Het Kwadranttheater is even zoeken. De juiste straat is zo gevonden, maar waar je precies moest zijn is een groter raadsel. Eigenlijk is het ook niet meer dan een fabriekshal die is omgetoverd in het theater, maar dat wil nog niets zeggen over de productie zelf. Het theater in Essen is tenslotte ook niet anders.
Als je eenmaal naar binnen bent gestapt, word je meteen lastig gevallen door een bedelaar. Een ander probeert je nog een ui te verkopen. Een bobby iets verderop geeft minder last, en is zelfs zeer behulpzaam als je vraagt waar je precies moet zijn. Je bent duidelijk aangeland in het Engeland van eind negentiende eeuw.
Ook in de zaal zelf ben je nog niet helemaal veilig. ‘Twee voor de prijs van een’ bieden de vrouwen zich aan, Bobbies lopen onrustig heen en weer. Het is duister op het podium.
De voorstelling heeft als basis de ‘waarheid’ van het gevonden dagboek genomen. Er is ruim tien jaar geleden een dagboek gevonden waarin de schrijver, James Maybrick, bekent de moorden te hebben gepleegd. Een boek ook, dat tot nog toe nog niet als een vervalsing is aangemerkt.
De hoofdrol van James Maybrick, alias Jack the Ripper wordt gespeeld door Gijs Geerts. Hij heeft en verleden met vooral rollen in zowel het park als de tv-series rond het Land van Ooit. In die context is Jack the Ripper een gecompliceerde rol, die hij uitermate goed weet te vertolken. De door overtollig medicijngebruik (arsenicum) paranoide geworden man zet hij bijzonder overtuigend neer. De, in publieke opinie, kille moordenaar krijgt een menselijk gezicht. Overtuigend, en nergens vervallend in cliché Vocaal is het, of hij nu staat, zit of ligt, dik in orde.
Andere opvallende verschijningen zijn de zwerver O’Connor (Maarten Kat), die steeds maar weer toevallig opduikt en de rijzige gestalte van inspecteur Abberline (Milan van Weelden). Ook de vrouwenrollen worden uitstekend vervuld. De eerste prostituee die wordt vermoord, Polly(Evelien van Kampen), speelt vol energie alsof ze weet dat ze het grootste gedeelte van het stuk verder niet meer zal meemaken. (Nou ja, bijna niet). Ook de vrouwen in het leven van James, zijn vrouw Florence (Martine de Jong) en zijn minnares Sarah (Manon Jasperse). Het valt te betwijfelen of de tijd destijds al rijp was voor zo?n daadkrachtige vrouwelijke reporter als Liz (Rianne Veenstra), maar ook zij weet goed te overtuigen.
Jack the Ripper zit muzikaal heel sterk in elkaar. De spelers met hoofdrollen zingen goed, en over het algemeen nog verstaanbaar ook. Natuurlijk heeft ook deze productie zijn zwakke puntjes. Microfoons die nog niet openstaan waardoor de spelers het op eigen volume moeten doen; het gekraak van de schoenen op het podium en het geluid van het rennen op de stellages naast het publiek waardoor dingen op het podium niet meer zo verstaanbaar zijn en sommige spelers zijn overduidelijk goedwillende amateurs.. Ook zal voor wie niet eerst het inleidende verhaaltje in het boek heeft gelezen de start van de voorstelling tamelijk raadselachtig zijn geweest.
Toch mag deze theaterversie er zijn. Een fraai gemaakt decor wat ten volle wordt benut, goede lichteffecten, wat de sfeer wel duister maakt, maar nog wel goed te volgen. Mooie overgangen in de muziek, en een fraai zich herhalend thema door de voorstelling heen.Een stuk dus dat niet hoeft te leunen op de kracht van de spelers, al is het in deze voorstelling mooi meegenomen. Een show die zeker de moeite waard is om te zien.
