Wildhorn’s Jekyll & Hyde is een populaire musical onder amateurgroepen. Dat mag ronduit vreemd genoemd worden, want van de hoofdrolspeler uit het stuk wordt enorm veel verwacht. Twee tegenpolen spelen, die emotioneel toch weer met elkaar verbonden zijn: aan de ene kant dokter Jekyll, een man, die dwangmatig met zijn werk omgaat, verloofd is met een vrouw van goede komaf en daarnaast verliefd wordt op een hoer, maar dat als fatsoenlijk man niet toe kan geven. Aan de andere kant Hyde, die wel toegeeft aan de lustgevoelens en zeer wraakzuchtig is.
Bij deze voorstelling ligt de zware taak op de schouders van Jasper Taconis, een twintiger. Van hem kunnen we niet het bijna onmogelijke verwachten: qua spel komt hij vooral op het gebied van mimiek en body-language wat te kort om alle situaties overtuigend neer te zetten. Zijn zang is daarintegen uitstekend; zuiver en verstaanbaar, en met gevoel. De verschillende karakters van Jekyll & Hyde zijn ook vocaal prima uit elkaar te halen.
De vrouw in zijn leven is Emma, zorgzaam en sjiek, begripvol en bereid voor hem door het vuur te gaan. Een onberispelijke vrouw, onberispelijk vertolkt door Renate Sonneveld. Lucy is haar tegenpool. Mariska Visser speelt deze temperamentvolle, maar ook kwetsbare prostituee. Al in Joe liet ze zien dat ze vocaal en qua spel veel in haar mars had, maar met deze vertolking blijkt ze ook enorm gegroeid in het doseren van haar vocale kracht. Een indrukwekkend, sterk optreden.
De voorstelling is duidelijk opgebouwd in scenes. Dat levert fraaie plaatjes op, maar ook wel stijlbreuken. In die plaatjes is wel veel geleend uit andere musical, zo doen de kranten en paraplu’s aan Kuifje denken, en de hoerentent aan Chicago. Niet de minste referenties en ook hier blijkt weer dat je beter goed leent dan dat je iets slecht verzint. De ouverture met maskers, de raad van bestuur in spots op sokkels, een broeierige hoerentent, het zijn allemaal mooie beelden. En met goede vocalen en een prima orkest levert dit een fraai totaalbeeld op. Kostuums waren weer top, en datzelfde kan van de meeste decorstukken gezegd worden, al waren de buizen in knalkleuren in de laboratorium misschien wat te veel van het goede. Aardige choreografieën, en eigenlijk overbodig te vermelden bij amateurgroepen, een enorm spelplezier en energie zorgen voor genoeg genot om ook de zwakke punten van de musical door te komen. Want het verhaal gaat door een overkill aan songs soms wel erg langzaam.
Bij solo-nummers is soms gekozen voor de persoon-in-spotlight-opstelling, wat het ineens wel erg een concertgevoel geeft. Hier wordt wel wat visuele “aankleding” gemist; we zitten immers niet bij een René Froger-concert. De belichting is sowieso een ondergeschoven kindje. De persoon, die aan het woord is, staat soms in de schaduw, en bij solo-zinnen in een ensemble-lied is het echt zoeken naar de vocalist.
Wat ook niet helemaal geslaagd is is de comedy. Lastig punt, zeker in een drama, is het gebruik van humor. Om het allemaal niet te zwaar te maken is ze noodzakelijk, maar wel op de juiste momenten en met de juiste dosering. Zo mogen de hoestbuien van de huishoudster zeer geslaagd genoemd worden (al zet het wel twijfels bij het vakmanschap van de dokter), en overtuigend neergezet, maar slaat de dronken butler de plank weer mis. Ronduit stuitend is het gebruik van een digitale camera vlak voor de pauze, een werkelijk idioot geval van anachronisme, maar welbewust uitgevoerd.We zullen deze uitglijder maar met de mantel van Hyde, of was het nu liefde, bedekken.
Een Harlekijn-traditie is het vertalen van de musical bij één van de voorstellingen door een drietal doventolken. Ze stonden precies zo opgesteld dat je er geen last van hand als je niet bewust op ze lette, maar het is mooi te zien hoe deze de musical vertalen in gebarentaal. Voor de doven en slechthorenden een uitermate goed initiatief.
De productie voor volgend jaar is alweer aangekondigd; Scrooge gaat het worden. De voornaamste aandachtspunten bij de voorbereiding van deze voorstelling zitten bij de regie, licht en staging, want op dat vlak is er nog veel winst te behalen. Het zal alleen maar zorgen voor een nog beter resultaat.
Alles bij elkaar genomen mag over Jekyll & Hyde gesproken worden van een uitstekende voorstelling, gebracht door een sterke groep en ondersteund door een goed orkest. Het is te hopen dat deze lijn kan worden voortgezet.
