Bij binnenkomst in de zaal ziet de toeschouwer op het podium groene kleding liggen. Het is een voorproefje van het decor wat ze niet veel later te zien krijgen. Ook de jungle wordt uitgebeeld door een doek van aaneengeregen groen of groenige kleding. Twee grote groene klimrekken voltooien het beeld van de jungle.
Deze keuze zet zich ook in de kostuums door. Geen maskers die duidelijk uitbeelden wat iemand is, maar slechts een grof beeld. Zo wordt de tijger Shere Khan door leerachtige zwarte kleding met oranje/rode strepen uitgebeeld. Het stekelvaken Ikki heeft een stekelbos op de rug die zijn rol duidelijk maakt, de panter heeft grote gelijkenis met een geveltouriste in haar strakke zwarte pak. Het ziet er fraai uit, en zal, daar op de hoofdrolspeler na iederen dubbele rollen speelt, ook een praktische keuze zijn geweest.
Toch zit hier zeker in het begin een zwak punt. Zeker wie het verhaal (of eigenlijk, de verhalen) niet of nauwelijks kent wordt al snel geconfronteerd met een lading dieren die voor hen niet bekend zijn, en soms zelfs niet wat voor dieren het zouden moeten zijn. Naast de eerder genoemden zijn dat de beer Baloo, vader en moeder wolf en de jakhalzen Tabaqui en Sheqqui. Een grapje voor de insiders, deze laatste, daar het boek slechts Tabaqui kent. Het komt in deze setting niet volledig tot zijn recht.
Eenmaal vertrouwd met deze karakters is het verhaal goed te volgen. Mowgli, verdwaald in het oerwoud, wordt opgenomen tot de dieren en als er een leider moet worden gekozen is hij de uitverkorene, dankzij zijn vaardigheid om vuur te kunnen maken. Als onheilspellende geluiden door het woud weerklinken gaat Mowgli op verkenning uit. Een groot gevaar blijkt al snel, dat door alle rimboedieren moet worden aangepakt, inclusief de aartsvijand van Mowgli, de tijger Shere Khan.
De voorstelling heeft vaart, en zit vol met leuke typeringen. De jakhalzen die bij voorbaat al tegen zijn, Baloo die de dierenvergadering moet notuleren maar niets heeft om dat mee te doen. Ook woordspelingen te over: naast jakhals Shaqqui hebben we bijvoorbeeld ook nog de koningin der apen, Minima.
Mowgli wordt gespeeld door Gable Roelofsen. Een uitstekende keuze: hij oogt erg jong en heeft een uitstekende zangstem, die wat aan Frans Schraven van Opus One doet denken. Hij vertolkt zijn dragende rol vol overtuiging. Baloo, gespeeld door “Otje’s vader” Nico de Vries is een lekkere goedzak. Bagheera is een wat serieuzere rol, die Carolina Dijkhuizen de gelegenheid geeft te laten zien wat ze vocaal in huis heeft in het “They live in you”-achtige “Het gaat verkeerd.”
Curt Fortin (Shere Khan) is in zijn zang zeker vooruitgegaan sinds “De Zevensprong”, al blijft zang niet zijn sterke punt. Hij speelt de tijger echter energiek en vol kracht. Tatyana Beloy is naast het stekelvarken ook het mensenmeisje Kim. Na de eerste ontmoeting is ze meteen de vriendin van Mowgli. Haar rol zet meteen het stuk in een andere tijd dan we gewend zijn: Kim is een eigentijdse meid (met “deuh” als stopwoordje) en eentje die weet wat ze wil.
De drag-act van de vervellende slang Kaa is voor het verhaal eigenlijk overbodig, maar door het spel van Jeroen van Venrooy en het wel zeer foute bijbehorende kostuum (ontwerp Sabine Kumeling) toch weer enig om te zien. Het is een rol naast die van jakhals Sheqqui, samen met Wim van den Driessche als Tabaqqui een komisch duo.
Door van Boeckel is de wat strikte vader Wolf, maar mag zich ook uitleven als koning Loewie en doet dat dan ook., Smadar Monsinos is in beide gevallen zijn vrouw.
Wat voor alle rollen geldt is dat, behalve dan misschien door het silhouet, niet meteen duidelijk is wie wat speelt. Elke rol, groot en klein, heeft een eigen karakter, dat goed wordt neergezet.
De liedjes uit de show verdienen niet de originaliteitsprijs, maar zijn wel sterk. Een tweetal pakkende songs en een lied met een hoog Lion King gehalte blijven hiervan het langst hangen. Achter de voorstelling zitten dezelfde mensen als die de succesmusical Pippi Langkous hebben gemaakt. Jungleboek kan deze verwachting helaas niet helemaal waarmaken. Toch is Jungleboek zeker een leuke voorstelling met een boodschap, die er niet te belerend bovenop ligt. Zeker aan de introductie in de jungle kan nog wel wat worden bijgeschaaft, maar de rest van de voorstelling is prima in orde. Voor (scouting)welpen die het rimboethema nog volop gebruiken is Jungleboek een aanrader, voor anderen is het een leuke middag of avond uit.
