Brussel, de hoofdstad van onze zuiderburen, lijkt niet meteen een logische plaats voor een Vlaamstalige musical. De stad is voornamelijk bevolkt door walen en die zullen niet zitten te wachten op een musical in het Vlaams. Het theater zelf staat zelfs in een wijk die voornamelijk door Franstalige wordt bewoond.
Pal tegenover de Koninklijke Vlaamse Schouwburg ligt het Theater Arte. Voor dit theater is het de eerste eigen productie in hopelijk een lange traditie van musical- en muziektheater. De wil is er. Waar landelijk een poging is ondernomen om de musical de nek om te draaien door de subsidiering stop te zetten is het, hoe frappant, juist weer de subsidiering van de stad Brussel die deze voorstellingen mogelijk maakt. Zo kunnen Vlaamse theatermakers kennis maken met hun hoofdstad en is er tevens een exclusief, Vlaamstalig theateraanbod complementair aan dat van de schouwburg aan de overkant van de straat. Nadelig gevolg is wel dat de voorstelling niet zal kunnen reizen, en dat is voor deze buitengewoon leuke voorstelling jammer. Het is te hopen dat vele Vlamingen hun schroom weten te overwinnen toch deze voorstelling zullen gaan bekijken, want deze frisse, laagdrempelige show verdient het om gezien te worden.
De voorstelling is sketch-matig opgezet. Zo krijgen we steeds verschillende personen te zien in situaties die met liefde de maken hebben. Vanaf de “in den beginne” tijdens de opening gaan we via de eerste date, de situaties waar twee karakters niets met elkaar gemeen hebben, het meepraten (en liegen), de filmdate bij de film die je niet wilde zien, de twijfel voor het huwelijk naar het huwelijk zelf.
In de tweede akte zien we de huwelijkse perikelen: de wildebras die in braaf huisvadertje verandert, gezellig met het hele gezin in de auto en eindigt met nieuw ontluikende liefde tussen twee oudjes die hun partner verloren. Hoewel het dus gaat om een bewerking van een Amerikaanse show komt de situaties in de voorstelling geen moment Amerikaans over. Het is gewoon België - Nederland.
De kracht van de show zit in de herkenbaarheid. Genante situaties die je zelf ooit wel meemaakte, of waarvoor je niet heel ver in je kennissenkring hoeft te graven om een soortgelijk geval mee te maken. Het afspraakje met de persoon die zo totaal anders is als je zelf bent maar zo graag wil dat je je anders voordoet dan je bent. Het telefoontje dat je zo graag wilt krijgen, maar waar je gevoel van zegt dat ze niet zal komen; het zijn zomaar twee voorbeelden die ook in deze show aan bod komen. Toch kent de show ook zijn ontroerende momenten, zoals de eeuwige bruidsmeid. Niet alle scenes zijn even sterk, maar de vaart zit er goed in. Slecht af en toe, op een ontroerend moment, wordt wat gas teruggenomen.
De voorstelling wordt gespeeld door vier jonge Vlaamse theatermakers. Drie van hen komen van het Conservatorium van Brussel, de vierde deed zijn opleiding in Tilburg. Kevin de Bruyne is net afgestudeerd in Brussel en de man achter de keus voor deze voorstelling. Hij is vooral sterk in het spelen van de wat sullige types. Zijn opleidinggenotes Caroline Ceulemans en Lokke Dieltiens spelen de diverse vrouwenrollen met verve. Geert Peeters heeft een indrukwekkend stemgeluid en speelt met name de aanwezige mannen sterk. Het mag dan ook niet verbazen dat we hem binnenkort als alternate Gaston in Scheveningen kunnen bewonderen. Dat de zaal op deze donderdagavond nagenoeg leeg is (Brussel is een werkstad; in het weekend is het gelukkig beter) lijkt hen niet te deren. De energie spat er van af. De muzikale ondersteuning bestaat uit een piano en een viool. Violiste Elke Vanderverre weet mooi de accenten aan te geven bij het pianospel van Tim Gistelynck.
De voorstelling heeft nauwelijks een decor. Een scherm waarop voor elke scene een toepasselijke tekst verschijnt: een titel van een bekend vlaams of nederlands liedje (zoals Het is een nacht of Liefde is een kaartspel). Titels die in de finalesong weer terugkomen. Verder zijn het de requisieten die de scenes verder aankleden. Stoelen, en twee hopen materiaal die in 1 van de eerste scenes op het podium zijn uitgestort. Het maakt de voorstelling fris en flitsend. Visueel het fraaist is de scene in de auto, waarin ieder een gele regenponcho aan heeft. Verder is er alleen een stuur. Simpel, maar perfect uitgevoerd.
Minder goed geslaagd is de belichting, met name het gebrek eraan. Je mist regelmatig gelaatsuitdrukkingen die je zo graag wel had willen zien. Aan de geluidskant overstemt de pianomuziek soms de stemmen, zodat je het niet goed verstaat. En ook dat is jammer. Het zijn slechts kanttekeningen bij een lekker avondje uit. Het kan nog tot half oktober.
