Juf Roos is vast de kleindochter van Juffrouw Toos. Maar waarschijnlijk ken je à³f de een (de YouTube-hit van nu) à³f de andere (een liedje van OneTwoTrio) en niet allebei., Bij beiden staat het zingen van kinderliedjes centraal. .Wie geen kleine kinderen heeft, heeft vast nooit gehoord van Juf Roos, terwijl de ouder van nu misschien wel niet zonder kan om het even zoet te houden. Deze juf Roos, ook te zien bij Telekids, reist met buurjongen Gijs van hot naar her en kan door haar jurk over haar hoofd te trekken ook in no-time ergens anders zijn. En ze houdt dus ook nog eens van het zingen van kinderliedjes. In deze show blijft de toverjurk achterwege::de vakantie wordt (buiten beeld) met echte vervoersmiddelen gemaakt. Dit is natuurlijk een mooie aanleiding om liedjes over de wielen van de bus, en een klein stationnetje te zingen, of om over een helikoptervlucht te speculeren. Alle andere kernelementen uit de korte filmpjes zien we op het podium wel terug, op het introductieklasje na dan, dat zullen we als publiek zelf zijn. Wel te zien is de molen waar juf Roos woont, Gijs die zich in allerlei rollen verkleedt (bijvoorbeeld helikopterpiloot of boer) en rare accenten opzet, her en der enige educatieve uitleg en uiteraard een berg aan kinderliedjes, altijd voorzien van een ‘zingen jullie mee’.. Een uitnodiging die niet aan dovemans oren is gericht. Een hoop klassiekers als. “Ik zag twee beren broodjes smeren” komen voorbij, sommigen blijken een alternatieve tekst te hebben (Zo is Vader Jacob nu Smaak’lijk eten) of een bekendere Engelse variant te hebben (If You’re Happy and You Know It Clap Your Hands).
De voorstelling begint met de bekende kiekeboe-variant, waarbij Gijs en Juf Roos elkaar mis lopen. Het is het begin van de publieksinteractie die de rest van de voorstelling zal blijven. De rolverdeling is duidelijk: Gijs is degene, die je veel moet uitleggen, en die soms ook wat baldadig uit de hoek komt. Hoewel er de voorstelling zeker een rode draad van het begin naar het eind loopt., zijn de belevenissen geheel in de lijn van de filmpjes: er gebeurt wat en dat is mooie aanleiding om een liedje in te zetten. Het is klassiek jeugdtheater, al blijkt de juf wel helemaal van deze tijd. Als er in het bos een hondje is gevonden, wordt de tablet gebruikt om via internet het baasje te vinden. Het publiek kan op dat moment meekijken op twee grote televisieschermen aan weerszijde van het podium. Het hondje wordt overigens goed gespeeld met een handpop. De rollen worden niet gespeeld door degene die het op televisie doen, maar Annika van Bruggen en Ricardo Blei doen het zo goed, dat dit eigenlijk niet eens opvalt.
Het decor is wat gedetailleerder dan de simpele tekeningen uit de filmpjes, maar door de versimpelde vormen past deze toch prima bij de Juf Roos-sfeer. De molen heeft wieken die het gebouw niet raken, wat er tevens voor zorgt dat (tijdens de pauze) het makkelijk in de vakantiebestemming, de boerderij van de tante Tulp, kan worden omgetoverd.
Er is rekening mee gehouden dat de jongste bezoekers hun blaas niet heel lang willen of kunnen ophouden. De voorstelling heeft een speelduur van ruim een uur, maar wordt onderbroken met een ruime pauze.
Het jonge publiek heeft een geweldige tijd bij de theatershow van Juf Roos. Ze zingen uit volle borst mee, en hokie-pokieën de zaal uit. Deze doelgroep zal enthousiast huiswaarts keren. Meegekomen ouders zullen het genot vooral moeten halen uit het plezier van hun jonge kroost, zeker in de eerste akte, die weinig interessante dingen voor heb bevat. In de tweede akte zullen ze vast ook af en toe best kunnen gniffelen om wat er op het podium is gebeurd.
