In gesprek met Thomas van Goethem

Hoe kun je de voorstelling verder vergelijken met de Nederlandse versie?
Visueel ga je praktisch hetzelfde te zien krijgen. Het decor is hetzelfde, de kostuums zijn hetzelfde en hier en daar hebben we in de Vlaamse versie wat meer details toegevoegd. Ik heb wel het gevoel dat de regisseur, die de productie in Nederland ook heeft geregisseerd en ze dus ook veel heeft gezien, er mee bezig is geweest om te kijken waar de productie te verbeteren is. Ik heb als acteur wel het gevoel dat ik aan iets aan het werken ben. Bas laat ons vrij om onze rol op onze eigen manier in te vullen. Ik bijvoorbeeld ben geen gespierde megastoere prins, maar zet door middel van andere klemtonen en karaktereigenschappen wel een eigen prins neer. Zo heb ik persoonlijk het idee dat er om die reden ook een grotere chemie hangt in de Vlaamse cast. Misschien heb ik het mis en is het gewoon omdat we hier allemaal dezelfde leeftijd en opleiding hebben, terwijl er in Nederland daar meer verschil tussen zat. In Nederland zat er ook veel improvisatiewerk tussen Titus en Fien in de voorstelling, en dat is er hier allemaal uitgebonjourd. Laurenz (Hoorelbeke) en Maja (van Honsté) die die rollen hier spelen zijn evengoed de sterren van de show. Samen met onze Nederlandse collega Mart (van den Hout), die de koning
overtuigend Vlaams speelt, ben ik er zeker van dat we jong en oud aan het lachen gaan krijgen.

Van sprookjesprinsen weten we dat ze in de laatste minuten even komen opdraven om hun prinses op te halen. Hoe is dat hier? Sta je een uur in de coulissen te wachten op dat ene moment?
Ja, daar komt het bijna op neer met dat verschil dat deze prins wel twee leuke nummers mag zingen. Een prins in een sprookje hoeft ook niet meer te zijn dan dat lijkt mij. Ware het wel dat ik in deze productie een dubbelrol speel. De eerste twintig minuten ben ik dus geen prins, maar iemand anders. Voor de aandachtige kijkertjes is er dus nog een extra spel: “zoek de prins” (lacht hard). Nee, ik ben dus de hele voorstelling bezig, maar de prins is er pas tegen het midden aan. Dan mag ik effectief mijn zwaard trekken, de slechteriken verslaan en het meisje van men dromen kussen. Een dankbare rol, niet zozeer als acteur om te spelen, maar welk meisje droomt nu niet weg als er een prins opkomt. Mijn nichtje is ook al twee weken bezig dat haar ‘Tomtom’ de prins gaat spelen van Doornroosje.

In hoeverre voel je jezelf een prins?
Niet zo, ik ben een spring-in-t-veld, en al zeker niet zo afgelikt. Ik ben persoonlijk een waanzinnig harde werker daar waar een sprookjesprins in mijn ogen toch echt niet veel hoeft te doen naast mooi zijn, zoeken naar een prinses en koning worden. Ik ben wel best ijdel, dat heb ik dan wel weer met een droomprins gemeen.

Je staat soms zelf met een microfoon langs een rode loper. Is er een vraag die je zelf bezig houdt?
Ik vraag me af wat het publiek in de musicalsector nog zou willen zien. De producenten zijn eindeloos bezig met origineel uit de hoek komen en “edgy” bezig te zijn en dan komen ze als gevolg met “Assepoester — het tamelijk ware verhaal”. Onze musical-scène is, voor zover ik weet, écht begonnen met “Les Miserables” en “the Phantom of the Opera”, de klassiekers, laat die nog eens komen. Maak iets wat de mensen willen zien en waar ze, zo’n duur ticket, voor willen betalen. Er zijn volgens mij voorstellingen die de mensen willen blijven zien, zoals een “The Sound of Music”. Ga het dus niet te ver zoeken, want simpel kan ook, tenminste als er bekwame mensen mee gemoeid zijn. Het is wel triestig, want ik ontmoet vaak mensen die musical aan het studeren zijn en dan denk ik: ‘Ja, succes. Ik hoop van harte dat we elkaar ooit wel eens ergens tegenkomen.’ Maar helaas is de realiteit toch meestal anders. Wij zijn nu blij dat we een job hebben, maar we moeten het met zo’n 15 voorstellingen doen. Ik heb zelf ander werk om op terug te vallen, maar anderen vallen stil zodra dit ophoudt, tot mijn grote spijt want god, wat hebben wij talent in dit land!