Jeanne D’Arc gaat inderdaad over de bekende maagd van Orleans, die namens de Fransen vocht tegen de Engelsen en van wie de dood waarschijnlijk nog het allerbekendst is. Ze begint als eenvoudig boerenmeisje, maar als het dorp wordt overvallen en haar baby-zusje wordt gedood, beginnen de stemmen in haar hoofd. Zou dit dertienjarige meisje de maagd zijn van de voorspelling: dat een jonge maagd Frankrijk zou gaan redden. De weg naar de dauphin (latere koning Charles VII) is lang en vol mensen die daar niet in geloven. Jeanne echter wel, en ook het volk gelooft in haar. Om het volk niet tegen zich in het harnas te jagen wordt ze ontvangen, en als ze ook voor een paar laatste tests blijkt te slagen, krijgt ze het voordeel van de twijfel. Met succes voert ze een leger aan, tot groot ongenoegen van de hertog van Bedford, die haar een hoer vindt…
Jeanne D’Arc is de eerste musical van Maricel Wölk (oorspronkelijk geschreven voor een theater dat failliet ging voordat het stuk kon worden opgevoerd) en dat is aan het stuk wel te merken. De songs zijn degelijk, waarbij de bombastische songs het meeste indruk maken, maar er zijn ook wel enige treffende gelijkenissen met bestaande nummers. Wie bijvoorbeeld bij de pauzefinale niet aan Les Miserables denkt, zal die voorstelling nooit hebben gehoord. Ook de vertelling gaat wat met horten en stoten, waardoor je bijvoorbeeld in de tweede akte wat moeite hebt de draad weer op te pakken. Het zorg ervoor dat deze Jeanne D’Arc meer een schets is van de gedragingen en karakters van de betrokkenen bij haar leven en dood, dan een meeslepende levensgeschiedenis van het hoofdkarakter.
Deze opzet biedt ook wel kansen, met name voor de acteurs die deze betrokkenen spelen. Velen hebben eigen songs, en voldoende tijd om hun karakter uit te diepen. Acteurs spelen vaak slechteriken, omdat dat de interessantste rollen zijn, en ook in deze voorstelling zijn dit interessante personages. Het hof van Charles (heerlijk gespeeld door Wessel van Stuijvenberg) met Yolanda van Anjou (Zoetermeer’s vocale rots in de branding, Renate Sonneveld) en La Tremoille (Kevin van der Leeuw, de rots ernaast) mag een palet van farce tot vileinheid gebruiken, en slaagt met vlag en wimpel. Professional Milan van Weelden is terug in het Buytenpark als indrukwekkende bruut; de hertog van Bedford blaast je van de tribune, zijn verschijning zorgt al dat je ineenkrimpt en zijn gedrag is niet bepaald de spreekwoordelijke Britse hoffelijkheid. De rol van Jean de Metz (Nick Dijkstra) is wat moeilijker te duiden, maar de bewondering voor Jeanne leidt wel tot een geweldig uitgevoerd lied. Uiteraard draait de voorstelling om Jeanne D’Arc. Iris Langenberg gooit haar ziel en zaligheid in de rol, en levert een buitengewoon indrukwekkende prestatie. Een bevestiging van de kwaliteit van de cast als geheel is dat het juist opvalt als er een enkeling wat minder zingt of acteert. Waar in de theaters de orkesten steeds vaker zijn vervangen door een opname, speelt hier in de buitenlucht (nou ja, in een tent) een goed 12-koppig orkest live. Het zorgt voor extra sfeer. Viel vorig jaar op hoe goed het geluid was afgesteld, ook dit jaar is dat dik in orde.
Een aantal jaar geleden is de speelduur van deze buitenproducties verkort naar twee weken, wat betekent dat de voorstelling nog slechts driemaal te zien is. Een aantal rollen wordt gedubbeld: de rollen van Jeanne, haar vader, Jean de Metz en Yolanda van Anjou kennen ook andere spelers. De besproken cast (op de vaderrol na) speelt zaterdag de laatste voorstelling. De alternatieve cast kent namen die op basis van eerdere producties zeker ook als goed mogen worden bestempeld. Deze voorstelling, en dan zeker de spelers verdient het om gezien en gehoord te worden. Dus trotseer het wat minder zomerse weer en ga kijken, voor het te laat is. Met een Middeleeuwse markt, en gratis te bezoeken vogelshows is de locatie ook overdag de moeite waard.
Foto’s: Fred Roland
