Bij Jeugdtheater Hofplein heeft Roodkapje, die eigenlijk Roos Kapje heet, twee zussen. Linda, en Jessica. Haar vader is de leider van de ploeg houthakkers. Gehuld in een jas van wolvenhuid trekt hij in het voorjaar samen met de takkenwijven en de houthakploeg er dagenlang op uit om bomen te kappen. Oma heeft nog steeds een huisje in het bos, en ook kent het sprookje nog een jager, die over de veiligheid van de bewoners waakt. In deze tijden zijn er ook nog de ambtenaren De Vink en Rademakers. Zij zorgen voor de regels (controleren vergunning jager, beschermen bedreigde diersoorten). En dan is er nog het wolvengezinnetje, dat moeder wolf in haar eentje leidt (vader hangt deels om vader Kapje). Twee mini-wolven, en de oudste zoon Sjon. Als hij zijn moeder moeizaam iets wil duidelijk maken (“ik moet je iets vertellen”), is zij verguld; een homo-zoon om mee te shoppen. De ware boodschap wordt minder enthousiast ontvangen. Sjon is vegetariër.
Als op een dag Roodkapje met een mand vol verse wafels en een fles wijn richting haar zieke grootmoeder vertrekt, verdwaalt ze. Het ambtenarenapparaat liet de houten richtingaanwijzers net vervangen door aluminium palen. Dat de wafels lauw en daarna koud worden is het minste van Roodkapjes zorgen, en van haar oma. Alles leidt naar een verrassende ontknoping.
Ondanks de wat gedateerde naamgrappen (Linda, Roos en Jessica, John/Sjon de Wolf) is Roodkapje een frisse voorstelling geworden. Humor zit in van alles, zoals de vreemde “vloeken” die worden geuit, met hier en daar een actuele grap, met name bij de ambtenaren. Als Roodkapje net haar rode kapje gehad heeft bijvoorbeeld, en de ambtenaren even de integratiewetgeving erbij willen pakken. De vormgeving is sober, en tegelijkertijd mooi gedaan. Een woud van lampen van het model logo-Pixar, maar dan groter is simpel en efficient. En zo’n boom is net zo makkelijk ook een microfoon. Aan het begin van de tweede acte leveren ze, brandend, een geweldig effect. De muziek is passend, en herkenbaar Ton Scherpenzeel. Zijn oeuvre voor dit theatergezelschap is enorm, maar kent zelden echt zwakke plekken. De keus om rock’n'roll aan wolven te koppelen is weliswaar niet uniek (denk aan Studio 100’s De Drie Biggetjes), maar wel een goede.
De kostuums van de wolven, eveneens rock’n'roll leder, met een sexy moeder waarbij nog wel wat vacht te ondekken is, zijn in de opening niet helemaal duidelijk. Als ze vermomd als Sinterklaas, met de kinderschaar als zwarte piet bij de familie Kapje op visite komt, wordt dit tijdens de scene pas duidelijk. De overige kostuums zien er mooi uit.
Maar natuurlijk gaat het om het stuk zelf. De zaal die bij deze premiere waarschijnlijk vol familie zat, leek meer last van de stress te hebben dan de spelers. Er werd weinig uitbundig gereageerd. Desondanks is deze RoodKapje een geslaagde, leuke voorstelling. Thijs Hannema acteert en zingt uitstekend als vader Kapje, en ving het onbedoeld loslatende touwtje uit oma’s brievenbus leuk op. Julie Notenboom speelt de rol van Roos Kapje prima. Verder vallen moeder en zoon wolf op: Stefanie van Lit en Joeri van Spijk vertolken deze twee tegenpolen uitstekend. Waar de kleine wolven vooral vertederend zijn, weten ze ook wel op de lachspieren te werken. De wat dommige, maar vooral burocratische ambtenaren zijn degene die voor het gevaar zorgen. Het tweetal Samara van den Boogert en Valerie Delwel is zeer grappig als ze met de beste bedoelingen, of moeten we zeggen regelgeving, iedereen voor de voeten lopen.
Roodkapje is origineel bewerkt. Door de leuke nieuwe elementen toe te voegen, en tegelijkertijd toch een groot deel van het origineel te bewaren balanceert de voorstelling tussen herkenning en verrassing. Er wordt gespeeld met de clichés als de waarschuwing dat ze toch vooral “op het pad blijven” en “trek maar aan het touwtje”. De reden waarom oma een touwtje heeft is trouwens erg goed gevonden. Jeugdtheater Hofplein weet vrijwel altijd originele leuke voorstellingen neer te zetten, en deze Roodkapje hoort daar zeker bij. De moeite waard voor een bezoekje.
Roodkapje in deze regie wordt gespeeld tot en met 7 maart in theater 222. Daarna zijn er op 12 en 13 maart nog 2 voorstellingen in Papendrecht. Wij zagen cast B. Later dit jaar zal een andere groep met een andere regie dezelfde voorstelling spelen.
Foto’s: Joke Schot
