Doris Baaten speelt in de musical Droomvlucht de rol van oma van Lila. Samen met haar kleindochter belandt ze in het Elfenrijk. De veelzijdige actrice speelde vorig seizoen de rol van Hyacinth Bucket in de theaterversie van “Schone schijn”, of “Keeping Up Appearances”. Daarvoor was ze onder andere te zien in een groot aantal musicals, zoals “Chicago”, “Anatevka”, “Fame” en “My fair Lady”. Ze speelde jarenlang in de jaarlijkse musicalparodie Forbidden Musicals.
Hoe is het Droomvluchtavontuur voor je begonnen?
In het beginstadium, vorig jaar, ben ik bij de productie betrokken geraakt. Bij een heel nieuw stuk is het altijd een creatie. Dat ligt bij een bestaand stuk anders. Als bij Chicago op de eerste repetitiedag een mat wordt uitgerold met een lichtplan, en daar moet je staan; daarbinnen kun je, als je je echt verdiept in het personage, nog veel doen en er absoluut voor zorgen dat je een uniek personage neerzet. Maar bij een heel nieuw stuk is het altijd je eigen creatie. Niemand heeft het ooit voor jou gespeeld. De musical Droomvlucht zal hopelijk over een jaar of 10 weer een keer gespeeld worden en dan is er dus al een oma geweest die er vorm aan gegeven heeft. Dat is je inbreng.
Zijn er inspiratiebronnen die je voor de invulling van de rol hebt gebruikt?
Jazeker, ik heb de rol in de workshopperiode anders gespeeld dan ze uiteindelijk geworden is. Ze is getransformeerd naar wat ik nu speel. Ik heb zelf nooit oma’s gekend in mijn leven, dus ik heb me gebaseerd op wat ik nou een fijne oma had gevonden. Dat is een oma die niet oordeelt, die overal voor in is, waar je het gezellig hebt en van wie je de dingen krijgt die je van je eigen ouders niet mag. Zodat elk kind denkt: “dat is een leuke oma.”
De rol, die je speelt, heeft een zeker verrassingselement. Kan de attente kijker al in een vroeg stadium aanwijzingen in die richting zien, net als bij een film als “The Sixth Sense” bijvoorbeeld?
Er zitten zeker aanwijzingen in. De motoriek is in de mensenwereld zwaarder dan tijdens de reis die we gaan maken. En meteen in de eerste scene zit al een moment waarvan je later denkt: “O ja, dat is die groet.” Het enorme plezier en de gretigheid waarmee oma zich in het avontuur stort en de herkenning van de fauntjes en boswezens. Iedereen ziet ze, maar oma herkent ze. Het zijn maar kleine dingetjes, maar de goede kijker kan ze zien. Het is een avontuur, en tegelijkertijd is het voor oma bekend terrein.
Eerder heb je bekende karakters vertolkt. Rollen die al door vele anderen gespeeld zijn zoals Chicago, maar ook Evita, of Hyacinth Bucket. Deze oma is een vrij karakter. Is dat een andere manier van benaderen. Een andere druk?
Druk is nooit een issue voor mij. De voorbereiding zit altijd in: “Wat heb ik te zeggen? Wat is mijn tekst? En wat wordt er over mij gezegd?” Dus wat is er vanuit het script bedacht en wat valt er hier te spelen. Dat je voor Evita kunt putten uit een enorm archief aan beeld en geluid. Dat heb ik allemaal gedaan in die periode, omdat het een historische figuur was. Je kijkt hoe ze ging zitten: hoe ze haar benen over elkaar sloeg en hoe ze haar armen legde, omdat ze mooie sieraden had. Hoe ze iemand aankeek en hoe ze praatte. Al die dingen heb je met een dergelijke rol voorhanden.
Deze oma heb ik verzonnen in kleine dingetjes: de motoriek en de sprankeling. Ik haal dat uit wat de tekst is. Dan ga je dat in jezelf opzoeken. Als je gemeen moet spelen denk je toch: hoe ben ik als ik gemeen ben. Je kan wel naar Evita Peron kijken en zien dat het een keihard wijf is, maar die hardheid moet ergens mijn hardheid zijn, want dan geloof je me. Anders wordt het een plaatje, dan wordt het niet persoonlijk. Het is altijd een zoektocht. Alle rollen die je speelt zeggen iets over jezelf. Het is jouw vertaling van de emoties van het personage.
Het leukst is natuurlijk om een totaal ander iemand te spelen; wij proberen ons in het dagelijks leven toch enigszins aangepast te manifesteren. Sophie, de schoonmoeder van Sissi, in Elisabeth is bijvoorbeeld zo iemand. Ze is niet helemaal eendimensionaal, want dat is niemand, maar ze is vooral hard. Dat is een feestje om te doen, want dat doen wij normaal niet. Dan kan je eens lekker los. Bij de meest gemene rollen, zoals deze Sophie, heb ik de meeste fanmail ooit gehad (Doris lacht). Dat vond iedereen leuk. “Yes, dat willen wij ook. Eens lekker van leer trekken.”
