Het decor laat weinig aan de verbeelding over. Een regenboogparaplu, een regenboogvlag en zelfs zijn shirt siert de regenboog. Gay is the word. Dat blijkt wederom als het welkomslied, “Wilkommen”, klinkt met een aangepaste tekst. De 75-jarige Jimmy Hutchinson (volgend jaar zit hij 50 jaar in het vak) vertelt in zijn eigen Jimmy-taal, een mix van Engels en Nederlands, en mogelijk een verdwaald woord Duits), over liedjes van componisten uit het verleden, die gay waren, of die kant op leunden. Niet om te outen, maar om te vieren. En zo zal niemand verrast zijn over Cole Porter, die dubbelzinnigheden in zijn teksten stopte. ‘You’re the’ top ligt er natuurlijk heel dik bovenop, maar precies Gabriel pakken van de aartsengelen, om ‘Blow Gabriel Blow’ te kunnen schrijven, of als jongensnamen Tom en Dick te pakken, is natuurlijk niet per ongeluk. Maar minder bekend is het vast van Leonard Bernstein, die naast een gezin ook een lover had. We kunnen het vieren, omdat het gay zijn min of meer geaccepteerd is, terwijl het in zijn jeugd in Canada nog strafbaar was.
En zo is het blok voor de pauze gevuld met musicalklassiekers uit shows als ‘Company’, ‘South Pacific’ en ‘the Wizard of Oz’, die of een onderwater-boodschap hebben, of geschreven zijn uit eigen ervaring, om ze vervolgens door een vrouw te laten zingen. Bij die laatstgenoemde show, en de betekenis voor de gay community wordt uitgebreid stilgestaan.
De tweede akte gaat op dezelfde voet verder, om tenslotte te eindigen met shows die een openlijk gay thema of gedeelte hebben, en die dus ook een stuk actueler zijn: ‘Avenue Q,’ ‘Rent’, ‘Kinky Boots’, ‘Fun Home’, ‘Falsettos’ en ‘La Cage aux Folles’. Hier blijft een verdere toelichting achterwege. Om tenslotte de rol van het gay publiek te benoemen, want uiteraard zijn zij altijd flink vertegenwoordigd geweest.
Hutchinson heeft een heldere stem, en weet hier goed mee te variëren. Bijvoorbeeld de overgang van Maria naar America krijgt hierdoor een leuk effect. Een echte grap wordt uitgehaald met Georg Friedlich Hà¤ndel, die hoegenaamd een stuk heeft geschreven dat ‘Anna peca di Pistola’ heet, om vervolgens ‘There’s no business like show business’ in Hà¤ndel stijl uit te voeren.
De degelijke uitvoeringen van de liedjes, in combinatie met de prettige verhalen in deze intieme setting, maken van de voorstelling een gezellig samenzijn. Hutchinson is een performer met een gunfactor, die zich af en toe verspreekt, en zich uit in een wonderlijke mengvorm van Engels en Nederlands, maar die wel goed te volgen is. Het stukje drag net voor de pauze had van mij dan weer niet gehoeven, juist omdat hij zelf ook meldt dat drag een vorm van entertainment is, en niets met gay te maken heeft. De voorstelling zelf is leuk voor elke musicalliefhebber. Voor gay’s een feest van herkenning, en voor de anderen hier en daar ook leerzaam (bijvoorbeeld hoe The Wizard of Oz ervoor heeft gezorgd dat homo’s in geheimtaal konden vragen naar de geaardheid van een ander).
De voorstelling is in ieder geval nog te zien op zaterdag 26 (avond) en zondag 27 mei (middag) in het Betty Asfalt Complex in Amsterdam.
