Bij sterren zijn er regelmatig geruchten. Paul McCartney is dood, Elvis is nog steeds in leven. In Goodbye Norma Jeane hebben we ook zo’n geval, als de jonge Henri vanuit een gat in Amerika naar een gat in Engeland reist om daar een vrouw te bezoeken. Hij is er vrij zeker van dat deze vrouw de illustere Marilyn Monroe is. Hij is geboren op haar sterfdag, en aangezien het verhaal zich in 1988 afspeelt, wordt hij dus 26 jaar. Na wat aftasten blijkt deze Jane Edwards inderdaad Norma Jeane Baker te zijn, de vrouw die bekend werd als Marilyn Monroe> Hoewel ze Marilyn helemaal heeft afgezworen, is ze uiteindelijk zelfs bereid de jongen te vertellen wat er gebeurd is, in haar leven, en dan natuurlijk ook de aanloop naar de dag dat ze ‘dood’ werd aangetroffen.
En zo maken we (hernieuwd) kennis met de vrouw die Marilyn Monroe heet, een vrouw die in de liefde zeer ongelukkig was, omdat ze onder een glazen stolp leefde. Uiteraard horen we haar ‘Happy Birthday’ zingen, een verwijzing naar één van de beroemde minnaars, en tevens als begin van een bijzondere plotwending, gebaseerd op onthullingen die vorig jaar zijn gedaan.
De voorstelling wordt gespeeld door drie spelers. Anne Mie Gils neemt de rol van Norma Jeane Baker voor haar rekening, de rol dus in 1988. Ann van den Broeck speelt Marilyn Monroe, dezelfde vrouw, maar ook een rol, zo’n 30 jaar eerder. De bezoekende jongen wordt door Michiel de Meyer vertolkt. Waar de focus nogal eens verandert van het heden naar het verleden, worden in die scenes kleine rollen ook door de anderen gespeeld. Zo is Michiel de Meyer ook een aantal keren minnaar van Marilyn, en duikt Anne Mie Gils ook op als moeder Gladys en reporter.
De twee plaatsen van handeling, de kamer van Norma Jeane met twee stoelen en het podium/bed van Marilyn Monroe worden gescheiden door een witte vleugel, die niet alleen een rol heeft in het verhaal, maar ook bespeeld wordt door Thomas Vanhauwaert als muzikaal begeleider. Af en toe blaast Michiel de Meyer ook een nootje mee.
De cast bestaat natuurlijk uit twee kanjers van de Vlaamse musicalwereld. Anne Mie Gils speelt als vanouds prachtig, en Ann van den Broek laat zien waarom ze, zeker toen er nog veel musicals werden gemaakt in Vlaanderen, keer op keer gekozen werd. Hun stemmen kleuren prachtig. Relatieve nieuwkomer Michiel de Meyer moet nog wat groeien om tot hetzelfde niveau te komen. Zijn liedjes zijn dik in orde, maar het spel is niet altijd even overtuigend, hoewel hij ook weer niet door de ondergrens zakt.
De voorstelling heeft wel even tijd nodig om op gang te komen. Natuurlijk moet een duidelijk beeld worden geschetst, alvorens aan een ontknoping te kunnen beginnen, maar hier wordt wel ruim de tijd voor genomen. De goede grapjes, die her en der in het script zitten, kunnen hier de aandacht niet helemaal vasthouden. Naarmate het stuk vordert wordt het ook sterker. Toeval of niet, ook de twee sterkste nummers, De Tweede Viool en De Vlinder, zitten in dit gedeelte van de voorstelling. En een sneer naar ‘Candle in the wind ‘ is natuurlijk ook bijzonder grappig. Muzikaal leunt de voorstelling naar eerdere stukken die Sam Verhoeven schreef. Veelal aangenaam, met een paar uitschieters, zoals eerder genoemde twee songs.
Met name het tweede deel van de voorstelling (100 minuten zonder pauze) zorgt ervoor dat Goodbye Norma Jeane weer tot een sterke Vlaamse voorstelling mag worden gerekend. In een land waar voor musical geen subsidie wordt gegeven, mogen ze weeral blij zijn dat Judas Theaterproducties hun uiterste best doet om alsnog voorstellingen te produceren. Het niveau van het geweldige De Rozenoorlog wordt niet gehaald, maar Goodbye Norma Jeane is zeker de moeite waard.
De voorstelling is tot 5 maart te zien in het Antwerpse Fakkeltheater — Rode Zaal.
