Veel is er niet bekend over de onderlinge verstandhouding tussen à‰dith Piaf en Marlene Dietrich, wel dat ze elkaar hebben ontmoet, en dat er een foto bestaat met een hartstochtelijke kus tussen beiden. “In Bed met Dietrich en Piaf” neemt een aantal feiten uit de levens van beiden, en fantaseert er verder lustig op los. Het plan van Dietrich om Hitler te vermoorden bijvoorbeeld, wordt een filmscéne, geregisseerd door Orson Welles, waarin Dietrich der Führer verleidt, en Piaf hem na het horen van het codewoord Rosebud moet doodschieten. Maar juist hij weet bij haar aarzeling de vinger op de zere plek te leggen tussen de twee. Het is de meest hilarische scene in de voorstelling, die naast een mooie schets van de karakters presenteert.
Als de voorstelling begint heeft Marlene Dietrich zich opgesloten in haar appartement in Parijs. Gordijnen gesloten, een enorme puinhoop, een documentaire-crew voor de deur die ze niet wil binnenlaten. Ze is al in geen tijden buiten geweest. Dan komt de geest van Edith Piaf langs, en komen er herinneringen naar boven. En schieten we terug naar gebeurtenissen uit hun beide levens. De vrouwen nemen geen blad voor de mond; hier en daar vliegt de schuttingtaal je om de oren. Natuurlijk komt Piaf’s liefdesleven aan bod, en de tragische gebeurtenis met haar grote liefde, de (getrouwde) bokser Marcel Cerdan, en zeker ook de weinig succesvolle optredens in Amerika (inclusief de live nasynchronisatie) en haar verslaving. Maar het perspectief is toch vooral dat vanuit Marlene, de ooit gracieuze filmster die met vrijwel iedereen een slechte verstandhouding heeft. Niet in de laatste plaats haar dochter Maria, die een vuil boek over haar heeft geschreven. Een vrouw die gek was op vooroorlogs Berlijn, waar alles kon, maar naar Amerika gin, en pas ver na de oorlog weer terugkeerde, wat haar toen een jouwende ontvangst opleverde. En uiteraard of de uitspraak van Dietrich, “Ik zou een geweldige Piaf zijn”, wel echt waar is. De zangdemonstratie erna geeft daar eigenlijk wel al meteen antwoord op.
De rol van Marlene Dietrich wordt mooi gracieus gespeeld door Frédérique Sluyterman-van Loo. Ze neemt je mee in haar gevoelsleven, in haar gedachten, en zingt met de juiste Dietrich-stem. Tegenspeelster is Irene Kuiper, die met krullenkop, zwarte jurk en houding Piaf goed vertolkt. De kans om bij haar zang in parodie te vervallen ontwijkt ze mooi, al missen we wel een klein beetje de overdreven R, al hoeft ze van de keuze geen spijt te hebben. Dienstbare derde op het podium is Ger Otte, die alle andere rollen en rolletjes, zoals de bediende of de bokser, vertolkt en tevens voor de muziek zorgt. Achter de vleugel, maar natuurlijk ook met de accordeon. Orson Welles doet hij erg goed, maar vooral in de moordaanslag op Hitler kan hij als beoogd slachtoffer lekker los gaan.
De titel van de voorstelling lijkt een verwijzing naar de beroemde Madonna-documentaire In Bed With Madonna, maar kan evengoed alleen maar slaan op de eventuele lesbische relatie tussen de twee. Natuurlijk wordt de schatplichtigheid van onder andere Madonna aan Dietrich aangekaart (“Ik speelde vulgair, zij is vulgair”), terwijl de levenswijze van Piaf wordt vergeleken met onder andere Janis Joplin en Amy Winehouse. Piaf ging er altijd volledig voor.
Wie een liedjesprogramma verwacht komt bedrogen uit. Deze voorstelling is vooral een toneelstuk over twee diva’s, waarin liedjes veelal maar kort worden gezongen, en dus allesbehalve een songbook van de twee. Daarmee hoeven de liedjes ook geen kopieën te worden van de originele uitvoerenden, zoals dat bij de voorstelling Piaf wel gebeurt. De klank en intonatie wordt geraakt, en dat is efficiënt genoeg voor dit boeiende en fascinerende relaas over twee totaal verschillende vrouwen, elk met hun zwakke en sterke kanten.
In Bed met Dietrich en Piaf is slechts 1 week te zien in het Zonnehuis in Amsterdam. Wees er dus snel bij.
