Het verhaal:
John Kander en Frank Ebb zijn de makers van twee wereldberoemde musicals: Chicago en Cabaret. Musicals die een dosis vrolijkheid combineren met verhaallijnen die ook de minder aangename kant van het leven aankaarten. Hoewel dat niet voor al hun shows geldt, is dat wel het geval voor de productie die InTeam Producties vanaf afgelopen weekend drie weken op de planken brengt. Kiss of the Spider Woman speelt zich voornamelijk af in een Argentijnse cel ten tijde van de junta. In deze cel krijgt Molina gezelschap van Valentin. De homoseksuele Molina zit al een aantal jaren vast vanwege het ongewenst benaderen van een minderjarige, Valentin is een linkse revolutionair. Molina leeft in een droomwereld, waarin hij de films herbeleeft van zijn favoriete filmdiva Aurora. Het leidt hem af van de dagelijkse martelpraktijken in zijn omgeving. Hij houdt van al haar films, behalve eentje. Daarin speelt Aurora de spinnenvrouw. Als je door haar wordt gekust, is je einde daar. Molina probeert contact te krijgen met zijn nieuwe celmaat, maar deze blijkt in eerste instantie niet gevoelig voor deze man, die zo anders is dan hij. Ondertussen probeert de gevangenisdirecteur Molina zo ver te krijgen dat hij uitzoekt wat Valentin allemaal weet, bijvoorbeeld over zijn vriendin en medestrijdster; hij blijkt daarvoor zware middelen in te zetten, waaronder het contact met Molina’s zieke moeder.
Malheur:
Het zal wel behoorlijk paniek hebben gegeven op de dag van de première. An Lauwereins, die de rol van de moeder van Molina vertolkt, kan de première onmogelijk spelen. Vicky Florus brengt redding in de nood. Ze moet de zangpartijen laten schieten, wat bij “Liefste” wel een gemis is, maar vervult de rol verder in een licht aangepaste staging. Zo kon de première toch doorgang vinden en pers en genodigden deze voorstelling toch beleven.
De voorstelling:
InTeam kiest bewust voor een jonge cast. Waar in de originele productie real-life diva Chita Rivera de zestig jaar aantikte, is Alyssa Luypaert nog enige jaren verwijderd van de helft ervan, en ook de mannen zijn beduidend jonger dan de originele cast. Storend is het niet: natuurlijk wordt Molina een nog wat triester figuur als hij wat ouder oogt, en moet Aurora in haar jonge jaren een flink aantal films hebben gemaakt, maar het doet niet af aan wat er hier wordt neergezet. Alyssa Luypaert klinkt fantastisch als Aurora, en vertolkt onder meer het iconische titelnummer fantastisch. Haar vertolking van een Russische gravin, een fraai staaltje overacting, is een komisch hoogtepunt, in een voorstelling die je toch vooral meesleept in het lijden van de heren. Brent Pannier kreeg van ons een aantal jaren geleden een nominatie voor een Musicalworld Award, en laat hier zien. dat de kunde die we toen zagen, nog niet is verdwenen. Hij neemt het publiek mee in zijn verhaal, zijn leven, en wordt gelukkig nergens de lachwekkende karikatuur die sommige homo-rollen weten op te roepen. Het maakt het voor Pieter van Keymeulen wel lastig om een gelijkwaardig personage neer te zetten, en dat lukt dan ook pas tegen het einde van de voorstelling.
Naast Sofie de Schryver als Marta is er een grote aanvullende mannencast. Zij vertolken de rol van directeur en bewakers, maar zijn het vooral de medegevangenen, al zijn er her en der ook kleinere rollen die worden vervuld. Indruk maken de dansscènes, die, ondanks de toch wat hobbezakkerige gevangeniskostuums die een deel van de beweging verhult, indruk weten te maken. Steekwoorden: strak, Argentijns, tango, maar zonder dat het een soort bizar fiësta wordt in deze deprimerende omstandigheden.
Helaas zijn heden ten dage castopnames meer en meer passé, want deze voorstelling is een castalbum waardig. De songs klinken allemaal prachtig, en de ondersteuning van het orkest is vlekkeloos. Ook de enscenering is fraai, met een decor met de cel in het midden (verplaatsbaar), en een soort showtrap aan de zijkant, waarnaast tegen de zijwand ook zonder veel fantasie een spinnenweb te herkennen valt.
Kortom:
Deze Kiss of the Spider Woman is een prachtig begin van het nieuwe theaterseizoen en legt zo de lat behoorlijk hoog voor alles wat nog komen gaat. Een tien met een griffel is misschien wel wat te veel, maar die zoen van de juffrouw zit er wel in.
Scenefoto’s: Goele Bormans
