Een ecologische boodschap hoeven we van Troep niet te verwachten. Geen plastic soep of overconsumptie: verder dan het opruimen en opfleuren van je eigen omgeving komt de musical Troep niet.
Ryan is de stoere jongen die het wel op orde lijkt te hebben. Leila, het poulaire meisje vindt hem leuk, en hij haar, en binnen zijn vriendengroep met onder andere de met hashtags smijtende Dave en de kleine bijdehandte druktemaker Dries is hij de man. Dit verandert een beetje als hij vanwege gemeenschapsdienst de mogelijkheid mist om bij de voetbal een plaatsje in het kamp van het eerste team te bemachtigen. Als zijn vriendenclubje de lokale schoonmaker Dimitri om zijn kleding voor Minion uitmaakt, blijkt ook waar die dienst zal moeten worden uitgevoerd. Als zijn collega-Minion dus. Ryan maakt er maar het beste van, en eenmaal bezig vraag hij zich af of de boel niet eens deftig opgeruimd zou moeten worden, in plaats van alleen maar het legen van de vuilnisbakken. Na wat scepsis van zijn leeftijdgenoten weet hij hen toch te motiveren hem hierbij te helpen, en is hij ervan overtuigd dat als zij het zelf het hebben schoongemaakt, het ook wel opgeruimd zal blijven. Ondertussen probeert Dimitri door Ryan’s enthousiasme zijn eigen baas te bewegen om in het plein te investeren. Hij is verkikkerd op zijn secretaresse ClaIre, die Dimitri wel aardig vindt, maar zelf verzot is op de zanger Ivano Marconi, die met het liedje ‘Groen, de wereld is groen’ al weken niet van de radio te slaan is, maar die niemand ooit live heeft gezien. Helaas blijkt na enige weken dat Ryan zijn omgeving verkeerd heeft ingeschat.. Ondanks een zielsverwant als Elsie is het toch weer een Troep!
De musical blijft inhoudelijk wat op de vlakte. Het raakt voornamelijk problemen, maar omzeilt dieper drama. Ryan als Elsie geven aan het moeilijk te hebben, maar deze problemen worden niet uitgewerkt. Dat Ryan zijn kans mist hogerop te komen in de voetbalclub is meer een gegeven dan een gevoel van een gemiste carrièremogelijkheid, ook een relatiebreuk in het stuk levert geen diepgaand conflict op. Het verhaal heeft een aangename twist, en weet wat spanning op te bouwen, al is een gedeelte van de ontknoping ook wel weer voorspelbaar. Al doet dat niets af van het moment dat die voorspelling ook uitkomt: het blijft een leuk moment. De musical heeft ook wat kantjes, die als storend zouden kunnen worden ervaren. Dat het jonge gastje blijft aandringen bij zijn ‘onbereikbare’ liefde is nog tot daar aan toe, maar een vertederende volwassene die zijn doelwit thuis opzoekt, terwijl zij aangegeven heeft niets te willen wordt in de #metoo tijd toch wat dubieuzer. Ook het niet echt functioneel tonen van de naakte, goedgevormde borstkas van Ryan voelt daags na de uitzending (in Nederland dan weliswaar) van de documentaire over Michael Jackson wat ongemakkelijk. En er zal er ook een deel van het publiek zijn dat de uiteindelijke manier van pleinverbetering niet door de beugel kan.
Wie 40-45 zag kan onmogelijk niet onder de indruk zijn geraakt van het gebruik van de projecties. Ook bij Troep wordt hiervan knap gebruik gemaakt. In samenwerking met rappe wissels van decorstukken wordt in no-time van plaats van handeling gewisseld, wat de vaart in de voorstelling ten goede komt. Bij het beluisteren van de soundtrack (de CD was al voor de première in de winkel te krijgen) leek deze aflevering toch een wat minder interessante keuze uit het liedjesaanbod te hebben gemaakt dan voorgaande, met als merkwaardig dieptepunt ‘jij bent mijn aardbei”. maar in de voorstelling past het prima. Het genoemde fruitige nummer zorgt zelfs voor een van de komische hoogtepunten in de voorstelling.
Zoals gezegd is het de cast die ervoor zorgt dat deze voorstelling weer een feest is. Voor de volwassen man is de keuze voor een echt acteur een goede. Michiel de Meyer geeft een stukje gelaagdheid aan een rol die ook heel ééndimensionaal gespeeld had kunnen worden. Die diepgang mist wat bij de uitvoering van de rol van Claire door presentatrice/zangeres Maureen Vanherberghen, al pakt zij haar comedymomenten feilloos. Ilya Koers laat als Ryan al wat strakke dansmoves zien en speelt zijn rol overtuigend. Ook Flore De Vogelas als Elsie is een acteertalent. Jules Blanckaert heeft de lachers op zijn hand als de kleine Dries, die verwoede pogingen doet om in het gevlei van Leila te komen. Ondanks het leuke spel is het elke keer weer een feest als het hele ensemble op het toneel verschijnt, en er vol energie een dansnummer wordt opgevoerd. Fraai gechoreografeerd, en sterk uitgevoerd. En elke jaar toch weer die ene vraag: waar komt al dat talent toch vandaan. (Een vraag die was beantwoord als de Ketnet-serie met de casting zou zijn bekeken natuurlijk.)
Natuurlijk wordt afgesloten met een medley, en het is grappig om te ervaren hoe deze megamix steeds langer wordt, aangezien het de themasongs van alle eerdere Ketnet musicals bevat, met als beste nummer dat van Kadanza 2gether, Wie, net als ik, ook die voorstelling zag zal, naast te hebben genoten, op dat moment ook even hebben stilgestaan bij het recente treurige overlijden van één van die castleden.
Troep is dus, net als eerdere Ketnet-voorstellingen inhoudelijk een niemendalletje, maar een feest in de uitvoering. Wie zelf wil genieten kan dat nog op 20 april in Hasselt, 15 t/m 19 mei in Gent en 25 mei t/m 1 juni in Antwerpen.
