Die unendliche Geschichte begon als boek, geschreven door de duitser Michael Ende. Dertigers zullen zich ongetwijfeld de film herinneren die werd gemaakt naar aanleiding van het boek; jongeren herinneren zich misschien de prachtige pretparkattractie op basis van de film, die in Warner Brothers Movieworld stond toen het park nog zo heette.
Het verhaal leent zich echter ook prima voor een voorstelling, vooral dankzij zijn prachtige karakters en ondanks de misschien wat goedkope moraal toch vooral je fantasie te gebruiken.
We beleven de gebeurtenissen met Bastiaan mee. Zijn moeder is overleden; met zijn vader kan hij niet praten, en zijn omgeving pest hem. Hij komt terecht in een boekwinkel, alwaar hij het boek “het Oneindig Verhaal” te pakken krijgt, een heel bijzonder boek. Hij begint het te lezen. Het gaat over het land Fantasië, dat wordt geregeerd door de Kleine Keizerin. Het gaat er niet goed, het land verdwijnt langzaam maar zeker in het niets en de keizerin zelf lijdt aan een geheimzinnige ziekte. Een jonge woestijnruiter, Atréjoe, krijgt de taak een geneesmiddel te zoeken en ter bescherming een amulet, “de Auryn”, meekrijgt. De zoektocht brengt hem langs vreemde wezens, soms vriendelijk, dan weer vijandig. Een zware taak, die offers vergt: hij raakt zijn paard Artax kwijt en ontsnapt hij ternauwernood aan het niets. Terwijl Bastiaan aan het lezen is verbaast hij zich wel over de verwijzingen naar “Bastiaan” in het boek. Het duurt echter tot het einde dat hij doorheeft dat het aan hem is om Fantasië te redden.
De voorstelling wordt voornamelijk gespeeld door kinderen, op een aantal rollen aangevuld met volwassenen. Zoals eigenlijk altijd met amateur-voorstellingen is het niveau wisselend. Een paar kinderen heeft al aan professionele voorstellingen meegedaan, en dat is ook hier goed te merken. De rol van de Minuscuul is misschien niet minuscuul, maar ook zeker niet groot. Florian Slangen weet echter in deze rol in positieve zin op te vallen, door heel sterk spel en een enorme uitstraling. Hij speelde al mee in Pinokkio. Dries de Vis speelde eerder Pinokkio, en tijdens de première van Kuifje nog geen week geleden schitterde hij als Zorrino. Nu heeft hij de lastige rol van Bastiaan. Lastig, omdat de introverte, gesloten jongen weinig mogelijkheden biedt tot schitteren. Hij heeft grotendeels een vertellersrol, waarbij de reacties op de verwijzingen naar hem zelf natuurlijk goed moeten worden gespeeld. Het gaat hem goed af. Maar deze twee heren zijn niet eens de meest opvallende toppers in de kindergroep. Verbijsterd was de reactie bij het horen van Sofia Ferri als de Kleine Keizerin. Het is een raadsel waar dit kleine meisje dit fantastische geluid, zowel in kracht als in schoonheid, vandaan haalt. Zij mag meer van zich laten horen in de toekomst.
Atréjoe wordt gespeeld door “volwassene” Bram Verreth. Hij speelt zijn hoofdrol verdienstelijk. Speltechnisch hoogtepunt is zijn uitval richting Kleine Keizerin: de verbijsterde en verbitterde reactie dat hij zo veel heeft moeten lijden om niets.
De voorstelling heeft er lekker de vaart in zitten. Decor- en scènewisselingen zijn heel erg goed. Van de begraafplaats zitten we bijvoorbeeld bijna vloeiend in een mum van tijd in de boekwinkel, maar op veel meer plekken loopt het vloeiend in elkaar over. Sommige scènes zijn echt mooi. De ondergang van het paard Artax in de moerassen van treurigheid bijvoorbeeld, en Oeyoelala, het orakel van het zuiden, zijn mooi uitgebeeld. Op andere momenten wordt het doel gemist. De weg naar het orakel van het zuiden, met de sfinxen en lasers, weet niet te overtuigen.
De kostuums zien er zeer professioneel uit en zijn voor het overgrote deel werkelijk schitterend, met een enkele misser hier en daar. Ook de grimeafdeling levert topwerk af. De draak Falkor is eveneens een plaatje.
De muziek van Stefan van Guyse is weinig memorabel, maar tijdens de voorstelling werkt ze goed. De teksten zijn functioneel en goed. Opvallend is zeker ook de goede verstaanbaarheid van de liedjes en teksten.
Bij een laatste voorstelling horen natuurlijk ook de bedankjes van de cast aan de mensen die het mogelijk maakten. En terecht. Met het Oneindig Verhaal heeft Event-Team een mooie amateur-productie neergezet waar vele collega’s van zullen dromen. Het valt te hopen dat op deze ingeslagen weg kan worden voortgezet.
