Twee jaar geleden was er in Torhout de musical Honk!, opgevoerd door de amateurs van De Vondeling. De ervaring was fenomenaal; een verbijsterend sterke voorstelling en mogelijk de allerbeste amateurvoorstelling die ik ooit zag. Ons enthousiasme werd gedeeld door de Engelse schrijvers van dat stuk, George Stiles en Anthony Drewe, van wie Betty Blue Eyes op West End te zien is, en die ook verantwoordelijk zijn voor de nieuwe nummers in de Mary Poppins musical. De auteurs gaven de jongens, die als KotéKoer zijn verdergegaan, de gelegenheid hun musicalversie van Peter Pan in Vlaanderen op te voeren, een primeur voor het Nederlands taalgebied. Nu, twee jaar verder, is het dan ook zo ver, en is Peter Pan in première gegaan.
Peter Pan is een gewilde figuur voor theatermakers. Het verhaal van J.M. Barrie werd natuurlijk door Disney vereeuwigd, maar aan andere versies geen gebrek. Opus One maakte een eigen versie in Nederland en een aantal jaar later was er weer een andere versie te zien in Vlaanderen, met Vera Mann als Peter Pan.
Peter Pan begint in huize Darling. Wendy, John en Michael, de kinderen des huizes hebben een nanny op vier poten, de fikse hond Nana. De verstandhouding tussen Nana en papa George is niet zo best, mede door de haren die Nana op zijn broek achterlaat.
In de slaapkamer van de kinderen blijkt Peter Pan al eens gesignaleerd door moeder Mary. Hij heeft toen zijn schaduw achtergelaten, en Mary heeft deze opgeveegd, in een potje gestopt en in een kist in de kamer bewaard. Als Mary en George op een avond op stap zijn keert Peter Pan terug om zijn schaduw op te halen, samen met fee Tinkelbel. Als Peter Pan het potje niet openkrijgt trekt hij de aandacht van de nog slapende Wendy.
Peter Pan neemt Wendy mee als moeder voor zijn verloren jongens in Nimmerland, en tot zijn ongenoegen gaan ook Michael en John mee. Tinkelbel vind de aandacht van Peter voor Wendy maar niets, en weet Toedels zo ver te krijgen dat hij Wendy uit de lucht schiet. Hoewel zij het overleeft, krijgen Peter Pan en Tinkelbel ruzie. Op het eiland bevinden zich ook de piraten onder leiding van Peter’s aartsvijand kapitein Haak, en de indianen van bondgenote Tijger Lelie. Het wordt voor de drie Darling-kinderen een groot avontuur.
Een voorstelling als deze staat of valt met de geloofwaardigheid van Peter Pan. Matthijs Vandekinderen speelt de rol perfect. Charmant, maar bij vlagen kinderlijk egocentrisch. Immer stoer als hij in het zicht is, maar ook zeker met kwetsbare kantjes. Ook zijn zang is uitstekend. Janis van Dorsselaer is een uitstekend zangeres en komt als Wendy prima uit de verf. Tom Versée als de ernstige,wrede kapitein Haak en Pieter Roets als de onhandige, spreekwoorden verhaspelende assistent Smee zijn een mooi koppel. Michael en John Darling weten te vertederen, en dat weet de jongens-onder-elkaar sfeer van de Verloren jongens eveneens te bereiken.
Waar sommige Peter Pan-versies gebruik maken van een actrice voor de rol van Tinkerbel is zij hier niets meer dan een lichtje of lichtbundel. Dit zorgt ervoor dat alle tekst of emotie door andere acteurs vertaald moet worden, maar maakt de rol van het kleine feetje wel geloofwaardiger. De twee dieren in het stuk zijn acteurs in kostuum. De actieve Nana, en de enorm grote krokodil zorgen voor precies het goede effect. “Aaaah” (lief) bij de hond, “Aaaaaaaa(rg)h” (verschrikt, maar ook geamuseerd) bij de krokodil. Het decor voldoet prima, en met zowel kleine als grotere wijzigingen wordt soepel van plaats van handeling gewisseld. Het vliegeffect ziet er fraai uit en wordt goed gedoseerd gebruikt.
Een flink compliment verdient ook het orkest onder leiding van Ruben vanden Broucke. Ze produceren een geluid dat niet te onderscheiden is van hun professionele collega’s.
Minder sterke punten zijn er nauwelijks. Af en toe kan de voorstelling iets meer licht gebruiken, af en toe kan de voorstelling iets meer vaart gebruiken (al worden een aantal van die momenten al goed met grapjes boeiend gehouden), en soms staat het geluid iets te zacht. De rollen die dialect gebruiken zijn voor een Nederlander al lastig te volgen, maar als het volume dan ook nog eens laag is, wordt dat onmogelijk. En dat is toch jammer.
Na Honk! waren de verwachtingen heel hoog gespannen. Zou het Koté Kour lukken met Peter Pan deze voorstelling nog te overtreffen? Dat is net niet gelukt, maar dat is alleen te danken aan de kracht van het originele stuk. Peter Pan is een mooie musical, maar Honk! is, mede door de vele kleurrijke rollen, niet voor niets het paradepaardje van Styles en Drewe. Een geweldige orkest, de prima regie, sterk acterende spelers, fraai zingende hoofdrolspelers, de soms zeer professioneel ogende decors en uitstekend vliegwerk maken van Peter Pan een buitengewoon aangename ervaring. Het is te hopen dat dit uitstekende niveau bij een volgende voorstelling weer kan worden gehaald.
Peter Pan is tot en met zondag 11 september te zien in de Stadsschouwburg van Brugge.
