Hofplein slaagt er vaak in van bekende verhalen in een ander jasje een mooie voorstelling te maken. Deze “De Wonderbaarlijke Reis van mijn vader Odysseus” mag dan een wel erg lange titel hebben, de productie die onder deze naam wordt neergezet is zeker een bezoekje waard. Na “De Nieuwe Kleren van de Keizer” hebben we hier alweer een hoogtepunt in het repertoire.
Wie de verhalen van Odysseus’ omzwervingen na de veldslag bij Troje kent is wel in het voordeel. Hoewel zijn verhaal helder wordt ingeleid, is deze inleiding ook beknopt. In de musical volgen we Telemachos, zoon van Odysseus, die op de terugkeer van zijn vader zit te wachten, terwijl de omgeving die eigenlijk niet meer verwacht. Zijn moeder Penelope wordt lastiggevallen door Antinoos, in de veronderstelling dat Odysseus nooit meer naar huis zal terugkeren. Een aanzoek wordt door Penelope geweigerd. Niet zolang Telemachos hem niet accepteert. Een briljante manier van afhouden, aldus Telemachos, want ik accepteer Antiroos nooit.
Als hij het wachten definitief zat is, vraagt hij zijn vrienden mee op reis, op zoek naar zijn vader. Hoewel de jongens Polites, Elpenoor, Eurylochos en het meisje Nausikaठniet echt staan te trappelen gaan ze toch met hem mee. Telemachos gelooft onvoorwaardelijk in zijn vader, en is niet echt onder de indruk van de slachtpartijen die hij in eerste instantie tegenkomt.
Natuurlijk belanden ze ook bij de Kyklopen, komen ze Aeolos, god van de winden, tegen. In beide gevallen gaat het, ondanks enorme blunders, net goed. Maar niet alles is zoals de mythen doen geloven. Zo blijken de Sirenen toch een ander type vrouw dan de naam doet vermoeden en straalt van de monsterlijke Skylla toch iets minder dreiging uit.
Tijdens de voorstelling gaan wel een aantal dingen opvallen: er zijn wel erg veel anachronismen in het spel, en ook de tijdlijnen kloppen niet. En zo blijkt langzaam dat alles niet helemaal is zoals het in eerste instantie leek. Deze wending, die langzaam tot je doordringt, is zeer mooi gevonden.
Telemachos en zijn vrienden spelen hun rollen prachtig. Ze hebben de humor uit het script goed opgepakt, en, hoewel er door de hoge grapdichtheid wel eens één de mist in gaat, wordt er erg goed getimed. Zo is, na een gesprek over de noord, het antwoord op de vraag hoe het heet als je echt recht omhoog wil erg geestig, maar is er nauwelijke reactie uit de zaal. Andere grappen zijn zo subtiel dat ze even de tijd nodig hebben om tot je door te dringen. Wel een nadeel is dat er door een aantal van hen erg snel wordt gesproken, waardoor soms wat lastiger te volgen is. Zeker als je achter in de zaal zit, mede omdat de spraak onversterkt is
Wie Mentor nu precies is, is een beetje vaag. De expert in en liefhebber van groenten blijkt de publiekslieveling, en dat is begrijpelijk. Hij weet als hij op ‘t podium staat de show te stelen. Het samenspel tusen Penelope en Antinoos/Odysseus is ook erg sterk. De laatstgenoemde dubbelrol wordt gespeeld door professional Klaas Hulst, die aan het jonge talent een stabiele basis biedt.
Witte kostuums tegen een decor van witte doeken is niet de meest voor de hand liggende keuze, maar het contrast blijkt toch voldoende om het goed te volgen. De avonturen worden geillustreerd aan de hand van projecties op ongeveer dezelfde manier als dat bij de laatste versie van Chess gebeurde. Ze worden live gemaakt met een video-camera. In dit geval zijn ze echter echt een onderdeel van de voorstelling. Ook spelscenes worden op deze manier geprojecteerd, terwijl we ze ook op de achtergrond gemaakt kunnen zien worden. Soms wordt het gefilmde beeld met een soort blue-screen techniek aangevuld met reeds opgenomen beelden. Ook daar zitten weer diverse visuele grappen in, wat je wel een gevoel geeft attent te moeten zijn om niets te missen. Het enige grote decorstuk is de “boot”, die minimalistisch is uitgevoerd. Wat er allemaal met deze ” plank op een veer” gedaan wordt, getuigt van een enorme vindingrijkheid. En zo is het plaatje van deze musical inderdaad een plaatje.
De muziek is ditmaal niet van huiscomponist Ton Scherpenzeel, maar van Keimpe de Jong. Hij schotelt ons een bonte mengeling van muziekstijlen voor, die modern klinkt. Hij weet er met veel snaarklanken een Grieks-oosterse draai aan te geven. Alleen de kakofonie van geluid in het nagenoeg instrumentale Dans van de verkeerde winden ligt minder lekker in het gehoor, maar de titel maakt al duidelijk dat dit wel functioneel is.
Als de voorstelling is afgelopen blijkt het half 10 te zijn; een lange voorstelling dus die je niet zo beleeft. De tijd is omgevlogen, en dat is misschien wel het grootste compliment.
Gezien: Cast A.
