ten eerste komt dat van de konijnen Whoppie (Michaël Zanders) en Floppie (Charlene Cartrysse. Floppie is op dieet, maar dat heeft de eetlust nog niet weggenomen. Daarnaast zorgt de wat verwaande prins, een heerlijke rol van Matthew Michel, die steeds in zijn liefdeslied wil uitbarsten, maar daarbij steeds wordt tegengehouden door zijn lakeien (Frank Beurskensen Jervin Weckx) voor de nodige lachbuien. Hans en Grietje zijn toegankelijke personages, waarbij wel opvalt dat Grietje (Ianthe Tavernier) de leidende figuur is, en Hans (Wout Verstappen)vooral volgt, en zich stoer en sterk voordoet. De heks (Ilse La Monaca) is zowel qua stem als qua plaatje een prototype heks, al is het vreemd om te zien dat ze al een hulpje (Rosanne Pits heeft. Vooral hier voelt ook het script wat rammelig aan. Dat maakt het immer minder logisch om niet ook Grietje meteen maar op te sluiten. Net als niet logisch is dat ze Hans om zijn vinger vraagt, terwijl ze een knappe prins gewoon prima kan zien.
De muziek van de voorstelling zal ook weer op CD verkrijgbaar zijn, en dat is goed nieuws. De liedjes zijn namelijk erg leuk en zeer gevarieerd, en worden sterk vertolkt. Alleen Wout Verstappen blijkt wat moeite te hebben met sommige noten en contrasteert daarmee wat met zijn tegenspeelster. De bijbehorende choreografieën zijn dan ook erg gevarieerd: van country tot riverdance, en bijvoorbeeld, een knipoog naar Les Mis bij een stukje marsmuziek (al ontbreekt de vlag). Het decor is deels heel gedetailleerd, zoals het gebouw dat dienstdoet als huis (of huizen), terwijl bijvoorbeeld het bos wordt vormgegeven door banieren. Deze mix werkt wonderwel, en zorgt voor een kleurrijk geheel.
Hans en Grietje heeft een druk en vol verhaal, met een aantal hiaten in de logica. De energie van het gezelschap, de aangename songs, de forse dosis humor en het fraaie plaatje zorgen er echter voor dat het ook een hele toffe voorstelling is geworden, die je die gaten door de vingers laat zien. Al met al een heerlijk feestje, met de gelegenheid tot meedoen voor de kleinsten (en de rest) en een heuse megamix tot slot. Een buitengewoon geschikte voorstelling voor de hele familie.
